Αμμόχωστος: Το «διαμάντι» της Μεσογείου και Σαιν Τροπέ της Κύπρου (1974), πόλη – «φάντασμα» (2024), μισόν αιώνα φρικτής σκλαβιάς μετά

12 Ιουνίου, 2024

Του Γιώργου Χ. Θεοδωρίδη

Με αφορμή την τηλεοπτική σειρά “FAMAGUSTA” που μεταδίδεται μέσω του διαύλου MEGA CHANNEL (MEGA TV) στην Ελλάδα, και του διαύλου ALPHA TV ΚΥΠΡΟΥ στη Κύπρο, με ίδια μέρα μετάδοσης, Κυριακή, και ώρα 22.40 στην Ελλάδα, και 22.15 στην Κύπρο, οι δημιουργοί Ανδρέας Γεωργίου(σκηνοθέτης κ ηθοποιός), Βάνα Δημητρίου(σενάριο) και Κούλλης Νικολάου(εκτελεστικός υπεύθυνος παραγωγός), όπως και το τραγούδι των τίτλων της σειράς “ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” (Ο ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ), με την καθηλωτική ερμηνεία της Μαρίας Φαραντούρη, σε στίχους Ελένης Ζιώγα, και μουσικής επιμέλειας Χρίστου Στυλιανού, και δικαιώματα παραγωγής την Creative Souls Productions, μας ξύπνησαν αναμνήσεις, συναισθήματα, οργή, για πολλούς εκδίκηση, θλίψη και κυρίως την άσβεστη φλόγα της δικαιοσύνης και της ελευθερίας, για επιστροφή των φυσικών δικαιούχων κατοίκων της, στα σπίτια τους και στις περιουσίες τους, εκεί στο διαμάντι της Μεσογείου, στο λίκνο του Κυπριακού Ελληνισμού, στα βήματα του Αποστόλου Βαρνάβα, στην πανύψηλη κόρη την χρυσομαλλούσα, με το ολόλευκο φανταχτερό φόρεμα, το εκτυφλωτικό χαμόγελο, τα υπέρλαμπρα γαλαζοπράσινα μάτια της, την Αμμόχωστο μας.

Η σειρά ξεκινά, και όλος ο Ελληνισμός όπου γης καθηλώνεται εκστασιασμένος, βλέπει ολοζώντανο τον Εθνάρχη Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τον Γ΄, να του μιλά με πύρινη γλώσσα “Ελληνικέ Κυπριακέ Λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις, γνωρίζεις ποίος ομιλεί, είμαι ο Μακάριος, είμαι εκείνος που συ εξέλεξες να είναι ηγέτης σου, δεν είμαι νεκρός, είμαι ζωντανός, και είμαι μαζί σου συναγωνιστής και σημαιοφόρος, εις τον κοινόν αγώνα. Το πραξικόπημα της Χούντας, απέτυχε, εγώ ήμουνα ο στόχος της, κι εγώ εφόσον ζω η Χούντα εις στην Κύπρον δεν θα περάσει. Η Χούντα απεφάσισε να καταστρέψει την Κύπρον, να την διχοτομήσει, αλλά δεν θα το κατορθώσει. Πρόβαλλε παντοιοτρόπως αντίστασίν εις την Χούντα, μην φοβηθείς, ενταχθείτε όλοι εις τας νομίμους δυνάμεις του Κράτους, η Χούντα δεν πρέπει να περάσει, και δεν θα περάσει. Ζήτω ο Ελληνικός Κυπριακός Λαός, Ζήτω η Ελευθερία, Νυν Υπέρ Πάντων ο Αγών. ‘’ (Αναφέρεται φυσικά, ο Εθνάρχης Αρχιεπίσκοπος Μακάριος στην ανατροπή του και την απόπειρα δολοφονίας του, από το αξίωμα του Προέδρου της Δημοκρατίας, που έγινε στις 15 Ιουλίου 1974, στην Λευκωσία, και την επίθεση που δέχθηκε το Προεδρικό Μέγαρο, με πραξικόπημα που έκαναν εναντίον του, ο Νικόλαος Σαμψών και εθνοπροδότες κύπριοι πολιτικοί – προδοτική ομάδα της ΕΟΚΑ Β΄-, καθώς επίσης και κατάπτυστοι επίορκοι εθνοπροδότες αξιωματικοί και υπαξιωματικοί της Εθνικής Φρουράς – ΕΟΚΑ Β΄ – , με την στήριξη κατάπτυστων αξιωματικών της ΕΛΔΥΚ – Ελληνική Δύναμη Κύπρου -, φανατικών υποστηρικτών του τότε επίορκου – αρχιπροδότη – αρχισφαγέα αφανιστή του Κυπριακού Ελληνισμού στις 20 Ιουλίου 1974 κατά την τουρκική εισβολή, Ταξιάρχου(ΠΖ) Δημητρίου Ιωαννίδη , αρχηγού της ΕΣΑ – Ελληνική Στρατιωτική Αστυνομία – , της ΕΣΑ , με τα ξεδιάντροπα αγράμματα και καθυστερημένα διανοητικώς δίποδα γουρούνια, ούτε φυσικά και χριστιανοί ορθόδοξοι δεν πρέπει να προσφωνούνται, – τους γνωστούς εσατζήδες –, που αδίκως έφεραν στο πηλήκιο τους το τιμημένο και αιματοβαμμένο, δαφνοστεφές εθνόσημο, να ηδονίζονται ψυχικώς και σωματικώς, όταν βασάνιζαν ανηλεώς τον Στρατηγό Σπύρο Μουστακλή, το παλληκάρι – θρύλο της Δημοκρατίας Αλέξανδρο Παναγούλη, τις φοιτήτριες αλλά και τους φοιτητές, τους πολιτικούς, και γενικά κάθε δημοκρατικό πολίτη της χώρας. Η Ελληνική Πολιτεία και πάλι καθυστερημένα, στις 21 Ιουνίου 1976, καθαίρεσε και υποβίβασε τον αρχιπροδότη Δημ. Ιωαννίδη από τον βαθμό του ταξιάρχου, στον βαθμό του στρατιώτη).

