Η Αριστερά σε ρόλο δήμιου
Μην βιαστεί κανείς και μου πει ότι είμαι άδικος στην κριτική μου. Όχι. Ρούπι δεν μετακινήθηκα από όσα έγραφα πριν ένα χρόνο, όταν στην κυβέρνηση ήταν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και η ΔΗΜΑΡ. Αυτός που εγκατέλειψε τις θέσεις του, που άλλα έταξε κι άλλα έπραξε, δεν είμαι εγώ αλλά ο Σύριζα. Άλλαξαν τα στελέχη, που εγκατέλειψαν το ΠΑΣΟΚ, γιατί δεν ψήφιζαν τα μνημόνια και τα υπερψήφισαν όλα, όταν ήρθαν στο Σύριζα. Άλλαξαν, επίσης, οι χαμαιλέοντες της πολιτικής. Αυτοί, που εξασφάλισαν μια εκλόγιμη θέση στο ψηφοδέλτιο του Σύριζα, δίνοντας αντιπαροχή την ψήφο τους στην εκλογή του προέδρου της Δημοκρατίας.
Πριν ορισμένα χρόνια, η διαφορά ανάμεσα στα ελληνικά κόμματα, φαινόταν ότι ήταν ιδεολογική. Τώρα έγινε ενδυματολογική. Το μόνο που χωρίζει την αριστερά με τη δεξιά είναι η γραβάτα: Την φοράς είσαι δεξιός. Την βγάζεις είσαι αριστερός. Όσο για το Πασοκ, αυτό μετεξελίχθηκε σε «Πούμα». Είναι πλέον παντός καιρού. Μετακόμισε σε μεγάλο ποσοστό στο Σύριζα, αφού ξαπόστειλε τους αριστερούς από αυτόν. Η μόνη περίπτωση όπου ο σύγαμπρος είναι ευτυχής είναι αυτή της πολιτικής…. Έτσι, όσοι είχαν ερωτική σχέση με την εξουσία, βλέποντας το κομματικό τους σπίτι να καταρρέει, πήγαν στο νεόδμητο σπιτικό του Σύριζα.
Οι περισσότεροι, άλλωστε, που ασχολούνται στις μέρες μας με την πολιτική είναι εξαρτημένοι. Παιδιά του κομματικού και του κρατικού σωλήνα, στην πλειοψηφία τους, που ενσάρκωσαν θεσμούς και εξαργύρωσαν θέσεις ισχύος στην πολιτική, που δίχως αυτές θα ήταν σε αφάνεια.
Η πολιτική σήμερα είναι καιροσκοπική. Σμήνος από ακρίδες που λυμαίνεται τα σπαρτά της Ελλάδας. Έντομα ελαστικής ιδεολογικής συνείδησης, που πηδούν από το έναν αγρό στον άλλον, αγρεύοντας ψήφους…
Ο λαός της πατρίδας μας ποτέ δεν ήταν τόσο εγκαταλειμμένος, τόσο απροστάτευτος, όσο είναι τώρα. Τα κόμματα που υπόσχονται φιλολαϊκή πολιτική δεν έχουν δοκιμαστεί, ενώ εκείνα που μίλησαν για καλύτερες μέρες, πούλησαν το λαό μαζί με την Ελλάδα.
Η διαφορά στην πολιτική δεν βρίσκεται πια στα διαφορετικά πολιτικά μοντέλα, αλλά στο ποιο κόμμα πουλά σε καλύτερη τιμή την κρατική περιουσία. Ποιος μπορεί να παραχωρεί στους ξένους, με καλύτερους όρους, τα λιμάνια, τα τρένα και τα αεροδρόμια. Γίναμε «καταριανή» αποικία και χαμπάρι δεν το πήραμε. Σεΐχηδες και τύραννοι διαφεντεύουν την Ελλάδα, άσχετα αν το σύνταγμα γράφει παραπλανητικά Δημοκρατία.
Ίχνος αλήθειας από όλα τα κόμματα, που άσκησαν εξουσία, δεν θα βρεις, στον προεκλογικό και μετεκλογικό τους λόγο. Πέντε κόμματα δοκιμάστηκαν από το 2010 κα μετά, αλλά και τα πέντε λειτούργησαν σαν μια παλάμη, με δάχτυλα στην όψη τους διαφορετικά, αλλά αγαστά συνεργάσιμα και τα πέντε για τον ίδιο σκοπό, κάτω από τις εντολές του Σόιμπλε, της Μέρκελ και της Λανγκάρντ.
Η δημοκρατία στην Ευρώπη του Μιτεράν, του Βίλλυ Μπράντ, του Χέλμουτ Κολ και του Ζισκάρ ντ’ Εστέν καμία σχέση δεν έχει με την τυραννία στη σημερινή Ευρώπη. Και μην μου πείτε ότι τα μέτρα που απαιτεί η Γερμανία δεν είναι μέτρα καταπίεσης και εξαθλίωσης του λαού μας! Τέτοια μέτρα δεν έχουν παρθεί στον αιώνα τον άπαντα.
Οι ιδέες οσφραντικές ανεβαίνουν από το θυσιαστήριο της πολιτικής σαν αποκαΐδια από τζάκι σβησμένο. Η απώλεια της πολιτικής συνδέεται με την απώλεια ενός κόσμου σκέψης . Όπου χάνεται μια ιδέα , φτωχαίνει η πολιτική κατά μία έννοια. Ο πόνος γίνεται ποτάμι που πνίγεται στον ανέκφραστο λόγο. Ο φόβος ενισχύει το κακό να επιβιώνει πιο εύκολα από το καλό. Ό,τι φοβάται ο λαός αποκτά πάνω του τεράστια δύναμη. Η σκιά του μαχαιριού πέφτοντας πάνω σε μισθούς και σε συντάξεις χαράζει πιο βαθιά από το λεπίδι. Βουνό που το φοβόμαστε κερδίζει σε ύψος, λέει μια ελληνική παροιμία.
Όμως η πείνα δεν γιατρεύεται με χορτάτες λέξεις. Το δάκρυ ξεπλένει την ψυχή, αλλά δεν την ξεδιψά. Αν σε πληγώσει ο αδερφός σου, αυτό που σε πονά είναι το βάθος της πληγής κι όχι αν ήταν δεξιόχειρας ή αριστερόχειρας. Είναι μεγάλος ξεπεσμός να γίνει η Αριστερά ένας ακόμη δήμιος της Κοινωνίας!
