«Πρώτα τα οικονομικά»: Και με την ασφάλεια …τι;
Σε μία χώρα, όπως την δική μας, σε μια κατάσταση που μπορεί να χαρακτηριστεί επιεικώς τραγική, σε μια κοινωνία που βασικό της μειονέκτημα είναι η έλλειψη παιδείας και με μια κυβέρνηση που αξίζει 99% στον λαό της, η ασφάλεια σίγουρα δεν περιμένει κανείς να είναι και στα καλύτερα της.
Σε μία γειτονιά, όμως, όπως τα Βαλκάνια, με χώρες που θα ήθελαν πολύ να επεκταθούν ώστε να βρέχονται από το Αιγαίο και το Ιόνιο, θα ήθελαν πολύ να ονομάζονται με ονόματα που θα τους δώσουν λίγο από την αίγλη μας, ή θα ήθελαν η ΑΟΖ τους να «γλείφει»» Αττική και φυσικά να περιέχει παραλίες και νησιά. Σε μια χώρα που είναι σταυροδρόμι ηπείρων και τεράστιο διαμετακομιστικό κέντρο, που συνδέει Ευρώπη, Ασία και Αφρική με έναν υπέροχο καιρό και μια γη πλούσια σε πρώτες ύλες, θα περίμενε κανείς η ασφάλεια της να είναι απόλυτα θωρακισμένη και θέμα που απασχολεί τον καθένα μας.
Τι από τα δυο παραπάνω ισχύει στην Ελλάδα του 2017; Σίγουρα το πρώτο. Δυστυχώς το πρώτο. Και τι γίνεται για αυτό; Τίποτε. Δυστυχώς τίποτε. Παρακολουθούμε έναν υπουργό Εθνικής Άμυνας, τον Πάνο Καμμένο, πιο επικίνδυνο από ποτέ. Παρακολουθούμε τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ο οποίος ήταν πρώην υπουργός εθνικής άμυνας, να παραδέχεται εντός της Βουλής των Ελλήνων ότι διαθέτει στο σπίτι του έγγραφα από το υπουργείο που κάποτε ήταν επικεφαλής. Παρακολουθούμε έναν πρώην υπουργό εθνικής άμυνας, τον Άκη Τσοχατζόπουλο να κατηγορείται και να φυλακίζεται για μίζες. Και τι κάνουμε για αυτό; Τίποτε.
Παρακολουθούμε βουλευτές να διαθέτουν απόρρητα έγγραφα που θα έπρεπε να έχουν στην κατοχή τους συγκεκριμένοι άνθρωποι. Παρακολουθούμε βουλευτές να διαθέτουν απόρρητα έγγραφα που δεν είναι γνήσια ή δεν έχουν αριθμό πρωτοκόλλου και να τα δημοσιοποιούν ως αποδεικτικά. Και τι αισθανόμαστε για αυτό; Τίποτα.
Παρακολουθούμε μέλη του «Ρουβίκωνα», να εισέρχονται ανενόχλητοι στο (υποτίθεται) πιο καλά φρουρούμενο μέρος της χώρα, το υπουργείο εθνικής άμυνας. Να πετούν προπαγανδιστικό υλικό και να φεύγουν «κύριοι». Να μην γίνεται καμία σύλληψη, να μην τους απαγγέλλεται καμμία κατηγορία, να μην γίνεται δα και τόσο μεγάλο ζήτημα. Εξ άλλου, «σιγά ρε Θανάση, και στην Βουλή μπήκαν και ο πρόεδρος είπε να μην τους ενοχλήσουν και πολύ». Και τι μαθαίνουμε από αυτό; Τίποτε.
Το συμπέρασμα των παραπάνω αντικατοπτρίζει και την ασφάλεια, που έχουμε ως χώρα. Ένα τίποτα. Και δεν μας απασχολεί και πολύ γιατί τώρα έχουμε άλλα προβλήματα, πιο σημαντικά. Τα οικονομικά προβλήματα. Στο όνομα των οποίων τα προβλήματα ασφάλειας αλλά, κυρίως, παιδείας ακούγονται ως δευτερότριτα ψιλοασήμαντα προβληματάκια που αποτελεί πολυτέλεια να ασχολούμαστε τώρα με αυτά. Ίσως ακούγονται κάπως απαισιόδοξα όλα τα παραπάνω. Ίσως ναι, απλά δεν έχω μάθει να βολεύομαι με το τίποτε.