ΓΙΟΡΤΗ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙΟΥ

Ο ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός μελέτησε πολύ προσεκτικά, και με απόλυτο ΣΕΒΑΣΜΌ προς την ηγετική μορφή του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, τον υποδύθηκε ΤΕΛΕΙΑ, και ως προς τη φωνή και ως προς τις κινήσεις, σε συνδυασμό πάντα με την ψιμυθίωση (μακιγιάζ) τα τεχνητά γένια, αλλά και την κόμμωση. Τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης είναι διθυραμβικά, δεν υποδύθηκε τον Μακάριο, ΗΤΑΝ Ο ΜΑΚΆΡΙΟΣ, γράφουν οι δέκα στους δέκα χρήστες.

Συνεχίζοντας, η σειρά μας εξιστορεί τις βιαιοπραγίες, τον εξευτελισμό, τους βιασμούς των παιδιών, των γυναικών αλλά και των αντρών, αλλά και τις απεχθείς δολοφονίες, από τους βάρβαρους, απολίτιστους, ακοινώνητους, μόνιμους εχθρούς του Ελληνισμού, τους Τούρκους. Στο σημείο αυτό μας περιμένει νέα έκπληξη, η σπουδαία ηθοποιός σε Ελλάδα και Κύπρο, Δέσποινα Μπεμπεδέλη, υποδύθηκε με τη σειρά της, την Χαρίτα Μάντολες, – την μάνα σύμβολο των Κυπρίων αλλά και των Ελλήνων, από την τουρκοκρατούμενη Κερύνεια με οκτώ συγγενείς της νεκρούς, κατά την εισβολή, ο πατέρας της , ο άνδρας της, οι γαμπροί της, ο θείος της, ο νουνός της κ.α., Υπεραγία Θεοτόκε δώσε δύναμη και κουράγιο στην χιλιοβασανισμένη μάνα και γιαγιά -, τόσο πραγματικά, τόσο αληθινά που μας έκανε όλους να δακρύσουμε, και να εξοργιστούμε με τους βέβηλους κατακτητές. Εικόνα ίδια και απαράλλακτη αιώνες τώρα, Κύπριοι, Έλληνες, Αρμένιοι Ασσύριοι όλοι χριστιανοί ορθόδοξοι, κατά εκατομμύρια νεκροί σφαγιασθέντες, από το τουρκικό μαχαίρι.

