Αγάπησε την ψυχή σου, όχι τον εαυτό σου!
Ύστερα από πολυετή προσπάθεια εσωτερικής αναζήτησης και ιδιαιτέρως αυξημένης λειτουργίας, αυτής που ονομάζουμε «φωνή της συνείδησης» μπορώ να καταθέσω στο παρόν άρθρο μια δική μου θεώρηση της προσπάθειας για συμφιλίωση με τον εαυτό μας. Ο άνθρωπος ορίζεται κατ’ εμέ από δυο συνιστώσες: Την ψυχή και το σώμα. Το άφθαρτο, άυλο μέρος και το φθαρτό, το υλικό μέρος. Για να αισθανθεί χαρά και ευτυχία πρέπει να καταλάβει ότι αυτό που πρέπει να πετύχει είναι να διαφυλάξει την παιδικότητα, την αγνότητα και την καθαρότητα της ψυχής και να την αγαπήσει. Το σώμα , πάλι, έρχεται σε αντίθεση με τις αξίες που πρεσβεύει η ψυχή. Είναι θα λέγαμε μια «πάλη» μεταξύ σώματος και ψυχής να επικρατήσει το καλό ή το κακό, η βασική δηλαδή αρχή που διέπει τον κόσμο όλο. Όταν ο άνθρωπος διατηρήσει αλώβητη τη ψυχή του και αυτό προϋποθέτει αγώνα, εσωτερική αναζήτηση, βύθιση στο εσωτερικό του τότε με τη βοήθεια της λογικής μπορεί να υποτάξει παράλογες επιθυμίες και πάθη της παρηκμασμένης σάρκας. Δυστυχώς, όμως, και η συνδρομή της λογικής αποδεικνύεται συχνά ανίσχυρη και έτσι το άτομο επιβάλλεται να κοιτάξει προς τα επάνω και να πιστέψει σε μια ανώτερη δύναμη, στον Θεό, και να έρθει καθαρά αντιμέτωπος με τα πάθη του, ενώ ταυτόχρονα να συμφιλιωθεί με τη ψυχή του, γεγονός που αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ψυχικής ηρεμίας και ισορροπίας. Πιστεύω ακραδάντως ότι το άτομο πρέπει να επιδιώκει πρώτα και κυρίως την καθαρότητα, την αγνότητα και την παιδικότητα της ψυχής. «Στραγγαλισμένες» ψυχές από το σώμα βασανίζονται, χωρίς περιθώρια χαράς ή ευτυχίας, σε μια δίνη άφθονων υλικών και τεχνητών ψευτοηδονών που αρνούνται το βασικό δικαίωμα του ανθρώπου να νιώσει αγάπη για το Θεό, την ψυχή του και τελικά να υπερισχύσει το καλό έναντι του καλού.
