Εμείς διαμορφώνουμε τον κόσμο και τον τόπο
…Να απλοποιήσουμε πιά την ζωή μας, να βγούμε για περίπατο δίχως κινητό, να ξεχάσουμε για λίγο το πρωινό ξύπνημα, να καθίσουμε πάλι στις βεράντες, να συναντηθούμε, να βγάλουμε για λίγο από την πρίζα την τηλεόραση, να αποσυνδέσουμε το διαδίκτυο, να φωνάξουμε το γείτονα για καφέ, να χαρούμε σαν παιδιά με μια ηλιόλουστη μέρα του Νοεμβρίου… Αυτά ζητούμε, θαρρώ, όλοι στο βάθος της ψυχής μας. Κι ας μη μας αφήνουν πάντοτε οι δουλειές και οι υποχρεώσεις, κι ας τρέχουμε πανικόβλητοι, με ένα «χεντζφρη» «κολλημένο» στο αυτί μας, να προλάβουμε να πάρουμε τα παιδιά από το φροντιστήριο, κι ας έχουμε να δούμε τους φίλους μας πάνω από ένα μήνα…
Να ‘χει πια νόημα να πηγαίνω στην δουλειά, να μιλώ με το παιδί μου, να συναντώ τους φίλους μου.
Θέλω να δω το Κιλκίς, την πόλη που αγαπώ τόσο βαθιά, ομορφότερο. Να δω τους φορείς, την πολιτεία, τους ανθρώπους της, να αγωνίζονται για μία καθημερινή ζωή με ποιότητα. Να δω λιγότερο τσιμέντο, περισσότερο χρώμα, ζωή στα χωριά μας, μέριμνα για υποδομές, χώρους για να συναντιόμαστε, να συζητούμε, να ανταλλάσουμε απόψεις, να ξαναγνωριζόμαστε.
Να σεβαστούμε το πράσινο, να φροντίσουμε τα αδέσποτα ζώα, να ανέβουμε ξανά στα ποδήλατα, να ξαναβγούμε στην 21ης Ιουνίου για καλοκαιρινούς βραδινούς περιπάτους χωρίς αυτοκίνητα, να ανέβουμε στον λόφο να δροσιστούμε με μια παγωμένη μπύρα.
Να βρουν την αίγλη τους περιοχές που ξεχωρίζουν, να δω ξανά στη γειτονιά μου, τα Στενημαχίτικα, παιδιά, να παίζουν στους δρόμους, στις πλατείες «κρυφτό» και «τζαμί» και «μήλα». Να παύσουν πια οι οικογένειες με τέσσερα μέλη να αριθμούν απαραιτήτως και τέσσερα αυτοκίνητα.
Να βγαίνω στους δρόμους και να λέω «Καλημέρα», να μην κοιτάζω κάθε δέκα λεπτά το ρολόι μου, ακόμη κι όταν είναι να πέσω για ύπνο, να μην αποκοιμάμαι κάθε νύχτα μπροστά απ’ την τηλεόραση ή τον υπολογιστή.
Να επισκεφτώ ξανά τα χωριά των γονιών μου, να δω τι θα πει ανθρωπιά, απλότητα και χαμόγελο. Να ενδιαφερθώ για εκείνον που υποφέρει, γι’ αυτόν που μπορεί να έχει την ανάγκη μου.
Να μην κοιτώ πια καχύποπτα τον πολιτικό που μου σφίγγει το χέρι. Να γνωρίζω ανθρώπους με μεράκι, νέους που δεν τους έχει «καταπιεί» το σύστημα, που στοχεύουν στην ουσιαστική αλλαγή, και όχι στην «βιτρίνα». Να συναντήσω πολιτικούς, που δεν θα θεωρούν την πολιτική επάγγελμα, που δεν θα στοχεύουν στα αξιώματα ή στην προσωπική προβολή, που θα αγαπάμε μαζί την πόλη μας και θα θέλουμε κι οι δυο μας να την φτιάξουμε ομορφότερη.
Αυτά ζητώ.. Αυτά ζητούμε.
Είναι όμορφη η ζωή και απλή. Ίσως, πρώτα απλή και γι’ αυτό τόσο όμορφη.
Ας μη γελιόμαστε, δεν φταίει κανείς. Κανείς ποτέ δε μας ανάγκασε να ζούμε έτσι. Εμείς διαμορφώνουμε τον κόσμο, εμείς χτίζουμε ξανά τον τόπο μας, με τις αποφάσεις και τις επιλογές μας. Αρκεί να πιστεύουμε στην δύναμή μας, να γνωρίζουμε πρωτίστως, ως ενεργοί πολίτες, τι ακριβώς ζητούμε για εμάς και την πόλη μας, τι θεωρούμε εξέλιξη και τι οπισθοδρόμηση, τι ποιότητα ζωής και με ποιο τρόπο μπορεί να γίνει άραγε η καθημερινότητά μας πιο ανθρώπινη. Και, κυρίως, ποιοί άνθρωποι μπορούν, όχι απλώς να τα υποσχεθούν όλα αυτά, αλλά να είναι σε θέση να μας τα προσφέρουν…
Στο χέρι μας είναι…
