Με την ψήφο σου δίνεις στην ζωή ελπίδα

«Αν είναι ο λάκκος σου πολύ βαθύς, χρέος με τα χέρια σου να σηκωθείς»!
(Βάρναλης)

Αν η μνημονιακή πολιτική που έχει εφαρμοστεί στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια ήταν κοινωνική ή χριστιανική, δεν θα λιποθυμούσαν οι μαθητές στα σχολεία, δεν θα έμεναν οι άνεργοι χωρίς ηλεκτρικό, ούτε και οι πεινασμένοι θα έψαχναν για φαγητό στα σκουπίδια, όπως άλλοτε στην Κατοχή!
Πολιτική θα πει λόγος έμπρακτος προς όφελος του λαού. Πατριωτισμός είναι η Αντίσταση κι όχι υποταγή στον ξένο, οικονομικό εισβολέα, που στόχος του είναι η αρπαγή του εθνικού μας πλούτου, μέσω υπερδανεισμού. Αν το 1953 οι δανειστές του Βερολίνου δεν ενέκριναν «κούρεμα» 50% στο χρέος της ναζιστικής, κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο Γερμανίας, το οικονομικό της θαύμα δεν θα ήταν σήμερα εφικτό!
Η Δικαιοσύνη είναι σπουδαία, όταν ασκείται «Υπέρ του Αδυνάτου», διαβάσαμε στα σχολικά βιβλία (Λυσίας). Το ίδιο και η δημοκρατία. Είναι αληθινή όταν υπηρετεί τους πολλούς κι όχι τους λίγους: Τους τραγικά λίγους που μόλις ξεπερνούν το 1% του λαού.

Η Ελλάδα έχει αδειάσει από τα νιάτα. Το πιο δυναμικό και πνευματικό της κομμάτι έφυγε στα ξένα. Όλα όσα μας συμβαίνουν δεν προέκυψαν από το πουθενά. Αλλά είναι το αποτέλεσμα μιας πολιτικής, σαράντα και πλέον ετών, από τη μεταπολίτευση και μετά! Μέχρι και ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς τόνισε πρόσφατα: «τα σκληρά μέτρα λιτότητας που λήφθηκαν στην Ελλάδα, δεν τα επιβάλλαμε εμείς αλλά ήταν αποκλειστική επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης». Προσθέτοντας μάλιστα πως πολλά από αυτά είναι ανυπόφορα και πρέπει να αλλάξουν.

Καταχνιά βαριά έσκυψε πάνω από την Ελλάδα. Η κρίση δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και εθνική. (1.800.000 άνεργοι, 3.000.000 φτωχοί κι άλλα 3.000.000 στο όριο της φτώχειας. Εκατό τριάντα χιλιάδες νέοι με πτυχία και μεταπτυχιακά ζητούν δουλειά στα ξένα. Εξακόσια ογδόντα χιλιάδες παιδιά υποσιτίζονται. Φτώχεια, πείνα, ΕΝΦΙΑ, αυτοκτονίες, κατασχέσεις σπιτιών και αμέτρητοι φόροι γονάτισαν την πατρίδα μας).
Είναι άδικο η Ελλάδα, η χώρα που είναι η πρώτη ναυτιλιακή δύναμη στον κόσμο, να εισπράττει δεκαπέντε εκατομμύρια φόρο από τους εφοπλιστές και πενήντα πέντε εκατομμύρια από τα πληρώματά τους! Είναι υποκριτικό οι θύτες να μιλούν με συμπόνια για τα θύματά τους, όταν αυτοί τους τσακίζουν με τα μέτρα που παίρνουν!

Ο απελπισμένος άνθρωπος, ο άνθρωπος που τα ‘χει χάσει όλα και δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει, δεν φοβάται και υψώνεται σε υπεράνθρωπο! Σε τούτες τις κρίσιμες ώρες, για την πατρίδα μας, για εμάς και τα παιδιά μας, καλούμαστε να ανταμωθούμε με τον βαθύτερό μας εαυτό. Να αναστήσουμε τον Έλληνα που θάψαμε μέσα μας και να αντισταθούμε με όλη μας την ψυχή σ’ αυτούς που γκρέμισαν τις ζωές μας!
Αντιστέκομαι, λέει ο Βρεττάκος: «Αντιστέκομαι όπως οι ελιές της πατρίδας μου, οι σκληρές σαν τα κόκαλα τ’ αντρειωμένου… που αδιαφορούν για τις θύελλες, αναπνέουν τις αστραπές και τις κάνουνε μες στους πικρούς τους χυμούς ειρήνη και φως». Αυτό το φως που έρχεται από μακριά, χρέος μας είναι να το σηκώσουμε ψηλά. Και κάποια βήματα να κάνουμε μπροστά, μέσα στο σκοτάδι που ζούμε, είναι σημαντικό. Ο πιο μακρύς δρόμος αρχίζει με ένα βήμα, το πρώτο, στις 25 του Γενάρη.
Το ερώτημα που τίθεται είναι: Από τη μια ζούμε μια τραγωδία από έναν πανικόβλητο πρωθυπουργό, που άλλα έταξε κι άλλα έπραξε (βλέπε Ζάπεια), κι από την άλλη έχουμε έναν φέρελπι πολιτικό, με βλέμμα καθαρό και κοινωνική ευαισθησία. Από τη μια έχουμε αυτούς που υπόγραψαν εξοντωτικές δανειακές συμβάσεις κι από την άλλη αυτούς, που με νωπή τη λαϊκή εντολή, μπορούν να πουν στο άδικο: «δεν πάει άλλο».

Γι’ αυτό σου λέω: «Αν είσαι ευχαριστημένος με την κατάσταση που ζεις, δεν έχεις τίποτα ν’ αλλάξεις. Αν όμως προσδοκάς κάτι καλύτερο, μην το καρτεράς από εκείνους που ποδοπάτησαν τα όνειρά σου κι έστειλαν τα παιδιά σου στα ξένα. Ψήφισε την Κυριακή που έρχεται και για τα ξενιτεμένα παιδιά σου. Ψήφισε και γι’ αυτά, που, αν και δεκαοχτώ χρονών, δεν έχουν δικαίωμα ψήφου! Στις 25 Γενάρη εσύ διαμορφώνεις το μέλλον της πατρίδας σου. Εσύ, με την ψήφο σου, δίνεις στη ζωή σου Ελπίδα. Κι αν είναι ο λάκκος (που σου σκάψανε) πολύ βαθύς, χρέος σου είναι με τα χέρια σου να σηκωθείς, λέει ο Βάρναλης.