Χριστόφορος Τουτουντζίδης: Τι Κιλκίς… Τι Χανιά!
Γράφει ο Χριστόφορος Τουτουντζίδης*
Την Παρασκευή βρισκόμουν σε ένα κατάστημα στο κέντρο του Κιλκίς όταν είδα ένα παλιό συμμαθητή, που είχα καιρό να συναντήσω.
Ρωτώντας τον που χάθηκε, μου είπε ότι εδώ και ένα χρόνο ζει στα Χανιά και συμπλήρωσε, ότι κρίμα που δεν έφυγε νωρίτερα και έμεινε στην Κιλκισιώτικη καρμιριά.
Ψιλό απόρησα, γιατί, ως γνωστόν, σαν το Κιλκίς δεν έχει, και έτσι τον ρώτησα, ρητορικά, τι παραπάνω έχουν δηλαδή τα Χανιά. Και πριν προλάβει να ανοίξει το στόμα του, ξεχύθηκα σαν χείμαρρος του Γαλλικού και τον κατάπια.
Στα Χανιά φίλε είναι όλα γιαλαντζί και ψεύτικα για τον τουρίστες, ενώ εδώ είναι αυθεντικά και τρανό παράδειγμα το ενετικό οχυρό στο Χανιά, που λάμπει ανακαινισμένο έχοντας χάσει το χρώμα, που θα του προσέδιδαν λίγα ερείπια και γκρεμίσματα.
Εδώ εμείς ακολουθήσαμε την οδό της κλασικότητας και της οικονομίας, έτσι αφήσαμε τις δίδυμες καπναποθήκες χωρίς καμία παρέμβαση να αποκτούν καλαίσθητα γκρεμίσματα και μούχλες μη παρεμβαίνοντας στον χρόνο.
Εν τέλει αφού μαλώσαμε, εάν θα γίνει δεύτερη πινακοθήκη ή δικαστικό Μέγαρο, είπαμε σε άπταιστα ποντιακά «Κι πάει γ….ται», άστο όπως είναι. Και έτσι αναδείχθηκε η αυθεντικότητα του αρχικού αρχιτέκτονα.
Όμως τι να μας πούμε τα γατάκια οι Χανιώτες που έφτιαξαν πεζόδρομους που σφίζουν από μαγαζιά και κόσμο, ενώ εμείς κάνουμε ωραίους πεζοδρόμους για να παραδίδονται στις γατούλες και τους αρουραίους, που κυνηγιούνται χαριτωμένα στα ερειπωμένα μαγαζιά.
Έτσι όμως προσβλέπουμε ότι θα γίνουν η οδός Καλούδη, η Κ. Γαβριηλίδη, η Εθνικής Αντίστασης, με κορυφαία την Βενιζέλου ντεκόρ σε νέα ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου με τίτλο «Τα μέρη μου και σο Κιλκίς».
Τι πέθανε ο Αγγελόπουλος; Και τόσα χρόνια προετοιμασία, τι πάνε στράφι;
Ούτε ο Λανθίμος δεν θα δεχτεί τόση κατάθλιψη; Τότε θα κλείσουμε και την 21η Ιουνίου για καμία 2-3, άντε 6-10 χρονάκια για έργα και έτσι θα προσελκύσουμε το Χόλυγουντ για ταινία γουέστερν για γυρίσματα σε πόλη φάντασμα, όπως εκείνες που κυλούν οι κάκτοι από τον αέρα της ερήμου, εδώ του Βαρδάρη.
Όμως είμαστε άλλη πάστα οι Κιλκισιώτες και ενώ οι Χανιώτες σπαταλούν τα λεφτά τους σε ανακαινίσεις των μουράτων καταστημάτων κάθε 3-4 χρόνια, εμείς οι Κιλκισιώτες κρατάμε τα μαγαζιά μας ρετρό, ίδια και απαράλλαχτα για 20-30 χρόνια, αναδεικνύοντας την αξία του κλασικού. Αφού τα είπα όλα αυτά ο φίλος μου με κοιτούσε αποσβολωμένος, ενώ το παιδάκι του δίπλα άρχισε να σιγοκλαίει.
Τότε φούσκωσα από Κιλκισιώτικη περηφάνια, ασχέτως αν τον φίλο μου αμφιβάλλω ότι θα του ξαναδούμε τα επόμενα 10-15 χρόνια μετά από το φλογερό λογύδριο μου υπέρ Κιλκίς. Αλλά ρε μπαγάσα, και τότε να έρθεις, θα σε περιμένει ανοικτό και ατελείωτο το έργο-σκάμμα στην 21η Ιουνίου και ο δρόμος-καρμανιόλα Θεσσαλονίκη-Κιλκίς!
*Δικηγόρος
