Για τον αείμνηστο Χρήστο – Κωνσταντίνο Κυμπαρίδη

Μετά από χριστουγεννιάτικη γιορτή στο ΔΣ Ειρηνικού. Μπροστά Χρ. Κυμπαρίδης, πίσω από αριστερά Χρ. Ίντος, Αθαν. Κουρτελάκη – Κυμπαρίδη, δασκάλα της περιοχής, Δ. Ιωαννίδης και αστυνομικός της περιοχής (φωτογραφία Χ. Ίντου)

Γράφει ο Χρήστος Π. Ίντος

Συμπληρώνονται σαράντα ημέρες από την αποδημία προς τον Κύριο του φίλου και συναδέλφου Χρήστου – Κωνσταντίνου Κυμπαρίδη. Εξαίρετου ανθρώπου που τίμησε με ήθος, έργο και προσφορά την εκπαιδευτική οικογένεια. Καταγόμενος από την Παιονία, υπηρέτησε τα πρώτα χρόνια της εκπαιδευτικής του διαδρομής στα χωριά της. Εκεί συναντηθήκαμε πριν δεκαετίες, για να αναθερμάνουμε την παλιά φιλία των οικογενειών μας και να την κρατήσουμε ζωντανή στα χρόνια μας.

Με ενδιαφέρον και αγάπη με υποδέχθηκε στα χωριά μας, αυτός στο Ειρηνικό με τη σύζυγό του Αθανασία Κουρτελάκη και εγώ αναπληρωτής στην Ποντοηράκλεια. Τότε, που τα χωριά ήταν ζωντανά. Έσφυζαν από ζωή, ξεσηκώνονταν από τις φωνές παιδιών και ήταν ο τόπος “Θεού χαρά”. Η Ποντοηράκλεια, η Μεταμόρφωση, το Ειρηνικό, η Κορώνα και ο απόμακρος Ακρίτας, όλα της Εκπαιδευτικής Περιφέρειας Παιονίας.

Στον πλάτανο της Γοργόπης η συνάντησή μας μετά τις αργίες, όταν ο καθένας επέστρεφε στο πατρικό του. Αυτός με τη γυναίκα του στο Βαλτοτόπι κι εγώ στη Γουμένισσα. Η μετακίνηση πάντα με το μικρό, μα πολύ σπουδαίο απόκτημά του για την εποχή, το ιδιωτικό αυτοκίνητό του.

Οι κοινές εκδρομές των σχολείων μας, οι παρέες κάποια απογεύματα, οι συναντήσεις σε εκδηλώσεις της περιοχής ενδυνάμωσαν ακόμη περισσότερο την παλιά φιλία και εκεί, στη γωνιά του Νομού μας, γνωρίσαμε και άλλους συναδέλφους. Πρώτο τον Δημήτρη Ιωαννίδη από το Ελευθεροχώρι του Κιλκίς που πρόσφατα και αναπάντεχα μας αποχαιρέτησε αναχωρώντας κι αυτός για την άλλη ζωή. Με το μόνιμο χαμόγελο και κέφι του, με τη σύζυγό του Αγάπη, η παρέα μεγάλωσε και οι μέρες κυλούσαν δημιουργικά και ευχάριστα στο σχολείο και στις ελεύθερες ώρες μας.

Οι δρόμοι χώρισαν κάποτε. Νέα δεδομένα δημιουργήθηκαν, για να συναντηθούμε μετά από χρόνια με τον Κυμπαρίδη, στο Κιλκίς, που το επέλεξε ως μόνιμη κατοικία του. Αυτός το ήξερε κι ας μη το έλεγε, ήταν μια συνειδητή επιλογή, κατά τη γνώμη μου, που είχε τους λόγους της. Αν ιστορηθούν τα σχετικά, προκαλούν λύπη και δάκρυα. Εκεί με την εξαιρετική σύντροφό του υπηρέτησαν, έστησαν το σπιτικό τους, μεγάλωσαν τα παιδιά τους, περάτωσαν την εκπαιδευτική τους σταδιοδρομία. Δεν λησμόνησαν την Παιονία, το Βαλτοτόπι, τη Φιλυριά, απ΄ όπου η καταγωγή του πατέρα του. Προπαντός δεν λησμόνησαν τις άξιες γυναίκες, τη Μητέρα και τη Γιαγιά του, που ορφανό από πατέρα τον ανάθρεψαν με περισσή φροντίδα και αρχές.

