Κοινωνική μέριμνα, ώρα μήδεν

Για άλλη μια φορά όμηροι των κρατικών αποφάσεων παραμένουν εργαζόμενοι και ευπαθείς κοινωνικά ομάδες των προγραμμάτων κοινωνικής πολιτικής των Δήμων όλης της χώρας. Βοήθεια στο Σπίτι, Κέντρα Δημιουργικής Απασχόλησης παιδιών με ειδικές ανάγκες, Βρεφονηπιακοί και Παιδικοί Σταθμοί, λειτουργούν σε ένα καθεστώς αβεβαιότητας, μιας και κανείς δε γνωρίζει το μέλλον τους μετά το Σεπτέμβρη του τρέχοντος έτους.
Νιώθω την αγωνία όλων τους. Την απόγνωση για εκείνα που έρχονται αύριο. Το φόβο της ανεργίας. Το θυμό για τα χρόνια που πέρασαν. Νέοι επιστήμονες που δεν αντέχουν να δουν το πτυχίο τους πίσω από μια κορνίζα, νοσηλευτές με ανθρωπιά για αυτόν που έχει ανάγκη τη φροντίδα τους, οικογενειακοί βοηθοί με βαθιά αγάπη για τη δουλειά τους.
Ήμασταν, για την εκάστοτε κυβέρνηση, για πάνω από 12 χρόνια, ο βατήρας για τη “γλυκιά” εξουσία. Μιλούσαν για τις παρεχόμενες υπηρεσίες μας, όλο καμάρι, διεκδικώντας άλλοτε την πατρότητα της ιδέας, κι άλλοτε πάλι, την επιτυχία της εφαρμογής.
Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για εμάς, για τα προβλήματα και τους προβληματισμούς μας, για το αδιέξοδο στο οποίο βρισκόμαστε, εμείς και οι οικογένειές μας. Είναι δικαίωμά μας, αναφαίρετο, να φωνάξουμε, να οργιστούμε, να βγούμε στους δρόμους, να αποδώσουμε ευθύνες, να κριτικάρουμε, να είμαστε σκληροί και αποδοκιμαστικοί… Ας συλλογιστεί, για λίγο, ο καθένας από μας: Πώς είναι να είσαι απλήρωτος για μήνες ή πάνω από έναν χρόνο; Πώς είναι να δουλεύεις σε καθεστώς ομηρίας; Πως μπορεί να είναι να σου ανακοινώνουν έτσι απλά, παρεμπιπτόντως, πως την 1 Οκτωβρίου βγαίνεις πια, μετά από τόσα χρόνια, στην ανεργία; Θέλω να γνωρίσω, πραγματικά, αυτόν που μπορεί να βιώνει, έστω ένα από αυτά τα δεινά και να μην ψάχνει με οργή τον υπαίτιο. Είναι ανάγκη μας βαθιά να αποδώσουμε κάπου τις ευθύνες. Το ζήτημα είναι αν είναι, τελικά, οι αρμόδιοι έτοιμοι για την αυτοκριτική…
Εμείς, οι εργαζόμενοι, κάνουμε καθημερινά υπερβάσεις του ρόλου μας. Δεχθήκαμε να δουλεύουμε με τις κατώτατες απολαβές, να μειώνεται το ωράριο μας για να μην πάρουμε αύξηση, να μας περικόπτουν μισθούς που δε λάβαμε, να προσφέρουμε σε περισσότερα του ενός εργασιακά αντικείμενα …
Είμαστε, από εκείνους, που δουλεύουν αθόρυβα, χωρίς τυμπανοκρουσίες, με μεράκι και ανθρωπιά. Δε μπορούμε πλέον να στηριζόμαστε σε ευχολόγια. Ζητάμε σχεδιασμό, προγραμματισμό, ζητάμε πράξεις. Πιστεύουμε ακράδαντα, πως όποιος θέλει πραγματικά, μπορεί.
Όλες αυτές τις μέρες, ακούμε από εμπλεκόμενους, ειδήμονες κάθε λογής, «τι θα πετύχετε με τους αγώνες και τις κινητοποιήσεις;». Και τους απαντάμε: «Έχουμε πολλά να κερδίσουμε». Η αντίσταση στα μέτρα του Μνημονίου, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, είναι από μόνη της επιτυχία γιατί δε μας εγκλωβίζει στην παθητικότητα και την τυφλή υπακοή.
Ας κοιτάξουμε, επιτέλους, πίσω από τους αριθμούς του Μνημονίου… Ας δούμε, στα μάτια τον εργαζόμενο, τον ανήμπορο, τον μοναχικό ηλικιωμένο και ας βάλουμε ένα φρένο στις απάνθρωπες αποφάσεις…
Δε φταίει, πιστέψτε με, καμιά Ευρωπαϊκή Ένωση για την παύση της χρηματοδότησης. Οι κοινοτικές οδηγίες ήταν σαφέστατες από τα τέλη της δεκαετίας του ’90. Χρηματοδοτούμε τα κοινωνικά προγράμματα με στόχο η Ελλάδα να μπορέσει να αναλάβει κάποια στιγμή να εντάξει το πρόγραμμα στον κρατικό υπολογισμό και να το μετατρέψει σε μόνιμη δομή. Ευθύνη της εκάστοτε κυβέρνησης και της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι που δεν κατάφεραν τελικά να συνεργαστούν, που διαιώνιζαν το πρόβλημα, που κρατούσαν σε ομηρία χιλιάδες εργαζομένους. Είμαστε αποφασισμένοι να μην ξεπληρώσουμε εμείς τις ευθύνες των άλλων.
Η σημερινή κυβέρνηση, δυστυχώς, μας αγνοεί και διαγράφει με τη στάση της τις πολυετείς μας προσπάθειες. Ας το καταλάβουμε. Δεν κινδυνεύει μονάχα η θέση μας, η ζεστή δημοσιοϋπαλληλική μας καρέκλα, διακυβεύεται το μέλλον μας, το μέλλον των παιδιών μας.

Είναι χρέος μας να χαράξουμε τη δική μας διαχωριστική γραμμή…
Όλοι εμείς, οι εργαζόμενοι στα κοινωνικά προγράμματα, οι συμβασιούχοι της αβεβαιότητας, είμαστε αποφασισμένοι να αγωνιστούμε και να παλέψουμε μέχρι τέλους. Πρόθεσή μας είναι να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας, τόσο σε τοπικό, όσο και σε πανελλαδικό επίπεδο. Η συνέχιση και η εντατικοποίηση των αγώνων μας είναι μονόδρομος.
Ζητάμε την ενεργή στήριξη όλων σας, του κάθε Έλληνα πολίτη που οραματίζεται μια κοινωνία με πιο ανθρώπινο πρόσωπο.
Όσο πιο πολλοί, τόσο πιο δυνατή η φωνή μας ενάντια σε τέτοιες ενέργειες.