Στα γήπεδα του Παραδείσου συνεχίζει ο ΣάββαςΚαραμπίδης

Ήταν ένα από τους ξεχωριστούς Κιλκισιώτες άσσους του ποδοσφαίρου, με λαμπρή θητεία στο παλαιό πρώτα ημιεπαγγελματικό και αργότερα επαγγελματικό, και αμέσως μετά… σχεδόν δια βίου στο «σκέτο» ερασιτεχνικό.

Ήταν ίσως ο… «αειθαλέστερος» και μακροβιότερος εν ενεργεία… παλαίμαχος της χώρας και από τους όχι πολλούς σίγουρα σε Ευρώπη και ενδεχομένως στον κόσμο!

Από την Τρίτη 19 Φεβρουαρίοιυ 2019, και επειδή αυτός και το ποδόσφαιρο ήταν, και… είναι, «αδέλφια δίδυμα, ο Σάββας Καραμπίδης συνεχίζει να αγωνίζεται στα γήπεδα … του Παραδείσου.

Διότι, μπορεί μεν να «έκλεισε» κάπως άδοξα ο «κύκλος» της επίγειας ζωής του και να «μας άφησε» στα 74 του, όμως ποδόσφαιρο χωρίς Σάββα απλώς είναι.. αδιανόητο.

Ακόμη και… μεταθανατίως.

Ορμώμενος από την Ποντοκερασιά, ξεκίνησε από πολύ μικρός στον νεοσύστατο το 1961 Κιλκισιακό και αμέσως συμπεριελήφθη στην «μαγιά» και «φουρνιά» των παικτών, στους οποίους η ομάδα του Κιλκίς οφείλει αρχικώς την εδραίωσή της, κατόπιν την ευρύτατη καταξίωσή της και, τέλος, την λαμπρή φήμη της, που την συνοδεύει ακόμη και σήμερα. Κι ας βρίσκεται κατά την παρούσα ατυχή συγκυρία εκτός εθνικών κατηγοριών, κι ας μην ανήλθε ποτέ στην ανώτερη κατηγορία του ελληνικού ποδοσφαίρου.

Δεν διεκδικούσε «περγαμηνές» ποδοσφαιριστή «υψηλής τεχνικής».
Δεν ήταν ένας απλός εύψυχος ποδοσφαιριστής, ήταν η προσωποποίηση της ευψυχίας στον αγωνιστικό χώρο.

Όμως, ο Σάββας ήταν ο ασταμάτητος δρομέας, ο ακούραστος «κουβαλητής», ο παθιασμένος «μαχητής».

Δεν ήταν ένας απλό στέλεχος της ομάδας που «ξεχείλιζε» από πάθος, ήταν η προσωποποίηση του πάθους σε κάθε διεκδίκηση της μπάλλας.

Δεν ήταν ένας παίκτης, που εφάρμοζε μόνον όσα διδασκόταν από τους κατά καιρούς προπονητές, ήταν από εκείνους που δεν διστάζουν ακόμη και να αυτοσχεδιάζουν, εφ΄όσον το επιβάλλουν οι περιστάσεις, εξ ου και το δικής του επινοήσεως τάκλιν, που περιόριζε δραστικώς τους κινδύνους για την άμυνα του Κιλκισιακού.

Γι΄αυτό και διακρίθηκε ιδιαιτέρως ως αμυντικός μέσος, ενώ προσέφερε πάντοτε πολύτιμη βοήθεια στους «καθαρόαιμους» επιθετικούς, διευκολύνοντας τις προσπάθειές τους, ενώ δεν έλειψαν και αρκετά τέρματα από αυτόν.

O αείμνηστος άσσος του Κιλκισιακού και του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου Σάββας Καραμπίδης σε ένα από τα πολλά αναμνηστικά στιγμιότυπά του ως αρχηγός της ομάδας του Κιλκίς, αξιώμα το οποίοι κράτησε επί αρκετά χρόνια

Αυτός ο αεικίνητος, ο σκληροτράχηλος, ο πεισματάρης Σάββας δεν ήταν λίγες φορές που αποχώρησε από αγωνιστικούς χώρους τραυματίας κάθε φορά και σε διαφορετικό σημείο του σώματός του, ματώνοντας κυριολεκτικώς την φανέλλα του αγαπημένου του Κιλκισιακού, την οποία «πότισε» και με… «τόννους» ιδρώτα. Στην νίκη ή την «καλή» ισοπαλία πανηγύριζε, ενώ στην ήττα ή την κακή ισοπαλία έκλαιγε και στις δύο περιπτώσεις σαν μικρό παιδί.

Ήταν από τους ποδοσφαιριστές, που… «δεν καταλάβαιναν» από «καυτές» έδρες και έδινε και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεων ειδικώς σε αγώνες σε τέτοιες έδρες, «παρασύροντας» και τους συμπαίκτες του, για τους οποίους λειτουργούσε σαν ψυχολογικό… «αναβολικό»! Παντού και πάντα για τον «έναν και μοναδικό Κιλκισιακό».

Κατ΄αυτόν τον τρόπο κέρδισε από τον πρώτο κιόλας χρόνο θέση στην ενδεκάδα του κορυφαίου ποδοσφαιρικού εκπροσώπου του νομού, την οποία διατήρησε, με ελάχιστα «διαλείμματα» κυρίως λόγω ανωτέρας βίας έως το τέλος της σταδιοδρομίας του σ΄αυτόν, το 1978, έχοντας συνέσει το όνομά του με πολλές από τις λαμπρότερες στιγμές της ιστορίας του όπως:

-Τέταρτη θέση στην β΄εθνική κατηγορία των τεσσάρων ομίλων (1964-65).

-Πέμπτη και έβδομη θέση στην β΄εθνική κατηγορία των τριών ομίλων (1969-70 και 1970-71).

