Θα ξαναψηφίσεις αυτούς που έφεραν τον τόπο στο σημερινό χάλι τους;
«Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος»
(Λέο Μπουσκάλια)
Το «Κράτος» και η «Βία», ήδη από την εποχή της μυθολογίας, ήταν βοηθοί των ισχυρών- θεών, για να ηγεμονεύουν επί των ανθρώπων. Αντίθετα, οι ανίσχυροι, οι μοιραίοι της γης, για να γλιτώσουν από την δυναστεία τους, χρησιμοποιούν την ευφυΐα και την πανουργία, και πολύ σπανίως την ομοψυχία, γύρω από τα κοινά προβλήματα που τους ενώνουν.
Είναι αλήθεια πως δημοκρατική αλλαγή, με το λαό συνεργό σε πολιτικό αδίκημα δεν γίνεται. «Ένας λαός που εκλέγει διεφθαρμένους, κλέφτες, προδότες και απατεώνες, δεν είναι θύμα. Είναι συνεργός τους», λέει ο George Orwell.
Φθάσαμε ως εδώ, είτε γιατί χάσαμε το δρόμο, είτε γιατί κάποιοι μας οδήγησαν λάθος. Κάποιοι που αλλάζουν τώρα τα κομματικά ονόματα με γεωγραφικά και γίνονται δέντρα ή ποτάμια, ενώ στην ουσία είναι το ίδιο ανακυκλωμένο υλικό, σε νέο φυτικό περιτύλιγμα.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή, κι ας τα παρουσιάσουμε όσο πιο απλά γίνεται:Φανταστείτε έναν οικογενειάρχη να χρωστά σ’ έναν τοκογλύφο ένα ποσό, το οποίο δεν μπορεί με τίποτα να ξεχρεώσει, παρότι τα λεφτά που έχει επιστρέψει, κάλυψαν πολλαπλά το πραγματικό του χρέος, σε τόκο και πανωτόκια!
Ο οικογενειάρχης αυτός για να δείξει στο δανειστή-εκβιαστή του ότι είναι φερέγγυος, αρχίζει να κόβει το γάλα του μικρού του παιδιού, το φροντιστήριο του δεύτερου παιδιού του και το χαρτζιλίκι του γιου του, που είναι φαντάρος. Οι δόσεις, όμως, είναι πολύ μεγάλες και αναγκάζεται να κόψει και κάποια από τα φάρμακα των ηλικιωμένων γονιών του.
Παρόλα αυτά, με την ταχύτητα που τρέχει το χρέος, αντί να μειώνεται, αυξάνεται, καθώς μειώθηκαν τα έσοδα της οικογένειας, λόγω και ανεργίας της συζύγου του.
Έτσι, αρχίζει και ξεπουλά την περιουσία, που κληρονόμησε από τους γονείς του σε εξευτελιστική τιμή, και σύμφωνα πάντα με τους νόμους και τους όρους του τοκογλύφου – δανειστή. Και ρωτώ: Υπάρχει έστω κι ένας, που θα έλεγε μπράβο σ’ έναν τέτοιο στον οικογενειάρχη; Υπάρχει, έστω κι ένας άνθρωπος, που θα ενέκρινε τον πατέρα εκείνον, που αφήνει τα παιδιά του νηστικά, και τους γονείς του δίχως φάρμακα, γιατί τον εκβιάζουν οι τοκογλύφοι;
Αυτή είναι με δυο λόγια, η πολιτική που εφαρμόζει σήμερα η Ελλάδα. Ή μάλλον η “κυβέρνηση” της πατρίδας μας. Η κυβέρνηση του πουλήματος της ανθρωπιάς και του ξεπουλήματος της χώρας. Μια ματιά στην καθημερινότητά μας αρκεί για να το δούμε. Και, σίγουρα, θα το αντιληφθούμε, όταν χάσουμε τα σπίτια μας, που, επιπλέον, είναι επιβαρυμένα και με χαράτσια.
Και σε ρωτώ ξανά. Την πολιτική που σου επέβαλε σκληρά μέτρα, που δεν τα αντέχεις, θα την ξαναψηφίσεις; Θα ψηφίσεις εκείνους που χαράτσωσαν το σπίτι σου και φέσωσαν την πατρίδα σου, με κομματικά δάνεια εκατοντάδες εκατομμυρίων;
Τη ζωή σου, αδερφέ μου, δεν την ορίζει πλέον η ελληνική κυβέρνηση. Ούτε έναν νόμο μπορεί να ψηφίσει, αν δεν έχει άδεια από τη Μέρκελ! «Με την πληγή του στήθους μου πορεύομαι, να κρύψω ενός πλανήτη την πληγή. Εκπορνεύουν την αρετή, κι αν εσύ αποτρέψεις το πρόσωπο, τότε δεν είσαι ποιητής ή πολίτης, αλλά ύποπτος λέει ο Βρεττάκος.
Ο καιρός κυλά κάθε μέρα για τον Έλληνα, από το κακό στο χειρότερο. Το δικαίωμα στην εργασία έχει χαθεί, κοινωνική ασφάλιση δεν υπάρχει, η ανεργία καλπάζει στα ύψη και η πληγή της μετανάστευσης βαθαίνει. Η Ελλάδα αδειάζει από τα νιάτα και οι γέροι της δεν έχουν φάρμακα. Τα μόνα που είναι πλεονασματικά είναι τα νεκροταφεία… Και σε ρωτώ για τρίτη φορά. Αυτούς που έφεραν τον τόπο σ’ αυτό το χάλι, θα τους ξαναψηφίσεις;
Ώρες ώρες συλλογιζόμαστε πόσο χαμηλά πέσαμε και πονάμε. Ιχνηλατούμε στις καμένες μας ελπίδες και καιγόμαστε. Βλέπομε τα όνειρά μας να πέφτουν καταγής σαν πουλιά ματωμένα και πικραινόμαστε. Δεν μπορεί να είναι αυτή η μοίρα του λαού μας. Αλλά είναι το αποτέλεσμα της πολιτικής, που εφαρμόζεται από τυχάρπαστους και πλανόδιους των κομμάτων. Και, μάλιστα, με τη δική μας συγκατάθεση!
«Αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, αν δεν καούμε εμείς, πώς θα γεννούνε τα σκοτάδια λάμψη», λέει ο ποιητής. Ο ήλιος για να δώσει φως φλέγεται ο ίδιος, θέλω να σου θυμίσω. Έτσι ήταν από την εποχή του Προμηθέα και του Σίσυφου. Αν δεν αντέχεις να παλέψεις, θα υποφέρεις. Αν δεν ρισκάρεις τίποτα, δεν θα κερδίσεις τίποτα. «Μόνο ο άνθρωπος που ρισκάρει είναι πραγματικά ελεύθερος», λέει ο Λέο Μπουσκάλια.
