Κάθε άνθρωπος που «φεύγει» γίνεται ένας άγγελός μας
“Και ο θάνατος μέσα στη ζωή είναι” λένε μερικοί. Μάλλον όσοι προσπαθούν να τον βάλουν μέσα στην ζωή τους ώστε να έχουν συνηθίσει στη παρουσία του και στην απουσία των δικών τους ανθρώπων. Ο θάνατος των γύρω μας είναι μέσα στη δική μας ζωή θα έλεγα εγώ. Διότι το μόνο σίγουρο είναι ότι κάποια στιγμή όλοι θα φύγουμε από το προσωρινό σπίτι μας που λέγεται κόσμος. Για αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κάποια στιγμή θα έρθει το τέλος αυτού που ονομάζουμε ζωή. Για αυτό πρέπει να κάνουμε ότι καλύτερο μπορούμε έως τότε.
Το δύσκολο είναι όταν χάνεις ανθρώπους που είχες από όταν θυμάσαι τον εαυτό σου ή απέκτησες αργότερα δίπλα σου. Εκείνους τους ανθρώπους που πέρασες μαζί τους τις πιο όμορφες στιγμές, αυτές που ήταν γεμάτες συναισθήματα τα οποία εσύ μοιράστηκες με αυτούς και έτσι έγιναν αναμνήσεις, είτε όμορφες είτε άσχημες. Τα συναισθήματα είναι που «μετρούν» και αυτά που δημιουργούν τις αναμνήσεις. Και οι στιγμές γεμάτες από δαύτα είναι που μένουν.
Όταν λοιπόν φεύγουν αυτοί οι άνθρωποι από κοντά μας ξέρουμε ότι δε θα μπορούμε να μοιραστούμε τίποτε πια μαζί τους. Και όταν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την απώλεια ψάχνουμε να βρούμε δύναμη σε όσους ακόμα έχουμε δίπλα μας. Και τα δάκρυα μας ποτίζουν τους ώμους τους αφού η αγκαλιά τους είναι ο τρόπος για να μοιραστούμε τα έντονα συναισθήματα να μετριάσουμε τον πόνο μας διαιρώντας τον μέσα σε μιαν αγκαλιά. Η βαρειά ανάσα που έχουμε όταν πάμε να αποχαιρετήσουμε τους ανθρώπους μας προδίδει την αγάπη που είχαμε σε αυτούς. Και ίσως λίγο και τις τύψεις που νιώθουμε για πράγματα τα οποία αμελήσαμε, αναβάλαμε ή δεν προλάβαμε να πούμε και να κάνουμε μαζί τους.
Από εδώ και πέρα όμως θα μιλάμε μαζί τους ως να βρίσκονται πάντα δίπλα μας. Να είναι εκεί και στις χαρές μας και στις λύπες όπου και να είμαστε. Θα μοιραζόμαστε μαζί τους τα πάντα. Στιγμές και συναισθήματα και ας γίνεται αυτό νοητά. Διότι κάθε άνθρωπος μας που φεύγει γίνεται ένας άγγελος που θα μας προσέχει από εκεί ψηλά.
