Η θυσία του χρόνου
Ο χρόνος κυλά πότε αργά και πότε γρήγορα μετρώντας χαρές και χίμαιρες. Καταμετρώντας μικρές στιγμές και ώρες μεγάλες. Για κάποιους είναι λαφρύς σαν το πούπουλο και γι’ άλλους βαρύς, σαν πέτρα. Τέναγος και πέλαγος μαζί. Μια αδιάσπαστη ενότητα που τέμνεται κάθετα από τα γεγονότα.
Την παραμονή της πρωτοχρονιάς κάνουμε σιωπηλά τον απολογισμό μας για το χρόνο που φεύγει. Μετράμε όνειρα που κάναμε, χαρές και πίκρες που γευτήκαμε. Σταματάμε σε ορισμένα πρόσωπα και προσπερνάμε εκείνα που ήταν σύννεφα γκρίζα στη ζωή.
Δεκέμβρης, 31 του μήνα. Το 2016 ετοιμάζει τις βαλίτσες του για έναν άλλο κόσμο. Ρίχνει μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη Γη και μονολογώντας λέει:
«Βλέπω τα βήματά μου πάνω σε χαρακωμένα πρόσωπα και σε ξεθωριασμένες πατημασιές. Βλέπω τα χνάρια μου στη στάχτη των σβησμένων αστεριών και στη σκόνη των φτερών της πεταλούδας. Βλέπω τους ωροδείκτες τσακισμένους να σέρνονται στους έρημους δρόμους και στα υγρά υπόγεια σπιτιών. Βλέπω το φτωχό και τον άνεργο. Τον άστεγο Έλληνα και τον ανέστιο μετανάστη. Βλέπω ολούθε δυστυχία.
Βλέπω τον ανθό της χώρας μαραμένο. Τον ηλικιωμένο να μετρά κέρματα για ένα ψωμί, την Ελλάδα να αιμορραγεί και τη Συρία να θρηνεί στα χαλάσματα. Βλέπω την ερημιά και την ερήμωση του ανθρώπου και κλαίω.
Και, τότε, ψάχνω να δω από πού έρχομαι και που πάω. Τι απέμεινε από ό,τι ονειρεύτηκα, από ό,τι έκρυψα κι από ό,τι έθαψα μέσα μου. Δεν αντέχω να ζω με την ψευδαίσθηση. Θέλω πίσω τη ζωή μου από τους ψεύτες και τους κλέφτες των ονείρων μου.
Η 12η ώρα του μεσονυχτίου την 31η του Δεκέμβρη είναι σταθμός και αφετηρία. Προσδοκία και ανάμνηση. Τέλος και αρχή στον αέναο κύκλο του σύμπαντος κόσμου.
Το 2017 μπαίνει στις ράγες του παλιού χρόνου. Μια ξεχωριστή στιγμή η αποψινή. Μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτό που φεύγει και σ’ αυτό που έρχεται. ξεχωρίζουμε τις «διαβατάρικες» από τις μόνιμες στιγμές κι αναρωτιόμαστε, αν ο χρόνος κύλισε όπως τον θέλαμε. Αν οφείλουμε κάτι στον εαυτό μας. Κάτι που ποθήσαμε και δεν τολμήσαμε. Να τον ρωτήσουμε τι θα κάναμε, αν αρχίζαμε από την αρχή.
Την τελευταία μέρα του χρόνου στεκόμαστε απολογητικά απέναντι στον εαυτό μας. Το παρόν στέκεται αυστηρά απέναντι στο παρελθόν λησμονώντας πως παιδί του είναι και το ίδιο. Μετράμε αγάπες και φιλίες. Αναπολούμε ανθρώπους που λησμονήσαμε. Σταματούμε σε τρυφερές καρδιές που μεταμορφώθηκαν σε σαρκοβόρα άνθη. Προσθέτουμε πάνω στα χρόνια και το νέο και μετρούμε ξανά…
Καταμετρούμε τις ξεχωριστές στιγμές της χρονιάς που πέρασε με τον ίδιο τρόπο που η αγάπη μετρά τα μετρημένα λόγια.
Διαπιστώνουμε πόσο γρήγορα γίνονται όλα στον καιρό μας. Τα βιβλία δεν ωριμάζουν στη συνείδηση του συγγραφέα, η αγάπη μαραίνεται πριν προλάβει να ανθίσει, οι φιλίες ακολουθούν το μετέωρο βήμα του πελαργού.
Απόψε ξεμοναχιάζεται η ψυχή στον κόσμο της, ρίχνει τις σχεδίες της στο πέλαγος και αρμενίζει. Βλέπει τους γλάρους να χαρακώνουν κατάσαρκα τον ουρανό και συλλογίζεται πως για να φθάσει το πουλί ψηλά, πρέπει να ξέρει ν κάνει σπαθιά τα φτερά του…
Η 12η ώρα του χρόνου ενώνει το πριν και το μετά σε μια αδιόρατη αλυσίδα. Συλλογιζόμαστε όλα όσα χρωμάτισαν τη ζωή μας. Το ταξίδι μας με το χρόνο είναι προσωπικό αλλά και συλλογικό. Στο ταξίδι αυτό ο καθένας μας κουβαλά τις δικές του «αποσκευές», σταματά στους δικούς του σταθμούς και στάσεις.
Ο χρόνος από μόνος του είναι κενός. Ένα άδειο ποτήρι που το περιεχόμενό του το ποτήρι του το ορίζουμε εμείς, ανάλογα με το τι θέλουμε να πιούμε. Οι στιγμές που τον καταξιώνουν δεν είναι πολλές . Γι’ αυτές τις λίγες ζούμε και παλεύουμε να τις κάνουμε ισόβιες.
Κάποιος ωρολογάς στην Αγγλία είπε πως ο χρόνος είναι χρήμα. Εγώ θα έλεγα πως είναι και χρέος, απέναντι στον εαυτό μας. Είναι ο πιο αξιόμαχος εχθρός, που μας καλεί κάθε στιγμή σε μάχη. Στη μάχη αυτή λέμε παρών έχοντας πάντα στο νου του σοφού τα λόγια: «Η πιο δαπανηρή από όλες μας τις θυσίες, είναι η θυσία του χρόνου».
