Μαθήματα ανθρωπιάς από τους εθελοντές Κιλκίς
Μπορεί η κατάσταση στην Ειδομένη, με την συσσώρευση προσφύγων και παρατύπων μεταναστών να παραπέμπει, ιδίως τον τελευταίο καιρό, σε «βαρυσυννεφιασμένο ουρανό», όμως κάποιες «αχτίδες» καταφέρνουν να «τρυπήσουν» τα «μαύρα» και «γκρίζα σύννεφα», επιτρέποντας το «φως» της ελπίδας να «φωτίσει» και να «ζεστάνει» τις καρδιές.
Είναι οι ανώνυμοι και «αθόρυβοι» εκείνοι εθελοντές, που μακριά από «σήματα», «σφραγίδες» και «τύπους» και με αποστροφή κάθε δημοσιότητας, δίνουν καθημερινώς και την ψυχή τους γιά την ανακούφιση των ταλαιπώρων συνανθρώπων, που «ξεριζώθηκαν», παρά την «θέλησή» τους και χωρίς να έχουν φταίξει σε τίποτε, από τις εστίες τους και τώρα «παλεύουν με τα κύματα» γιά την επιβίωση και πορεύονται προς… το άγνωστο σε αναζήτηση μιάς καλύτερης τύχης.
Είναι οι συμπολίτες εκείνοι εθελοντές, που καθένας όπως και όσο μπορεί, ακόμη και από το υστέρημά τους, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες και προσφέρουν καθημερινώς είδη ανθρωπιστικής βοήθειας αλλά και εργασίες, που δίνουν έστω και πρόσκαιρη ανάσα στους δοκιμαζόμενους πρόσφυγες, τόσο στον οργανωμένο χώρο τους όσο και μεμονωμένα.
Είναι οι συμπολίτες εκείνοι εθελοντές, που με προθυμία και χωρίς δεύτερη σκέψη ανταποκρίνονται σε κάθε προσκλητήριο οργανωμένου φορέα παροχής υπηρεσιών (επιστημονικού, ιατρικού-υγειονομικού, κοινωνικού κλπ) και τίθεται στην διάθεσή του γιά την παροχή οποιασδήποτε υπηρεσίας.
Είναι οι συμπολίτες εκείνοι εθελοντές, που χωρίς την δική τους συνδρομή, χαρακτηρισμοί γιά την κατάσταση στην ελληνοσκοπιανή μεθόριο όπως «δραματική», «τραγική», «ανυπόφορη» κλπ, θα είχαν προ πολλού ξεπεραστεί καθώς τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα.
Είναι οι συμπολίτες εκείνοι εθελοντές, που κάνοντας ό,τι κάνουν επειδή το νιώθουν, το πιστεύουν, το εννοούν, και όχι γιά το θεαθήναι ή γιά «μόστρα», λειτουργούν σαν «μαξιλάρι» που ανακουφίζει τους πρόσφυγες, και σαν ανασχετικό «ανάχωμα» στις συνέπειες της έλλειψης οργανωμένης μέριμνας, το οποίο δίνει «ανάσα» στους κατοίκους της περιοχής και γενικώς στον τόπο.
Εκθέτουν κατ’ αυτόν τον τρόπο τόσο την συντεταγμένη Πολιτεία, που ακόμη… ψάχνεται σε ό,τι αφορά στο δικό της καθήκον και υποχρέωση ως προς την αντιμετώπιση του θέματος, όσο και εκείνους τους ποικίλους «επωνύμους», πρόσωπα και φορείς, η όποια παρέμβαση των οποίων υποκινείται από επικοινωνιακούς και μόνον λόγους, με κύριο γνώρισμα τον πολύ θόρυβο γιά λίγα πράγματα, αν όχι γιά το τίποτε.
Και είναι αυτοί ακριβώς οι συμπολίτες εθελοντές, που με συνεχείς πράξεις και ταυτόχρονη σταθερή αποχή από «μεγάλα λόγια» διατηρούν άσβεστη την φλόγα της ελπίδας, που κρατεί ζωντανές τις προσδοκίες να βγεί τούτος ο τόπος αλώβητος από την «θύελλα», που μαίνεται σήμερα σε όλους τους τομείς της ζωής του.
Ένα πελώριο ΕΥΓΕ είναι το ελάχιστο, που θα μπορούσε να απευθύνει κανείς σ’ αυτούς τους ανθρώπους, ως ηθική αμοιβή και έκφραση ευχαριστιών και, ευγνωμοσύνης γι’ αυτήν την τεράστια κοινωνική ανιδιοτελή προσφορά τους.
