Άστρα Ζένεκα ή Άπερολ Σπριτζ

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Έχει λίγο καιρό που οι απαγορεύσεις λιγόστεψαν, τα μέτρα έγιναν διαφορετικά, κάποια πιο ελαστικά, κάποια καινούργια, κάποια χάθηκαν στη πράξη και εμείς πρώτα εξωτερικά και μετέπειτα εσωτερικά νιώσαμε περισσότερο ελεύθεροι. Το νιώσαμε αυτό, άσχετα με το κατά πόσο τηρούσαμε τα μέτρα που υπήρχαν. Και κάπως έτσι, αλλάζοντας η καθημερινότητα μας και καλούμενοι να κάνουμε κάτι διαφορετικό και να προσαρμοστούμε στις καινούργιες συνθήκες «ελευθερωθήκαμε» από όσα μας έπνιγαν.

Κάνοντας αυτό που αγαπώ εδώ και χρόνια, το να παρατηρώ δηλαδή, είδα μια διαφορετική αντιμετώπιση της καινούργιας περιόδου προσαρμογής που βιώνουμε. Η ελευθερία μεταφράστηκε από τον καθένα ανάλογα με τις πράξεις και τις ανάγκες που τον οδήγησαν σε αυτή. Έτσι λοιπόν κάνοντας ένα παράτολμο βήμα που συχνά οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα, αλλά χάριν συντομίας απαραίτητο, γενικεύω διαχωρίζοντας τις αντιδράσεις «ελευθερίας» σε δύο κατηγορίες.

Ίσως είναι και η πρώτη φορά που βλέπω το ίδιο πράγμα να «ερμηνεύεται» με τόσο διαφορετικό τρόπο. Ελευθερία λοιπόν, μια λέξη που είδα γραμμένη σε πολλές λεζάντες φωτογραφιών που περιείχαν δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Από τη μια εκείνοι που ανέβαζαν τα ραντεβού για τον εμβολιασμό τους ή και φωτογραφίες με τους ίδιους να εμβολιάζονται και από την άλλοι ανθρώπους που απολάμβαναν το φαγητό ή τον καφέ τους σε κάποιο μαγαζί εστίασης.

Σίγουρα και οι δύο αποτυπώσεις τις ελευθερίας προέρχονται από τις ανάγκες του καθένα μας, από αυτό που νιώσαμε ότι στερηθήκαμε περισσότερο και από τι είναι εκείνο που ικανοποιεί τη μεγαλύτερη ανάγκη μας, όποια κι αν είναι αυτή. Αν όμως παραθέσεις δίπλα δίπλα τις εικόνες «ελευθερίας» ή απλά γυρίσεις και τις κοιτάξεις κάποια χρόνια μετά, γεροί να είμαστε, νομίζω ότι η διαφορά ουσίας θα μας φανεί πολύ μεγάλη.

Στην μια περίπτωση, μπορούσαμε να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους, να καλύψουμε την ανάγκη να βρεθούμε συνδαιτημόνες με τους αγαπημένους μας ανθρώπους και ίσως να ήταν μια ευκαιρία να αποκτήσουμε νέες συνήθειες και να ανακαλύψουμε πράγματα που μας αρέσει να κάνουμε. Από την άλλη το να έχεις ένα τόσο ισχυρό όπλο όπως ένα εμβόλιο, που αποδεδειγμένα στο παρελθόν έχει εξαλείψει ασθένειες, δεν είναι κάτι στο οποίο μπορείς εύκολα να βρεις εναλλακτική καθώς δεν υπάρχει. Πρέπει να δημιουργήσεις κάτι και πρέπει να το κάνεις πολλές φορές ανακαλύπτοντας καινούργια πράγματα που όχι μόνο εσύ αλλά ολόκληρη η ανθρωπότητα αγνοούσε.

«Εντάξει ρε Θανάση, τον καθένα ότι τον κάνει να αισθάνεται καλά». Σύμφωνοι. Και αφού αυτό που σε κάνει να αισθάνεσαι καλά εσένα, δεν θέτει σε κίνδυνο εμένα, κανένα πρόβλημα. Απλά καμιά φορά, όταν πολυχρησιμοποιείς τέτοιες έννοιες όπως η ελευθερία με αυτόν τον τρόπο ίσως κάπου στην πορεία χάσουν την αξία τους και συνηθίσεις να ζεις με τόσο ευτελή πράγματα μη δίνοντας την πρέπουσα σημασία και ευγνωμοσύνη στα σημαντικά, τα οποία δεν είναι καθόλου δεδομένα, όπως και η ίδια ανθρώπινη ζωή. Τόσοι συνάνθρωποι μας χάνονται καθημερινά κι εμείς συνηθίσαμε στους αριθμούς και δεν μας τρομάζουν τόσο, παρόλο που πίσω από αυτούς είναι ονοματεπώνυμα και ζωές που θα ήθελαν και εκείνοι να ξαναζήσουν κάποια στιγμή, ελεύθεροι ή όχι.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ παρακάτω.