Πάω να κοιμηθώ με συναισθήματα οργής, θλίψης, και εκδικητικότητας, με αυτά που είδα αλλά και άκουσα, αργεί να με πάρει ο ύπνος, λόγω της υπερέντασης, και όταν πια κοιμάμαι βαθιά, εμφανίζεται ξανά και ξανά το ίδιο όνειρο – εφιάλτης. Μέσα στο βαθύ σκοτάδι ακούγονται κραυγές, κλάματα, και μια μαυροφορεμένη κόρη με μαλλιά ακαθορίστου χρώματος, από τους βομβαρδισμούς, είναι γεμάτο το κεφάλι της με χώματα και φύλλα, με το φόρεμα της γεμάτο αίματα, από τις πληγές στο σώμα της, και ξυπόλητη, γαντζωμένη πάνω σε ένα συρματόπλεγμα να ουρλιάζει ΄΄ Αφήστε με να πάω μέσα, άφησα τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον άντρα μου, τα παιδιά μου, τους φίλους και τις φίλες μου, τους συγγενείς μου, ΑΝΟΙΞΕΤΕ, ΑΦΗΣΑ ΜΕΣΑ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΜΟΥ, ΑΝΟΙΞΕΤΕ!!!!!!!!. Κι ενώ φωνάζει η βασανισμένη κόρη, βλέπω πολεμικά αεροσκάφη, βλέπω και ακούω βομβαρδισμούς, βλέπω κατεστραμμένα κτήρια και ξενοδοχεία, βλέπω ανθρώπους κάθε ηλικίας νεκρούς και τραυματίες, βλέπω λεηλασίες, βλέπω βιασμούς, βλέπω άρματα μάχης να σκορπάνε αίμα και φλόγες. Παντού χαλασμός και καταστροφή. Παράλληλα όσο εγώ τα βλέπω όλα αυτά, η κόρη συνεχίζει να κλαίει και να ουρλιάζει ακόμη πιο πολύ, όμως ξαφνικά μπροστά μας από το συρματόπλεγμα ορθώνεται ένα μεγάλο και ψηλό τείχος, και πάνω στη κορυφογραμμή του τείχους, πάνοπλοι Τούρκοι στρατιώτες.

ΤΟ ΛΥΚΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΔΩΝ

Όταν πια, μετά από μεγάλη προσπάθεια την ηρεμώ, και την κοιτώ στα μάτια, γιατί κάτι μου θυμίζει, η κόρη με κατακόκκινα από το κλάμα μάτια, με κοιτάει με απεγνωσμένο ύφος και με ξεψυχισμένη φωνή μου αποκρίνεται “Δεν με θυμάσαι; δες με καλύτερα, θυμήσου ποια ήμουνα, και πως κατάντησα….Την κοιτάω καλύτερα, έχει αρχίσει πια να ξημερώνει η Τετάρτη 14 Αυγούστου 1974, παραμονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, μα και βέβαια αναφωνώ, είσαι η πανέμορφη κόρη, η χρυσομαλλούσα με το ολόλευκο φανταχτερό φόρεμα, το εκτυφλωτικό χαμόγελο, τα υπέρλαμπρα γαλαζοπράσινα μάτια, είσαι η Αμμόχωστος μας. Ξαφνικά, πετάγεται στο άκουσμα του ονόματος της, και μεταμορφώνεται σε πανέμορφη κόρη, όπως όλοι μας την γνωρίζαμε, και μου λέει: “Θέλεις να γνωρίσεις την Αμμόχωστο, το Άνω Βαρώσι, το Κάτω Βαρώσι, και να δεις πόσο ωραία ζούσαμε πριν την μαύρη Τετάρτη; Και βέβαια θέλω, της απαντώ. – Πιάσε μου σφιχτά το χέρι και ξεκινάμε , μου ανταπάντησε .

