Άλλο είναι το σύγχρονο Νοσοκομείο, κι άλλο το «μουσείο»

Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος

Θυμάμαι τον Δάσκαλό μου να μας λέει, ότι δεν είναι ντροπή το μπαλωμένο ρούχο, αλλά το βρώμικο. Και τότε, σε μια χώρα ρημαγμένη από δυο απανωτούς πολέμους που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της, το μπαλωμένο πανωφόρι ήταν ο κανόνας και όχι η εξαίρεση.

Σήμερα, η πρόσφατη οικονομική κρίση μπορεί να έφερε ξανά στην επικαιρότητα, έστω και προσωρινά, τον Δάσκαλο της δεκαετίας του 1950, ωστόσο κοντά μας βρίσκεται το διαδίκτυο, η τεχνητή νοημοσύνη και μαζί με αυτά η απαίτηση για ένα σοβαρό Κράτος Πρόνοιας για όλους.

Ο λόγος για το αυτονόητο αίτημα να έχουμε νοσοκομείο στο Κιλκίς. Ένα νοσοκομείο που να πληροί όλες εκείνες τις προδιαγραφές που σέβονται την αξιοπρέπεια προσωπικού και ασθενών. Κάθε εργαζόμενος, για να αποδώσει, θα πρέπει το εργασιακό περιβάλλον να τον πείθει ότι αξίζει σεβασμού, ότι είναι ένας σοβαρός κρίκος στην παραγωγική αλυσίδα, και όχι ένας τυχαίος αριθμός μητρώου σε κάποια κατάσταση κάποιου απρόσωπου φορέα.

Με την πρώτη ματιά καταλαβαίνεις, ότι ο όρκος της πρώτης ημέρας για τους εργαζόμενους του Νοσοκομείου Κιλκίς είναι μια υπόσχεση ζωής. Κάθε μέρα η επιστημοσύνη μαζί με την ευσυνειδησία και την αυταπάρνηση δίνουν αγώνα για να μην αισθανθεί ο ασθενής όλο το μέγεθος της απαξιωτικής συμπεριφοράς, που μας επιφυλάσσει η οίηση απρόσωπων διοικήσεων και πολυπρόσωπης εξουσίας νεοελληνικής κοπής.

Καθημερινός τους αντίπαλος η κιτρινισμένη εικόνα ενός περίλαμπρου κτιρίου που βουρκώνει, βλέποντας το αποτύπωμα των πολλών δεκαετιών που πέρασαν από πάνω του και το μεταμόρφωσαν σε σεβαστό μουσειακό έκθεμα.

Ο ασθενής από την άλλη πλευρά, ως ευρωπαίος πολίτης του 21ου αιώνα απαιτεί από την πολιτεία μια ορθολογική ιεράρχηση της αξιοποίησης των φόρων του. Το σημερινό νοσοκομείο Κιλκίς κραυγάζει ότι οι φόροι του δεν πιάνουν τόπο. Κουραστήκαμε ν’ ακούμε λογύδρια για παραμεθόριες Θερμοπύλες και άλλα ηρωικά φληναφήματα, ενώ η πραγματικότητα μας δείχνει αλλού την ανθρώπινη «ξενοδοχειακή» νοσηλεία. Εκεί που ο ιδιώτης πουλάει υγεία με χρηματικό ζύγι.

Στο Κιλκίς είχαμε αρκετές φορές την τύχη να έχουμε εκπροσώπους στο ελληνικό Κοινοβούλιο από τον χώρο της υγείας. Κατά καιρούς εγκρινόντουσαν, … «κατόπιν ενεργειών μου», κάποια χρήματα για παρεμβάσεις, που όμως πήγαιναν σε βαρέλι δίχως πάτο λόγω παλαιότητας του κτιρίου.

Απογοήτευση και περισυλλογή.

Η ανέγερση ενός σύγχρονου νοσοκομείου στον νομό μας δεν είναι μια διεκδίκηση, αλλά μια παλλαϊκή απαίτηση. Οφείλουμε να ενώσουμε τις φωνές μας, ν’ αναδείξουμε την αλήθεια και να υποχρεώσουμε την ελληνική πολιτεία ν’ ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημα. Σύμμαχοί μας, το ήθος του ιατρικού-νοσηλευτικού μας προσωπικού και η περηφάνεια των συμπολιτών μας.

Ο χρόνος κυλάει, οι κρατούντες εθελοτυφλούν και οι συμπολίτες μας σιωπηλά αγανακτούν. Στην προκειμένη περίπτωση η σιωπή δε δηλώνει περηφάνεια, αλλά μοιρολατρική υποταγή και συναίνεση στην υποβάθμιση της ζωής μας.

Μήπως ήλθε η ώρα των ενεργών πολιτών;