Και στο Κιλκίς, όταν τοποθετήθηκα και παρέμεινα για δέκα χρόνια, στάθηκε άριστος συνεργάτης με όλους τους συναδέλφους της εκεί εκπαιδευτικής περιφέρειας που μου ανατέθηκε να υπηρετήσω. Μεθοδικός, συνεπής, ακάματος, με αγάπη και ενδιαφέρον για το σχολείο, την τάξη και τους μαθητές του επιτελούσε τα καθήκοντά του ως “ιεροτελεστία’. Ξέχωρη η αγάπη και το ενδιαφέρον του για την ιστορία, την τοπική, την ελλαδική και την ευρύτερη, έχοντας πάντα κάτι να προτείνει σε εκδήλωση και επέτειο και να παρουσιάσει ντοκουμέντα από το πλούσιο προσωπικό αρχείο που είχε δημιουργήσει. Και κάτι ακόμα. Μιλούσε και είχε συγκεντρώσει υλικό για τον τόπο καταγωγής των γονέων και παππούδων του, για το Κιζ – Δερβέν της Μικράς Ασίας. Βοηθούσε και τους απογόνους των ξεριζωμένων στη δημιουργία συλλόγου, στην προσφορά πληροφοριακού υλικού, στη συμμετοχή σε εκδηλώσεις, όπου ήταν πάντα παρών.

Και στα κοινά του Κιλκίς, στα πολιτιστικά, πάντα κοντά στην ακάματη και επί δεκαετίες πρόεδρο της “ΤΕΧΝΗΣ”, αείμνηστη ιατρό Κική Παπαδοπούλου και στον σύζυγό της, επίσης ιατρό, Θανάση Πάγκο, που σήκωνε όχι μόνο τα επαγγελματικά και οικογενειακά του βάρη αλλά και όλα τα συνακόλουθα της “ΤΕΧΝΗΣ”. Ο Χρήστος, μετά το σχολείο στο ιατρείο της Κικής, στην οδό Πόντου, για τα προγραμματιζόμενα από την πρόεδρο. Έδινε ιδιαίτερη βαρύτητα στην άποψη και τη γνώμη του, γιαυτό και εκμυστηρεύονταν τα σχέδιά της. “Τι συνωμοτείτε πάλι, κ. Πρόεδρε, με τον μυστικοσύμβουλό σας;” τολμούσα να πω, όταν τους συναντούσα. Ακολουθούσε γέλιο και αφήγηση περί των εκδηλώσεων, διαγωνισμών κλπ, όπου τελικά βρέθηκα κι εγώ “εμπλεκόμενος”. Μέχρι πρόσφατα συμμετείχε σε διαδικτυακή εκπομπή με ιστορικά θέματα του γιατρού και τέως Δήμαρχου Κιλκίς Τάσου Αμανατίδη.

Οι ενθυμήσεις για τα καλά της διδασκαλικής πορείας του αείμνηστου Χρήστου, της ανθρωπιάς, της αθόρυβης προσφοράς του είναι πολλές. Τα τελευταία χρόνια αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας με αξιοπρέπεια και καρτερικότητα. Έκαναν τα πάντα να τον στηρίξουν ως την ύστατη στιγμή η σύζυγός του Αθανασία, τα παιδιά του Στέλιος, Καλλισθένη Πάκα (νύφη του), Γιώργος. Τον αποχαιρέτησαν με ήρεμη συνείδηση, γιατί έπραξαν το καθήκον τους και με ψυχική πληρότητα, γιατί ο άνθρωπός τους ήταν έντιμος, ακέραιος, του καθήκοντος και της προσφοράς.

Φίλε, μπορεί ήδη να συνάντησες τον Δημήτρη Ιωαννίδη, χαμογελαστό και μακάριο, τον κοινό φίλο και συνάδελφο Σωφρόνη Μπαξεβάνη, ακούραστο και ομιλητικό, και άλλους φίλους – εκπαιδευτικούς από την Παιονία που τελευταία μας αποχαιρέτησαν και τους ήξερες καλά. Ρωτούσες κάποτε πάντα γι αυτούς: Τον Βαγγέλη Ίντο της Γουμένισσας, τον Γιώργο Τούφη της Γοργόπης, τον Χρήστο Κύρτσο του 1ου Αξιούπολης, τον Τρύφωνα Πρώιτση του 2ου Γουμένισσας. Μέσα σε ένα εξάμηνο μετοικήσατε για τους ουρανούς!

Καλό παράδεισο φίλε, σε σένα και όσους μνημόνευσα,
Η μνήμη σου και οι μνήμη τους αιωνία!