Κλείνω τα μάτια, η πανέμορφη κόρη με οδηγεί όλο ζωντάνια, χαρά, και νιάτα, όταν τα ανοίγω, είμαστε πιά είμαστε μέσα στην πόλη η οποία είχε τέλειο αποχετευτικό δίκτυο, καθώς επίσης και υπόγειο δίκτυο ηλεκτροδότησης. Διασχίζουμε την Λεωφόρο Δημοκρατίας, καθαροί δρόμοι, περιποιημένα πεζοδρόμια, παντού πράσινο, άνθη και φυτά, ευωδιάζει ο τόπος, και φωνές από παιδιά, που παίζουν στις παρακείμενες γειτονιές ποδόσφαιρο, συναντάμε το κομβικό σημείο της αντιπροσωπείας της ΤΟΥΟΤΑ, του εμπόρου Δικράν Ουζουνιάν,(τα COROLLA και τα CELICA κατά δεκάδες στην βιτρίνα, ναι ακόμη και σήμερα τον Μάϊο του 2024, περιμένουν τους ιδιοκτήτες τους με μηδέν χιλιόμετρα στο χιλιομετρητή να τα παραλάβουν σε κόκκινο, κίτρινο, και άσπρο χρώμα), βλέπουμε απέναντι το καφέ – εστιατόριο του Καράλη, το αρωματοπωλείο Parfumerie Elysee, το βιβλιοπωλείο – είδη δώρων galaxy, το HOTEL GOLDEN MARIANA, και το κατάστημα οπτικών του Θεοχαρίδη, το καφέ Boccacio(Βοκάκιο),και να στα αριστερά μας το CAFÉ ENDELWEISS(ΚΑΦΕ ΕΝΤΕΛΒΑΙΣ) σημείο αναφοράς αλλά και διασκέδασης της νεολαίας, εδώ και τα πρώτα ραντεβού, και απέναντι η ταβέρνα Famagusta. Ξαφνικά ακούω μουσική, ωραία μουσική, κάποια κοπέλα παίζει πιάνο, δίπλα της η καθηγήτρια της την διδάσκει, περπατώντας χωρίς να το καταλάβω φτάσαμε στο κέντρο πολιτισμού, είμαστε μπροστά στο Λύκειο Ελληνίδων Δωρεά της Μαρίας και Παναγιώτη Ιωάννου. Εδώ στεγάζεται ο πολιτισμός, εδώ μαθαίνουν να παίζουν μουσικά όργανα, να διδάσκονται παραδοσιακούς χορούς, κλασσικό χορό – μπαλέτο, θέατρο. Εδώ γίνονται οι εορτασμοί των Τοπικών Γιορτών, αλλά και των Εθνικών Επετείων. Συνεχίζουμε με το βιβλιοπωλείο – χαρτοπωλείο του Παύλου Κυριακού, τα γραφεία της Ολυμπιακής Αεροπορίας, το φωτογραφείο του Βασιλείου, και δίπλα του το τουριστικό γραφείο του Πατσαλίδη, απέναντι η Τράπεζα Κύπρου , και στην γωνία της τράπεζας το γνωστό περίτεχνο κίτρινο ΄΄βαρέλι΄΄ για χρήση γραμματοκιβωτίου των κυπριακών ταχυδρομείων, κατά τα βρετανικά πρότυπα, στα δεξιά μας, συνεχίζουμε και βλέπουμε τον Δημόσιο (Δημοτικό) Κήπο με την ατελείωτη δροσιά του, τα φαντασμαγορικά παγωτά, τις δροσιστικές μπύρες ΚΕΟ(Κυπριακή Εταιρεία Οίνων), τους καφέδες, τα τοπικά αναψυκτικά ΚΕΑΝ(Κυπριακή Εταιρεία Αναψυκτικών), αλλά και τα περίφημα κοκτέιλ. Εδώ στο Δημόσιο (Δημοτικό) Κήπο, που ενώνεται με τον μεγάλο αυλόγυρο του Α΄ Γυμνασίου Αμμοχώστου, κάθε Απρίλιο γινότανε η Γιορτή Πορτοκαλιού. Η ξενάγηση συνεχίζεται, και ακούω να χτυπούν χαρμόσυνα οι καμπάνες, από το Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννη, τον Ιερό Ναό του Αγίου Νικολάου, τον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδας, ηχούν ευχάριστα στα αυτιά μου, και νιώθω ευλογία. Προχωρούμε και βλέπω το Studio Christy’s γνωστό φωτογραφείο, τα γραφεία της Cyprus Airways(Κυπριακές Αερογραμμές), το κατάστημα της πασίγνωστης εταιρείας SINGER, να και το φαρμακείο του Μαντζούρα, το κομμωτήριο του Κουσουλίδη, το κατάστημα του Δημ. Τσαούση με τα είδη οικιακής χρήσης, το εστιατόριο Παύλου, το κατάστημα γουναρικών EUROPA FURS το βραδινό κέντρο διασκέδασης Perroqouet night club, την BARCLAYS BANK, το φωτογραφείο Καρούζου, να και το σινεμά ΄΄ Χατζηχαμπή ΄΄ με το επιβλητικό κτήριο, και δίπλα του το κατάστημα του Ορφανού, το σινεμά ΄΄ Ηραίον ΄΄, το κατάστημα δερμάτινων ειδών Jasmine Leather Shop, το ζαχαροπλαστείο Μελινώτη, τις αντιπροσωπείες αυτοκινήτων JAGUAR και ROVER, συνεχίζουμε να περπατάμε και φτάνουμε στην Δημοτική Αγορά με την πληθώρα εμπορευμάτων και προϊόντων, το λιμάνι με την συνεχή εμπορευματική κίνηση, την παραλιακή ζώνη με το παραθαλάσσιο κέντρο “Νέον Φάληρον”, τα ξενοδοχεία HOTEL KING GEORGE, HOTEL FLORIDA, SALAMINIA HOTEL, ARGO HOTEL, GRECIA HOTEL, ASTERIA HOTEL, όλα στην παραλιακή Λεωφόρο Τζων Κένεντυ.

