Χρήστος Σπίγκος: Ένας φίλος από τα παλιά
Πριν τρία χρόνια τον συνάντησα σ’ ένα ταξίδι μου στον νότο. Με άσπρα μαλλιά και ύφος αταίριαστο με τα προηγούμενα που ήξερα. Μου εκμυστηρεύτηκε ότι μπήκε στο διοικητικό συμβούλιο του πολιτιστικού συλλόγου της μικρής μας γενέθλιας πόλης. Τον κοίταξα έκπληκτος και του θύμισα το παρελθόν.
Τότε που μας κορόιδευε που πηγαίναμε σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, αποστρεφόταν θέατρο και ηθοποιούς και τη μόνη μουσική που άκουγε ήταν η μεταμεσονύκτια, πρώτο τραπέζι πίστα. Στην έκπληξή μου, άρχισε να μου εξιστορεί το πώς έγινε αποδεκτός από τον τότε πρόεδρο του συλλόγου, και το πώς έτρεχε δεξιά και αριστερά προς όφελος του κοινού καλού.
Έγραψε νέα μέλη, βρήκε χορηγούς για τις εκδηλώσεις, και με τις γνωριμίες του πέτυχε μια γενναία κρατική επιχορήγηση με την οποία ο σύλλογος απέκτησε μόνιμη στέγη. Το όνομά του έπαιζε σε όλα τα τοπικά έντυπα ως στυλοβάτης του πολιτισμού, και τελικά εκλέχτηκε στο διοικητικό συμβούλιο πρώτος σε ψήφους μεταξύ των συνυποψηφίων του. Όταν ήρθε η ώρα, τον χαιρέτησα και πήρα τον δρόμο της επιστροφής σκεπτικός και συγκρατημένα αισιόδοξος για το πόσο μπορεί ένας άνθρωπος να αλλάξει ζωή και πιστεύω.
Στο τέλος είπα στον εαυτό μου να εγκαταλείψω τις όποιες επιφυλάξεις μου και να έχω εμπιστοσύνη στον σύλλογο που σφυρηλάτησε και τον δικό μου χαρακτήρα. Αφού εκείνοι που τον ήξεραν τον άφησαν να εγγραφεί, καλοδέχτηκαν τις υπηρεσίες του, και δέχτηκαν να εκλεγεί σχεδόν παμψηφεί στο διοικητικό συμβούλιο, σημαίνει ότι πληροί όλες τις προϋποθέσεις να βαδίζουμε μαζί χωρίς αστερίσκους και υστερόγραφα.
Και όλα αυτά, μέχρι που με πήρε τηλέφωνο προχθές και μου εξέφρασε την πικρία του, γιατί έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος με συνυποψήφιο τον γιο του παλιού προέδρου. Ο τελευταίος, με μέγα προσόν, εκτός των άλλων, το όνομα και τη συγγένεια με τον καταξιωμένο παλιό πρόεδρο, κατάφερε να μείνει μόνος υποψήφιος, γιατί με άγνωστο τρόπο ο φίλος μου αποκλείστηκε από την υποψηφιότητα για το αξίωμα του προέδρου, λόγω του μη συμβατού προηγούμενου βίου του με τις αρχές του συλλόγου. Το άκουσμα μου έσφιξε το στομάχι και τον άφησα στη στενοχώρια του χωρίς να του πω λέξη, γιατί το μυαλό μου δεν μπορούσε να βρει κάτι να του πει για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα του ιστορικού συλλόγου.
Ο επίμονος ήχος από το ξυπνητήρι με ξαναγύρισε στον κόσμο του πραγματικού, με τη χαρά ότι ευτυχώς εδώ όπου κατοικώ δεν συμβαίνουν όλα αυτά τα μικρά, και όχι ασήμαντα, που σε πληγώνουν και σε απογοητεύουν για πρόσωπα και προσωπεία.
