«Έπεσε η αυλαία» γιά τον Ερμή Μουρατίδη
«Έφυγε» την Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2015 από την ζωή ο Κιλκισιώτης σκηνοθέτης και ερευνητής του ποντιακού θεάτρου Ερμής Μουρατίδης, σε ηλικία 84 ετών. Το τελευταίο διάστημα αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και κατέληξε στο σπίτι του στην οδό Μαυροκορδάτου 2 στους Αμπελόκηπους Θεσσαλονίκης.
Όλο αυτό το διάστημα δίπλα του στεκόταν η σύζυγός του Μαρίκα και τα δυο παιδιά του, η Νατάσα και ο Λεωνίδας. Η κηδεία του έγινε την Πέμπτη 29.10.15 από τα νέα κοιμητήρια του Ευόσμου.
Ο Ερμής Μουρατίδης γεννήθηκε στο Κιλκίς το 1931. Σπούδασε στην επαγγελματική σχολή θεάτρου – κινηματογράφου (Λυκούργου Σταυράκου), στο τμήμα σκηνοθεσίας και σεναρίου.
Ήταν μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Σκηνοθετών (ΕΕΣ) και μέλος του Ελληνικού Κέντρου Θεάτρου του Διεθνούς Ινστιτούτου Θεάτρου.
Δούλεψε στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (ΚΘΒΕ), ως βοηθός των Σωκράτη Καραντινού, Σπύρου Ευαγγελάτου και Μήτσου Λυγίζου.
Σκηνοθέτησε στο ΚΘΒΕ, τα θεατρικά έργα «Τα σκοτάδια» ή «Ο Λαζαραγκάς και «Η προξενεία» του Γεωργίου Κ. Φωτιάδη.
Το 1986, στην Ιθάκη, έλαβε το α’ βραβείο σκηνοθεσίας και καλύτερης παράστασης με το έργο του Μάριου Ποντίκα και «Οι θεατές» με την καλλιτεχνική σκηνή Κέρκυρας.
Δημοσίευσε μελέτες για το ρωμαίικο θέατρο του Ευξείνου Πόντου στις εφημερίδες «Τα Νέα», «Ελληνικός Βορράς», και σε πολλά ποντιακά έντυπα, εφημερίδες, κυρίως στην μηνιαία εφημερίδα «Εύξεινος Πόντος» της οποίας ήταν τακτικός συνεργάτης, αλλά και το περιοδικό «Ένεκεν».
Έγραψε τις μελέτες «Το ποντιακό θέατρο. Μικρασιατικός Πόντος 1850 – 1922», εκδόσεις αδελφών Κυριακίδη. « Το ποντιακό θέατρο. Νότια Ρωσία, Γεωργία, Ουκρανία 1810 – 1917», Θεσσαλονίκη 1995. «ΤΟ ΠΟΝΤΙΑΚΟ ΘΕΑΤΡΟ. Νότια Ρωσία, Γεωργία, Ουκρανία, Αζερμπαϊτζάν, Τσετσενία 1917 – 1985», Θεσσαλονίκη 2000. « Το ποντιακό θέατρο στην Ελλάδα 1922 – 2002», Θεσσαλονίκη 2003.
Έγραψε τα θεατρικά έργα «Ο δράκος» (1965), «Νεκροταφείο» (1970), «Ο στραγγαλιστής» (1970), «Η μακριά βαθιά σιωπή» (1971), «Αλέξανδρος Υψηλάντης» (1922), «Τάσος και Τασία» (1974), «Το περιστέρι και το γεράκι» (1975), «Ελευθερία ή θάνατος» (1976), «Αντώνης και Μαργαρίτα» (1976), «Άσπρο και Μαύρο» (1977), «Λόγοι τιμής» (1980), «Ηλιόλουστο» (1981), «Το μήνυμα» (1984), «Τρία θεατρικά παιδικά» (1985), «Ο Ποιητής, η Καίτη και τ’ όνειρο» (1984), «Η γιορτή» (1987), «Το πρόσωπο και το είδωλο» (1989), «Το πρόσωπο και το προσωπείο» (1989), «Εγώ, εγώ κι εσείς» (1993), «Και μετά τι;» (1993).
Έγραψε σενάρια «Ο Ζητιάνος» (Καρκαβίτσα), «Λυγερή» (Καρκαβίτσα), «Ο Βασίλης ο Αρβανίτης» (Μυριβήλη), «Φωτεινή Σάντρη – Κόκκινος Βράχος» (Ξενόπουλου), «Φόνισσα» (Παπαδιαμάντη), «Η ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα» (Θεοτόκη), «Ο στρατιώτης και η Μαργαρίτα» από τη «Ζωή εν τάφω» (Μυριβήλη), «Ο γιός της Καλογριάς», «Θόδωρος Κολοκοτρώνης», «Ο άνθρωπος π’ αντίκρυσε το θάνατο», «Μικρ’ Ασία, Μαύρη Θάλασσα. Ανατολικόν Ζήτημα» σε 15 πράξεις, 150 επεισόδια.
Στην διάρκεια της πολύχρονης παρουσίας του τιμήθηκε για τη δράση του από ποντιακά σωματεία, όπως η Εύξεινος Λέσχη Θεσσαλονίκης, η Εύξεινος Λέσχη Βέροιας, ο Καλλιτεχνικός Οργανισμός Ποντίων Αθηνών, ενώ ήταν ομιλητής σε εκδηλώσεις ποντιακών σωματείων συλλόγων και ποντιακών Ομοσπονδιών.
Ιδιαίτερους δεσμούς σφυρηλάτησε με την ένωση Ποντίων νομού Κιλκίς «Οι Αργοναύτες», ως καλλιτεχνικός διευθυντής της θεατρικής σκηνής της. Προϊόν της συνεργασίας υπήρξε το έργο «Το τάμαν», το οποίο ανεβάσθηκε με επιτυχία το 1995.
Συνεργάσθηκε και με άλλους πολιτιστικούς φορείς του Κιλκίς αρχής γενομένης με την «Τέχνη» το 1980 στην πρώτη μεταπολεμική διάλεξη γιά το ποντιακό θέατρο και την ποντιακή διάλεκτο στο πλαίσιο της, επίσης πρωτοπόρου εκείνη την εποχή, εκδήλωσης του συλλόγου με θέμα την παραδοσιακή ποντιακή διατροφή.
Ουσιαστικές υπήρξαν και οι παρεμβάσεις του σε θέματα, που σχετίζονταν με την διατήρηση της αυθεντικότητας ποντιακών εθίμων, αλλά κυρίως δρωμένων, όπως οι «Μωμό(γ)εροι».
Τέλος, αρθργράφησε κατ’ επανάληψιν στο δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Μαχητή» γιά ποικίλα θέματα κυρίως πολιτιστικά και κοινωνικοπολιτικά.
«Φεύγοντας» αφήνε ένα δυσαναπλήρωτο κενό, τόσο στον θεατρικό χώρο όσο και στην ευρύτερη κιλκισιώτικη κοινωνία.
Ομως, η μορφή του και το έργο του θα παραμείνουν ανεξίτηλα στην συλλογική μνήμη και η δική του μνήμη θα είναι αιωνία.