Η ΔΗΜΟΤΙΚΗ ΑΓΟΡΑ ΑΜΜΟΧΩΣ ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Συνεχίζουμε την ωραία μας βόλτα, και βλέπουμε πιο κάτω το κατάστημα του Λόρδου με τα πλαστικά, αλλά και το κατάστημα του γνωστού εμπόρου Αδαμίδη, την υπεραγορά τροφίμων Ανδρέα Σοφοκλέους. Η περιήγηση συνεχίζεται και φτάνουμε στο σύγχρονο για την εποχή του, επιβλητικό και μεγαλοπρεπές Δημαρχείο Αμμοχώστου στην οδό Ανεξαρτησίας, με τον καταπράσινο κήπο του, όπου εκεί βρίσκεται και η προτομή του Σταυραετού του Μαχαιρά, του Ήρωα Υπαρχηγού της ΕΟΚΑ(Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών) Α΄, όπου οι ΄΄ φίλοι μας οι Άγγλοι ΄΄ τον κατέκαψαν ζωντανό, με βενζίνη, γιατί ήθελε την Ένωση της Κύπρου με την Μητέρα Ελλάδα. Τιμή και Δόξα στον Ήρωα Αντιστράτηγο(ΠΖ) Γρηγόρη Αυξεντίου. Ο νομός Κιλκίς είναι ιδιαίτερά υπερήφανος, γιατί ο Γρηγόρης Αυξεντίου κατά την διάρκεια της στρατιωτικής θητείας του, που την υπηρέτησε στην μεγάλη του αγάπη, την Ελλάδα, ήταν Δόκιμος Έφεδρος Αξιωματικός, κι έτσι βρέθηκε Διοικητής – Αρχιφύλακας του Στρατιωτικού Φυλακίου Ακρίτα, στην περιοχή της Δοϊράνης Κιλκίς, το 1952. Στο σημείο αυτό θα ήταν ασυγχώρητο λάθος να μην αναφέρω, τον Ήρωα της Αμμοχώστου, το δεκαεφτάχρονο Σημαιοφόρο του Ελληνικού Γυμνασίου Αμμοχώστου, που δάκρυζε όταν κρατούσε τόσο σφιχτά την Γαλανόλευκη, του Παλληκαριού που τα τελευταία λόγια καθώς ξεψυχούσε, από την σφαίρα που δέχθηκε μέσα από το στρατιωτικό όχημα LAND ROVER, στο οδόφραγμα της οδού Ερμού(κατά την διάρκεια διαδηλώσεων για την Ένωση), από το όπλο του βρετανού αποικιοκράτη, του δεκανέα Χέιζελταϊν ήταν, Ζήτω η Ένωσις. Έτσι, στις 7 Φεβρουαρίου 1956, το ξανθό σγουρομάλλικο αγόρι ο Πετράκης Γιάλλουρος του Ζαχαρία και της Άννας, με συντροφιά την Γαλανόλευκη, και ψυχή ελεύθερη πέρασε στο Πάνθεο των Ηρώων. Η κηδεία του έγινε στο Ριζοκάρπασο Καρπασίας. Έπειτα από την βάρβαρη εισβολή το 1974, ο τάφος – μνημείο του Παλληκαριού βεβηλώθηκε. Στην αυλή του Γυμνασίου Αμμοχώστου ο Γυμνασιάρχης λαμβάνει παρουσίες μαθητών, κάποια στιγμή αναφωνεί : – ΠΕΤΡΑΚΗΣ ΓΙΑΛΛΟΥΡΟΣ ΤΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑ – και τότε ακούγεται από το σύνολο των μαθητών και των καθηγητών με στεντόρεια φωνή: ΠΑΡΩΝ.

ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ Α΄

ΚΥΠΡΟΣ – ΕΛΛΑΣ ΕΝΩΣΙΣ

Η ξενάγηση συνεχίζεται και συναντάμε το κατάστημα πώλησης δίσκων και κασετών του Ζαβού, το κατάστημα ετοίμων ενδυμάτων του Δημητρίου, πρατήρια υγρών καυσίμων, σουβλατζίδικα – οβελιστήρια , καταστήματα αθλητικών ειδών, καταστήματα με είδη κυνηγιού, καταστήματα υποδημάτων, υφασματοπωλεία, δημόσιες υπηρεσίες, είδα τόσα πολλά, έμαθα τόσα πολλά, η πόλη είναι ατελείωτη και πανέμορφη.

