«Παράρτημα» στον Παράδεισο «άνοιξε» ο Γιώργος Μιχαηλίδης
Ωρισμένοι συμπολίτες αφήνουν ανεξίτηλη την «σφραγίδα» τους στην κοινωνική ζωή του τόπου τους εν προκειμένω της πόλης του Κιλκίς χωρίς να έχουν άμεση ενεργό ανάμιξη στα πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά και πολιτιστικά δρώμενά του. Αρκεί για αυτό είτε ο τρόπος λειτουργίας τους στον χώρο εργασίας τους είτε η ταύτισή τους με κοινόχρηστους χώρους που δημιούργησαν και διατηρούν ή διατήρησαν σε λειτουργία οι ίδιοι.
Σ’αυτήν την κατηγορία ανήκει και καλός συμπολίτης Γιώργος Μιχαηλίδης ο οποίος «αναχώρησε» πριν λίγες ημέρες για το «δίχως γυρισμό ταξίδι» αφήνοντας ένα ακόμη «κενό» στις τάξεις της παλιάς φρουράς» των Κιλκισιωτών και συγκεκριμένα εκείνης χάρη στην οποία το Κιλκίς μετά την ορθοπόδηση της πρώτης εποχής μετά την φοβερή δεκαετία του ’40 εισήλθε σε «τροχιά» συνολικής αποκατάστασης και ανασυγκρότησης.
Ο Γιώργος Μιχαηλίδης «έγραψε» το όνομά του στο «κεφάλαιο» της δημιουργικής για το Κιλκίς περιόδου της δεκαετίας του ’60, «ανοίγοντας» περί τα τέλη της στην γωνία της οδού Νοσοκομείου με την κεντρική της 21ης Ιουνίου δίπλα (στην στάση του λεωφορείου) το καφέ-ζαχαροπλαστείο, το οποίο απετέλεσε επί μακρόν «σημείο ανεφοδιασμού» καθ΄οδόν προς και από το νοσοκομείο όντας επί πολλά χρόνια το μοναδικό στην συγκεκριμένη περιοχή κατάστημα υγειονομικού ελέγχου που συνδύαζε (και συνεχίζει να συνδυάζει έως σήμερα) την αναψυχή με την ζαχαροπλαστική τέρψη.
Η ιδιαιτερότητα αυτή κατέστησε σταδιακώς το καφέ-ζαχαροπλαστείο Μιχαηλίδη χώρο συνάντησης κοινώς στέκι, ουκ ολίγων συμπολιτών όλων των ιδεολογικοπολιτικών και κοινωνικών χώρων, όλων των επαγγελμάτων, όλων των ηλικιών, αποτελώντας συγχρόνως «βαρόμετρο» της κίνησης τόσο στο νοσοκομείο όσο και στις πέριξαυτου περιοχές.
Τον καιρό που ο κεντρικός φωτισμός περιοριζόταν στο ιστορικό τμήμα της 21ης Ιουνίου μεταξύ των διασταυρώσεών της με την Ελευθερίου Βενιζέλου (τότε Νίκης) και με την Σόλωνος δηλαδή το τμήματα της παλιάς θρυλικής βραδινής «βόλτας» ενώ από το ύψος της λέσχης αξιωματικών και μέχρι την έξοδο προς Θεσσαλονίκη είχαν την «τιμητική» τους το… «τυφλοκάντηλο» και το «πυκνό» σκοτάδι ήταν το «άνοιγμα» του καφέ-ζαχαροπλαστείου Μιχαηλίδη που «ακύρωσε» αυτό το σκοτάδι δημιουργώντας την αίσθηση του «φάρου φωτός» στον κάθε διερχόμενο από την περιοχή. Χρειάστηκε να παρέλθει αρκετό διάστημα για να «ανοίξουν» και άλλα καταστήματα και να εκσυγχρονισθεί το σύστημα ηλεκτροφωτισμού για να απαλλαγεί η ευρύτερη περιοχή από την βραδινή και νυκτερινή «πίσσα» που δεν δημιουργούσε… και την καλύτερη ψυχολογία σε διερχομένους αλλά και μονίμους κατοίκους.
Πέραν όμως των ανωτέρω το καφέ-ζαχαροπλαστείο Μιχαηλίδη «έκτισε» από την πρώτη στιγμή λειτουργίας μια πολύ καλή φήμη αναφορικά με τα εκ μέρους του προσφερόμενα ήδη για να γίνει έτσι και έμμεσο σημείο θετικής αναφοράς στο Κιλκίς κυρίως από εκτόε νομού Κιλκίς επισκέπτες νοσηλευομένων στο νοσοκομείο. «Έκτισε» σε τελική ανάλυση ένα «καλό όνομα» σχετικό με το τρύπτυχο εξυπηρέτησης, ποιότητας και αξιοπιστίας, το οποίο αναδεικνύοταν και από τους ουκ ολίγους θαμώνες και πελάτες του, τις εκτημήσεως των οποίων, όπως και όλων των φίλων και γνωστών έχαιρε σε όλη την ζωή του ο Γιώργος Μιχαηλίδης.
Διατήρησε δε το επίπεδο της επιχείρησης υψηλό ακόμη και όταν τις τελευταίες δεκαετίες προέκυψαν και άλλες επιχειρήσεις ιδίου ή παρεμφερούς αντικειμένου σε όλη την γύρω περιοχή αποδειχθείς άξιος εκπρόσωπος του συγκεκριμένου επιχειρηματικού χώρου. Το ευτύχημα είναι οτι αυτό το πνεύμα λειτουργίας του καφέ ζαχαροπλαστείου του το εμφύσησε σε όλη την οικογένεια η οποία συνέχισε μετά την συνταξιοδότησή του και συνεχίζει την παράδοση.
Στο θλιβερό άγγελμα του θανάτου του οι ουκ ολίγοι συμπολίτες για τους οποίους το κατάστημα ήταν από τα στέκια προτίμησης αισθάνθηκαν το «μούδιασμα» το οποίο αισθάνεται κανείς όταν κλείνει ένα «κεφάλαιο» ζωής και ιστορίας. Όμως την ίδια στιγμή το συναίσθημα αυτό εξισορροπείται από την σκέψη του οτι το «κληροδότημά» του συνεχίζει να λειτουργεί χάρη στο οτι αυτος το «θεμελίωσε» πάνω σε «γερά θεμέλια» και αφού συνεχίζει να λειτουργεί, ο Γιώργος Μιχαηλίδης είναι και θα είναι για πάντα εδώ «κατοικώντας» μονίμως στις καρδιές μας. Μπορεί δηλαδή η ιερή γη του Κιλκίς να δέχθηκε για πάντα το σώμα του όμως η «εικόνα» του θα είναι για πάντα «ζωντανή» και η μνήμη του θα είναι αιώνια.
Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση αξιομακάριστε συμπολίτη και φίλε Γιώργο Μιχαηλίδη.