Τηλεκπαίδευση: Σύγχρονο «αγκάθι» ή, μήπως, η προσπάθεια ψηφιακού εκσυγχρονισμού;

Γράφει ο Ιωάννης Φωτακέλης*

Η πανδημία ήρθε να αλλάξει τις ισορροπίες σε πολλούς τομείς, να μας φέρει αντιμέτωπους με νέες καταστάσεις, όχι μόνο τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό και τον δημόσιο τομέα, αλλά, κυρίως, τους μαθητές, τους γονείς, όπως και τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς. Ήρθε να μας κάνει να αναθεωρήσουμε τον τρόπο, με τον οποίο βλέπαμε έως τώρα τα πράγματα, και να μας κάνει να προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα, που επιτάσσει η εποχή.

Η παιδεία είναι ένας από τους σημαντικούς τομείς, που «βίωσε ριζικές αλλαγές», ας μου επιτραπεί η έκφραση, απότομα και σε σύντομο χρονικό διάστημα. Οι μαθητές είναι το μέλλον ενός τόπου, και αυτό ήταν που οδήγησε την παιδεία να ακολουθήσει και να «ασπασθεί» αυτές τις αλλαγές.

Γιά πολλούς οι αλλαγές είναι ευπρόσδεκτες, εφ’ όσον βοηθούν μία κοινωνία να επιβιώσει και, πόσω μάλλον, να βελτιωθεί. Λογικό είναι, να υπάρξει μία μεταβατική περίοδος προσαρμογής τόσο για τους μαθητές, όσο και γιά τους εκπαιδευτικούς αλλά και γιά τους ίδιους τους γονείς, οι οποίοι δεν ήταν προσαρμοσμένοι στις ψηφιακές ανάγκες της εποχής.

Η έως τώρα «δασκαλοκεντρική» διδασκαλία, έδωσε τη θέση της στη «μαθητοκεντρική», διότι πλέον επίκεντρο της εκπαιδευτικής διαδικασίας είναι ο ίδιος ο μαθητής. Μέσα από την τηλεκπαίδευση δίνεται η δυνατότητα σε άτομα πιό συνεσταλμένα να συμμετέχουν πιό ενεργά και να μην διστάζουν να εκφέρουν την άποψή τους.

Επίσης, η ταυτόχρονη χρήση του κυβερνοχώρου, δίνει την δυνατότητα τόσο στους εκπαιδευτικούς, όσο και στους εκπαιδευομένους, να εμπλουτίσουν το μάθημά τους με πληροφοριακό υλικό, χωρίς περιορισμούς. Οι χρόνοι μηδενίζονται, καθώς οι μετακινήσεις έχουν εκλείψει, και, το σημαντικότερο, δεν είμαστε εκτεθειμένοι στην «μάστιγα» του νέου κορωνοϊού, που έχει στοιχίσει την ζωή σε χιλιάδες ανθρώπων και έχει καταβαραθρώσει οικονομίες χωρών παγκοσμίως.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι, φυσικά, καμμία μορφή διδασκαλίας δεν μπορεί να αντικαταστήσει επαξίως την διά ζώσης διδασκαλία, και ότι η τηλεκπαίδευση, προτιμότερο θα ήταν να είχε σημαντικό μεν επικουρικό δε ρόλο στην εκπαίδευση. Ωστόσο, δεδομένων των συνθηκών και των επιδημιολογικών στοιχείων, έχει καταστεί ο κύριος φορέας διδασκαλίας.

Αναμφισβητήτως η τηλεκπαίδευση, μέσω των νέων τεχνολογιών, έχει προσφέρει πολλά στον τομέα της εκπαίδευσης, γιά μία ψηφιακή μετάδοση της γνώσης. Ας μην είμαστε, λοιπόν, αρνητικοί σε καθετί νέο, που έρχεται να μας ανοίξει νέους «ορίζοντες», και ας «αγκαλιάσουμε» την ψηφιακή παιδεία, για όσο διάστημα αυτό είναι αναγκαίο στο πλαίσια της ψηφιακής εκπαιδευτικής πραγματικότητας.

* Τομεάρχης παιδείας και θρησκευμάτων της διοικούσας επιτροπής εκλογικής περιφερείας (ΔΕΕΠ) Κιλκίς της ΝΔ