Η χρυσομαλλούσα κόρη μου προτείνει να πάμε να φάμε στο Restaurant ΔΙΟΝΥΣΣΟΣ στη Λεωφόρο Κένεντυ, και φυσικά συμφωνώ. Παραγγείλαμε Σεφταλιές, Κουπέπια, Μακαρόνια Φούρνου, Τ ταβά , Χαλούμι, Αφέλια, αλλά και Κουμανταρία, ένα από τα πιο παλιά κρασιά του Νησιού της Αφροδίτης.

Συζητούσαμε, και μου έλεγε ακόμη πιο πολλά, για τις 45.000 ψυχές που κατοικούσαν με ευημερία, για τα 45 ξενοδοχεία, τα 9 Νηπιαγωγεία, τα 17 Δημοτικά Σχολεία, τα 10 Σχολεία Μέσης Εκπ/σης, την Τεχνική Σχολή, την Δημοτική Βιβλιοθήκη, την Δημοτική Πινακοθήκη, την Φιλαρμονική του Δήμου Αμμοχώστου, το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Αρχαίο Θέατρο Σαλαμίνας, την ποδοσφαιρική ομάδα Ανόρθωση με έτος ίδρυσης το 1911, την ποδοσφαιρική ομάδα Νέα Σαλαμίς με έτος ίδρυσης το 1948, τον γυμναστικό σύλλογο Ευαγόρα, τα γήπεδα αντισφαίρισης (τένις), πετοσφαίρισης (βόλεϊ), τις ομάδες σκάκι, το 30^ο Σύστημα Προσκόπων Αμμοχώστου, την Μεσαιωνική πόλη με τις γοτθικές εκκλησίες, τον Ναυτικό Όμιλο Αμμοχώστου, όπου υπό την αιγίδα του πραγματοποιούνταν οι αγώνες ταχύπλοων σκαφών, όπου και στις εγκαταστάσεις του, έλαβε χώρα, η τελευταία Τελετή Καθαγιασμού των Υδάτων, παρουσία του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, στις 6 Ιανουαρίου 1974, ευλογημένα χρόνια.

Περπατήσαμε και φτάσαμε στο απέραντο παραλιακό μέτωπο, Χριστέ μου, Παναγία μου, Πανάγαθε Θεέ μου, τι ομορφιά είναι αυτή, ένα ζευγάρι μάτια είναι λίγα, πολύ λίγα, να την χορτάσουν. Χρυσαφένιες αμμουδιές, πεντακάθαρα σμαραγδένια νερά, οργανωμένες παραλίες, μωρά, παιδιά, έφηβοι, γονείς αλλά και μεγαλύτεροι, χαίρονται και διασκεδάζουν στον επίγειο αυτό παράδεισο. Κάθομαι και αγναντεύω όλον αυτόν τον πίνακα ζωγραφικής, το απέραντο γαλάζιο με γαληνεύει, δεν θέλω να φύγω, θέλω να μείνω για πάντα εδώ, να έχω δυο ζωές, για να τις εκμεταλλευτώ, μέχρι τελευταίου δευτερολέπτου, για να είμαι πλήρης από αναμνήσεις και ευωδιαστές μυρωδιές, από την Αμμόχωστο μας, την πόλη που δεν κοιμάται ποτέ. Ο Γεώργιος Σεφέρης αλλά και ο Οδυσσέας Ελύτης, δικαίως την ερωτεύθηκαν παράφορα.

Βράδιασε πια για καλά, σκοτείνιασε ο τόπος, και ενώ περπατούσαμε, να και πάλι οι σειρήνες του πολέμου, φωνές, ουρλιαχτά, βομβαρδισμοί, άρματα μάχης, Τούρκοι στρατιώτες με τα όπλα στα χέρια, με άναρθρες κραυγές ορμούν και σκορπούν αίμα, απόγνωση και θάνατο. Εκδιώκουν με απίστευτη αγριότητα τους κατοίκους από τα σπίτια τους, από όπου περνάνε καταστρέφουν τα πάντα. Ξαφνικά, κοιτάω την χρυσομαλλούσα κόρη, να μεταμορφώνεται, να παίρνει την όψη που είχε στην αρχή του ονείρου – εφιάλτη, πληγωμένη και μαυροφορεμένη με κλάματα στα μάτια, να απομακρύνεται, και τρέχει προς το συρματόπλεγμα, τότε πια αρχίζω και κλαίω κι εγώ, φτάνουμε και οι δυο μαζί, μπροστά μας πια το σκηνικό του πολέμου είναι ξεκάθαρο, με τα μάτια στραμμένα και τα χέρια ανασηκωμένα προς τον Δημιουργό, αρχίζει και προσεύχεται, κάποια στιγμή γυρίζει απελπισμένη και με κοιτά, της λέω τότε:

Κόρη μου , ηλιαχτίδα μου, εύχομαι να έρθει εκείνη η ώρα που θα φωνάξω με όλη τη δύναμη της ψυχής μου:

“ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΑΜΜΟΧΩΣΤΟΣ ΜΟΥ”

Και απαντά με όση πια φωνή της έχει απομείνει:

“ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ”.

