«Κέρδισε» το ακροατήριο του «Ιανού» το μυθιστόρημα της Μ.Χασάπη-Σιδερά
Σε ζεστή ατμόσφαιρα πραγματοποιήθηκε την Τρίτη 3.11.15, στο βιβλιοπωλείο του «Ιανού» της πλατείας Αριστοτέλους Θεσσαλονίκης η παρουσίαση της β’ έκδοσης του μυθιστορήματος της Μαρίας Χασάπη-Σιδερά με τίτλο «Όσο πυκνά κι αν είν’ τα σύννεφα».
Η συγγραφέας παρουσίασε το βιβλίο της μαζί με δύο παλιές μαθήτριές της, την Αθανασία Παπαρήγα, ψυχολόγο και εκπαιδεύτρια ενηλίκων, που ανέλυσε το θέμα της σχέσης των ζευγαριών στη σημερινή εποχή, και της Μαρίνας Τσοχαταρίδου, μέλους της ομάδας του θεατρικού εργαστηρίου Αξιούπολης, που διάβασε μαζί της αποσπάσματα. Το «πάννελ» των ομιλητριών πλαισίωσε η Ελένη Γρομπανοπούλου, πρόεδρος του συλλόγου επιστημόνων Κεντρικής Μακεδονίας «Ο Αριστοτέλης» και υπεύθυνη των λαϊκών πανεπιστημίων Κεντρικής Μακεδονίας, η οποία έκανε ανάλυση και κριτική στο βιβλίο.
Η ατμόσφαιρα του βιβλιοπωλείου «πλημμύρισε» από τις ζεστές φωνές του Γιάννη Σιδερά και της Ειρήνης Πολύζου, οι οποίοι τραγούδησαν επιλεγμένα μουσικά κομμάτια ανάλογα με την υπόθεση του μυθιστορήματος, με συνοδεία μουσικής από την κιθάρα του Θανάση Ροδοκάλη, και το κοινό τους απόλαυσε μαζί με τα χειροποίητα λικέρ της συγγραφέως, κέρασμα για όλους τους παρευρεθέντες.
Αξίζει να σημειωθεί, ότι το βιβλίο, μαζί με την αφίσα και τις φωτογραφίες της εκδήλωσης κοσμούν τη βιτρίνα του «Ιανού», μιάς «αλυσίδας» πολιτισμού από της πιο αξιόλογες της Ελλάδας.
Το συγκρότημά μας θεωρεί τιμή του το γεγονός, ότι η συγγραφέας εμπιστεύθηκε την β’ έκδοση του βιβλίου της στις εκδόσεις μας, από όπου γίνεται και η διακίνηση του και επίσης ότι είχε παραχωρήσει αποσπάσματα του δημιουργήματος της, τα οποία είχαν δημοσιευθεί πολύ πριν την κυκλοφορία του βιβλίου.
Παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το εν λόγω μυθιστόρημα:
«Γέμισε ένα ποτήρι και προχώρησε προς το τεράστιο παράθυρο που έβλεπε στη θάλασσα. Η αγαπημένη της πολυθρόνα ήταν εκεί, θαρρείς και την περίμενε να χωθεί στην αγκαλιά της. Της έκανε το χατίρι. Τώρα είχε μόνο τη θάλασσα μπροστά της. Ένα απέραντο γαλάζιο, αφρισμένο, να λυσσομανά και το ξέσπασμα του να ακούγεται πάνω στα βράχια. Στα βράχια που δεν έβλεπε μα ήξερε πως ήταν εκεί. Στα βράχια που επάνω τους είχε χτιστεί το όνειρο που είχε από παιδί, αυτό το απλό, κατάλευκο σπίτι με τα μπλε παντζούρια, ίδιο χρώμα με το γαλάζιο του Αιγαίου. Αυτό ήταν το όνειρο της από πάντα… ένα σπίτι σκαρφαλωμένο πάνω στο βράχο… Να το λούζει το φως κι ο ήλιος, να το δέρνουν τα κύματα κι η αρμύρα της θάλασσας. Να έχει αυτό το τεράστιο παράθυρο για να μπορεί να αγναντεύει το πέλαγος. Σα να ήταν εκεί μόνη της ανάμεσα ουρανού και γης. Αυτό ήταν το όνειρο της…. Να νοιώθει το μανιασμένο αέρα να φυσά και να κάνει το κάθε κύμα εραστή του βράχου… Άγριο το χειμώνα, γλυκό και τρυφερό το καλοκαίρι…
Το είχε πετύχει τ’ όνειρο της και τώρα ήταν εκεί και ζούσε το πιο αγαπημένο της κομμάτι… το κομμάτι του παθιασμένου εραστή…
Κοίταζε έξω απ’ το παράθυρο χωρίς να βλέπει… άκουγε τη δική της εκδοχή.. το δικό της άκουσμα… Με το ποτήρι το κρασί στο χέρι κι ο άνεμος έξω να λυσσομανά… κι ο βράχος να δέχεται το άγριο αγκάλιασμα απ’ το κύμα… το άκουγε το κύμα που του μίλαγε… την άκουγε τη θάλασσα να κλαίει καθώς έπεφτε ορμητική πάνω στο βράχο…
«Έλα να αγκαλιαστούμε… έλα να ενωθούμε… θα φύγει ο χειμώνας κι ο αέρας θα κοπάσει κι εγώ θα γίνω ήρεμη και μόνο τα πόδια σου θα αγγίζω….έλα να αγκαλιαστούμε τώρα που μπορώ να φτάσω ψηλά, ως την κορφή σου…», του γλυκοφώναζε γεμάτη συναισθήματα η θάλασσα…
Κι εκείνος απτόητος, εγωιστής, να μην σκύβει τόσο δα, να μην υποχωρεί χιλιοστό, να αδιαφορεί, να μην απαντά, να αντιστέκεται στα παρακάλια της και μοναχά να σκέφτεται:
«Θα με λειάνεις, θα με γυαλίσεις, η αγάπη σου θα με κάνει να λάμπω, μα εγώ βράχος θα στέκομαι πάντα. Ανένδοτος στα χάδια σου και στα μαστιγώματα σου… Βράχος, ψηλός, καμαρωτός κι αγέρωχος…»
