Ένα χρόνο χωρίς τον Ανδρέα Αγτζίδη
Στις 9 Φεβρουαρίου του 2018 “έφυγε” από κοντά μας ο Ανδρέας Αγτζίδης, ένας από τους τελευταίους φύλακες της ιστορικής παρακαταθήκης του Κιλκίς, αλλά και εραστής της εκπαίδευσης και της ελληνικής γλώσσας.
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός έτους από το θάνατό του θα γίνει το ετήσιο μνημόσυνο στο Σταυροχώρι. Το Σάββατο 9.2.19 στις 4.30 μ.μ. θα τελεσθεί τρισάγιο στον τάφο, στο νεκροταφείο του Σταυροχωρίου και το μνημόσυνο την επόμενη μέρα, την Κυριακή 10.2.19, μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας.
Με τα κείμενά του στον τοπικό Τύπο προσπάθησε να καταγράψει την τοπική ιστορία τα κρίσιμα εκείνα χρόνια του Μεσοπολέμου και ειδικότερα της δεκαετίας του ’40. Οδηγός του υπήρξε μια ρήση του λογοτέχνη και ιστορικού Δημήτρη Φωτιάδη: «Όλοι όσοι κρατάμε στο χέρι μια πένα, μια σμίλη, ένα χρωστήρα, έχουμε την υποχρέωση ν’ αφήσουμε κληρονομιά σ’ εκείνους που θα έρθουν , τα λαμπρά και αθάνατα κατορθώματα της γενιάς μας.»
Με αφορμή το θάνατό του ο δημοσιογράφος Σταύρος Φάσος έγραψε: «Ένα ακόμη σημαντικό «κεφάλαιο» της ζωής του Κιλκίς στους τομείς της εκπαίδευσης, του πνεύματος, των κοινών και της αρθρογραφίας «έκλεισε» την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου 2018, με την εκδημία του καλού δασκάλου και ενεργού πολίτη τούτου του τόπου Ανδρέα Αγτζίδη.
Συγχρόνως με την «αναχώρησή» του για το «δίχως γυρισμό ταξίδι» αραίωσαν σε πολύ μεγάλο πλέον βαθμό οι τάξεις των Κιλκισιωτών εκείνων της πρώτης γενιάς του ελεύθερου μετά τον Β΄Βαλκανικό πόλεμο Κιλκίς, που συνέβαλαν στο «κτίσιμο», «στερέωμα» και κατόπιν προκοπή της κοινωνίας του, με άλλα λόγια στο να αποκτήσει τούτος ο ακριτικός τόπος την κοινωνική, οικονομική και πολιτιστική ταυτότητά του.
Ο Ανδρέας Αγτζίδης, γόνος πολυμελούς προσφυγικής οικογένειας, ο κυρ-Ανδρέας όλων μας, είχε κάθε δίκιο να σεμνύνεται για την προσφορά της δικής του «φουρνιάς» σ΄αυτήν την υπόθεση, καθώς είχε πολύπλευρη και ενεργό προσωπική συμμετοχή και παρουσία.
Γεννημένος στις 30 Νοεμβρίου του 1926, εξ ου και το όνομά του, στο Σταυροχώρι , βίωσε ως μικρό παιδί με τον πλέον έντονο τρόπο τα «πέτρινα» χρόνια του Μεσοπολέμου, με την ακραία φτώχεια και ανέχεια, και ως νεανίας και έφηβος τα φοβερά της δεκαετίας του ΄40.
Ήταν τότε που, όπως όλοι οι νέοι της Κατοχής εμπνεύσθηκε από τα ιδανικά της ελευθερίας, της δημοκρατίας, της κοινωνικής δικαιοσύνης και, πάνω από όλα, της αγάπης για την πατρίδα, εξ ου και η ενεργός συμμετοχή του στην Εθνική Αντίσταση από τις τάξεις της ΕΠΟΝ….»
Ο εκπαιδευτικός Δημήτρης Ιωαννίδης έγραψε: «Πολυγραφότατος με τεράστια συμβολή στα εκπαιδευτικά και κοινωνικά δρώμενα καθ’ όλη τη διάρκεια της διδασκαλικής του σταδιοδρομίας, την οποία, υπηρέτησε και από συνδικαλιστικές και διοικητικές θέσεις, ως πρόεδρος μεγάλης εκπαιδευτικής περιφέρειας των Αθηνών, αλλά, και ως προϊστάμενος γραφείου εκπαίδευσης Αθηνών εκτιμώντας η υπηρεσία την πολύπλευρη παρουσία του στην εκπαίδευση. Υπήρξε πάντα ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ με κεφαλαία.»
Στο πλούσιο αρχείο που άφησε στους επιγόνους του, υπάρχει μια πλήρης βιβλιοθήκη για τα γεγονότα της κατοχής και του Εμφυλίου, μαζί με πλούσια συλλογή βιβλίων που αφορούν την εκπαίδευση και το γλωσσικό ζήτημα. Τα χειρόγραφά του περιλαμβάνουν θέματα ιστορικά, τοπικά και ευρύτερα, εκπαιδευτικά, επετειακά.
Ήδη βρίσκονται στο δρόμο της έκδοσης τρία βιβλία του:
-Το πρώτο αφορά, την τελευταία μάχη της Κατοχής (4 Νοεμβρίου 1944) που έλαβε χώρα στο Κιλκίς αμέσως μετά την αποχώρηση των κατοχικών στρατευμάτων.
-Το δεύτερο περιλαμβάνει άρθρα και κείμενα δημοσιευμένα στον τοπικό Τύπο
-Το τρίτο, μια σημαντική βιογραφία από την δεκαετία του ΄20 έως την δικτατορία του 1967 και την εγκατάστασή του στην Αθήνα…