Ξύπνησα καταϊδρωμένος, πήγα αμέσως να πλυθώ, και μετά άναψα το καντήλι στο εικονοστάσιο, και προσευχήθηκα με την σειρά μου, να τελειώσουν τα δεινά της αιματοβαμμένης Κύπρου μας, οι κάτοικοι της Αμμοχώστου να επιστρέψουν σύντομα στα σπίτια τους, να της ξαναδώσουν ζωή και την μεγαλοπρέπεια που της αξίζει, να πάψουν πια να την αποκαλούν “πόλη – φάντασμα”, και επιτέλους να έχουμε μια και ενωμένη Μεγαλόνησο. Υπεραγία Θεοτόκε κάνε το θαύμα σου. Εκείνη τη στιγμή, το βλέμμα μου, με θρησκευτική ευλάβεια, καθηλώθηκε στην εικόνα του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου του Τροπαιοφόρου, και ενστικτωδώς θυμήθηκα το παραδοσιακό κυπριακό τραγούδι που έχουν αφιερώσει με τόση πολύ αγάπη, αλλά και θρησκευτική ευλάβεια στην μνήμη του Αγίου, οι αδερφοί μας Έλληνες της Κύπρου.

Τ΄ Αη Γιωρκού

Δευτέρα ήτουν της Καθαράς που κάμνουν την νομάδαν

Μες το καράβιν έμπηκεν την πρώτην εφτομάδαν

Τζαι τρεις ημέρες έκαμεν να ρέξει το Βερούτιν

Ψουμίν, νερόν εν εβρέθηκεν μεσά στην χώραν τούτην

Ψουμίν νερόν είχεν πολλύν κατω μακρά στο πλάτος

Τζειμέσα εκατώκησεν ένας μεάλος δράκος

Τζαι δεν τ’ αφήνει το νερόν στην χώραν τους να πάει

Ταΐνιν του εκάμνασιν ‘π’ οναν παιδίν να φάει

Να ξαπολύσει το νερό, στην χώραν για να πάει

Άλλοι είχαν έξι και οκτώ τζι επέμπαν του τον έναν

τζι ήρτεν γυριν τ’ αφέντη μας, τ’ αφέντη βασιλέα

Είχεν μιαν κόρην μοναχήν τζι είχεν να την παντρέψει Θέλοντας τζαι μη θέλοντας του δράκου να την πέψει.

Παντήσκει κόρη εν άγιος, Χριστός τζι απάκουσεν την

Τον Άη Γιώρκην να σου τον ‘που πάνω κατεβαίνει

τζαι με την σέλλαν την γρουσήν τζαι το γρουσόν αππάριν

Στέκεται συλλοΐζεται πώς να την σιαιρετήσει

-Για να την πω μουσκοκαρκιά, μουσκοκαρκιά έσιει κλώνους Για να την πω τρανταφυλλιά, τρανταφυλλιά έσιει αγκάθια Άτε ας τη σιαιρετήσουμε σαν σιαιρετούμεν πάντα

-Ώρα καλή σου λυερή, ώρα καλή τζαι γειά σου

Μουσκούς τζαι ροδοστέμματα στα καμαρόφρυα σου

τζι είντα γυρεύκεις Λυερή στου δράκου το πηγάδιν

Του δράκοντα του πονηρού, να βκεί τζαι να σε φάει

-Αφέντη μου τα πάθη μας να σου τα πω δεν φτάνω

Άθρωποι ‘που την πείναν τους τρώσιν ένας τον άλλον

Έτσι έθελεν η τύχη μου, έτσι ήτουν το γραφτό μου

Μες στην τζοιλιάν του δράκοντα να κάμω το θαφκειόν μου

Η ΑΤΕΛΕΙΩΤΗ ΠΑΡΑΛΙΑ

Να σου ποτζεί τον δράκοντα ‘που κάτω τζι ανεβαίνει τζι όταν τους είδε τζι ήταν τρεις κρυφές χαρές παθαίνει -Μπουκκωμαν τρώω τον άδρωπον, το γιομαν την κοπέλλαν τζαι ως τα λιοβουττήματα άππαρον με την σέλλαν