-Αήττητο έδρας (δώδεκα νίκες, επτά ισοπαλίες) στην ίδια κατηγορία (1973-74).
-Πρωτιά στο ειδικό πανεπαρχιακό πρωτάθλημα και επάνοδος στην β΄εθνική των δύο πλέον ομίλων (1975-76).

-Έβδομη θέση στην β΄εθνική των δύο ομίλων (1976-77).

Το τέλος της σταδιοδρομίας του στον Κιλκισιακό δεν σήμανε το τέλος της ποδοσφαιρικής σταδιοδρομίας του… γενικώς. Αντιθέτως, υπήρξε η αρχή μιας νέας σταδιοδρομίας, που συνεχίσθηκε έως και δύο χρόνια… πριν το θάνατό του.

Πλήθος οι ομάδες και των τριών (παλαιότερα τεσσάρων) τοπικών κατηγοριών, στις οποίες προσέφερε τις υπηρεσίες του, μεταλαμπαδεύοντας την δική του αγάπη, το δικό του πάθος και την δική του έγνοια για το ποδόσφαιρο σε όλους τους συμπαίκτες του από τους λίγο μέχρι… πολύ μικρότερούς του, παίζοντας ουσιαστικώς με μικρότερους αδελφούς,…. γιούς, ανηψιούς και τα τελευταία αρκετά χρόνια… εγγονούς!

Αυτό ήδη από μόνο του, σε συνδυασμό με την αίσθηση του μέτρου, με διακηρυγμένη την απέχθεια στις καταχρήσεις και με το έμπρακτο «ζωντανό» παράδειγμα υγιεινού τρόπου ζωής, συνιστά μιαν εκ μέρους τεράστια προσφορά στην αθλούμενη νεολαία και στο κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο.

Μετά την «αποστράτευσή» του από τον Κιλκισιακό, ο Σάββας Καραμπίδης «κατετάγη» …στην ομάδα παλαιμάχων του συλλόγου, της οποίας διετέλεσε …ισόβιος παίκτης. Εδώ διακρίνεται τρίτος από αριστερά καθιστός σε αναμνηστικό στιγμιότυπο πριν από κάποιο αγώνα της

Τέτοια, που να λειτουργεί και ως αντίβαρο στις όχι αβάσιμες επιφυλάξεις εκείνων των ανθρώπων και φορέων, σχετικώς με τα ηλικιακά όρια και γενικώς τις κατά «παρωχημένη» ηλικία προϋποθέσεις ασφαλούς ενεργού συμμετοχής σε αθλητικές αγωνιστικές δραστηριότητες.

Φυσικά, γιά τον Σάββα η συμμετοχή του στην ομάδα παλαιμάχων του Κιλκισιακού δεν ήταν παρά… η φυσική προέκταση της κανονικής, άρα κάτι… το αυτονόητο. Έτσι, δεν ήταν δυνατόν να μην αφήσει το «αποτύπωμά» του και την «σφραγίδα» του.

Επί πλέον, ο «χαλκέντερος» άσσος του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου δεν προσέφερε σ΄αυτό μόνον ως αθλητής ή παίκτης αλλά και ως προπονητής, συνδυάζοντας σε αρκετές περιπτώσεις τις δύο ιδιότητες.

Ήταν επόμενο να ισχύσει στην περίπτωση του Σάββα η παλιά διαφημιστική «ατάκα»: «Έχει παντού μόνο φίλους».

Και αυτούς τους… αναρίθμητους φίλους δεν τους απέκτησε μόνον από το ποδόσφαιρο αλλά και από την παρουσία του στον εξωποδοσφαιρικό επαγγελματικό χώρο. Πρώτα ως ιδιωτικός υπάλληλος, κατά κύριο λόγο στο ιστορικό βιβλιοπωλείο-βιβλιοδετείο-πρακτορείο εφημερίδων Νικολοπούλου (εξ ου και το πρόσκαιρο προσωνύμιό του «Νικολόπουλος»), και κατόπιν, επί μακρόν, ως στέλεχος του γραφείου συγκοινωνιών, όπου διακρίθηκε για την εργατικότητα, την συνέπεια, την εξυπηρετικότητα και γενικώς την επαγγελματική ευσυνειδησία του, κάτι που επέκτεινε την καλή «φήμη και έξωθεν μαρτυρία» πολύ πέραν των ορίων του αθλητισμού και του ποδοσφαίρου.

Στην τοπική κοινωνία καταξιώθηκε και ως οικογενειάρχης, δημιουργώντας μιάν υπέροχη οικογένεια με την αγαπημένη του Στέλλα.

Ήταν επόμενο να συρρεύσει στον ιερό ναό Α.Παντεκαίδεκα Μαρτύρων πολιούχων Κιλκίς… όλο το Κιλκίς για την εξόδιο ακολουθία του.

Και είναι επόμενο, η κοινωνία του Κιλκίς, και ειδικότερα ο χώρος του ποδοσφαίρου, να αισθάνονται ένα πελώριο κενό αμέσως μετά το θλιβερό άγγελμα της «μετακόμισής» του «εν τόπω χλοερώ και εν τόπω αναψύξεως».

Όμως, ο ίδιος ο Σάββας Καραμπίδης φρόντισε με αυτήν την συγκεκριμένη ζωή και δράση του να «ριζώσει» για πάντα στην καρδιά και στην σκέψη όλων.

Γι΄αυτό και η μνήμη του θα είναι αιωνία και η εμβληματική μορφή του δεν θα παύσει να πλανάται ποτέ στο ποδοσφαιρικό στερέωμα του νομού Κιλκίς.
Καλό Παράδεισο και Καλή Ανάσταση «δικέ» μας Σάββα.