Μιαν χατζιαρκάν του χάρισεν τζι η πόλις ούλλη εσείστην

τζαι το σκαμνίν του βασιλιά έππεσεν τζι ετσακκίστην

Βκάλλει ‘που το δισσάτζιν του μεάλον αλυσίδιν τζι έπκιασεν τζι εχαλίνωσεν τζειν’ το μεάλον φίδιν

-Τράβα το κόρη λυερή στην χώραν να το πάρεις

Για να το δουν αβάφτιστοι να παν να βαφτιστούν

Για να το δουν απίστευτοι να παν να πιστευτούσιν

Άνταν τους βλέπει ο βασιλιάς κρυφές χαρές παθθαίνει -Ποιός ειν’ αυτός που μου ‘καμεν τούτην την καλοσύνην

Να δώκω το βασίλειον μου τζι ούλλον τον θησαυρόν μου

Να δώκω τζαι την κόρην μου τζαι να γενεί γαμπρός μου

Τζι επολοήθην Άγιος τζαι λέει τζαι λαλεί του

-Έν θέλω το βασίλειον σου μήτε τον θησαυρόν σου

Μιαν εκκλησιάν να χτίσετε, μνήμην τ’ Άη Γιωργίου

Που έρκεται η μέρα του κοστρείς του Απριλλίου

Αλληγορικά πάντα, και ως γεγονός, την δολοφονική και απάνθρωπη τουρκική εισβολή του 1974:

Το ψωμί και το νερό είναι η Κύπρος μας, με τα πλούσια αγαθά της, και τους θησαυρούς της.

Ο δράκος είναι ο ΑΤΤΙΛΑΣ Ι και ο ΑΤΤΙΛΑΣ ΙΙ.

Το σκαμνί του βασιλιά είναι, η πενηντάχρονη – διχοτόμηση – παράνομη και εγκληματική κατοχή του 37% της μαρτυρικής μας Μεγαλονήσου.

Η κόρη του βασιλιά είναι η Αμμόχωστος μας.

Το βασίλειο είναι η κατεχόμενη Κύπρος μας, που υπομονετικά περιμένει την Ανάσταση της.

Ο βασιλιάς είναι οι κάτοικοι της Κύπρου μας, που τους εκπροσωπεί ο εκάστοτε Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας.

Στις 19 Μαΐου 2024, είναι η Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των 353.000 ψυχών των Ελλήνων του Πόντου.

19 Μαΐου 1919, η αποφράδα ημέρα του Ποντιακού Ελληνισμού, η καταραμένη – αιματοβαμμένη – εγκληματική ημέρα που πάτησε το πόδι του ο αρχιδολοφόνος – αρχισφαγέας Μουσταφά Κεμάλ (Αττατούρκ) στα ιερά χώματα της Σαμψούντας, για να ολοκληρώσει το καταστροφικό του έργο, τον ξεριζωμό αλλά και τον αφανισμό των Ελλήνων του Πόντου, καθώς και την Ορθοδοξία, με συνεργάτη του, το δίποδο αιμοσταγές λυσσασμένο τσακάλι, τον Τοπάλ Οσμάν.

ΠΟΝΤΟΣ – ΚΥΠΡΟΣ

ΜΝΗΜΗ – ΙΣΤΟΡΙΑ – ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ –

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

ΚΟΙΝΗ ΠΟΡΕΙΑ – ΚΟΙΝΟΣ ΕΧΘΡΟΣ

Το τραγούδι – μνήμη ΄΄ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΄΄ θα είναι πάντα από εδώ και στο εξής, ο φάρος μας , η πυξίδα μας, οι χάρτες μας, για να μην ξεχάσουμε ποτέ τον ατελείωτο Γολγοθά, που βίωσε αλλά και βιώνει, ο Ελληνισμός από την Τουρκία.

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ (Ο ΑΓΝΟΟΥΜΕΝΟΣ)

Κι όταν ξυπνώ, θυμάμαι

Κι όταν στον ύπνο κρυφτώ, αχ, θυμάμαι

Κι όταν διψώ, θυμάμαι

Κι όταν χορταίνω νερό, αχ, θυμάμαι

Κι αν σε πήραν, είσ’ εδώ

Σ’ έχουν αυτοί, μα σ’ έχω εγώ

Κι αν, μισή, ακόμα ζω

Είναι που δεν ξεχνώ

Κι αν μου πήραν την ψυχή

Δεν μου ‘χουν πάρει το κλειδί

Το ‘κανα χρυσό