Το Κιλκίς θα γίνει… Παρίσι
Τις τελευταίες ημέρες βρέθηκα λόγω διακοπών στο Παρίσι, μια πόλη που είχα να επισκεφθώ 28 ολόκληρα χρόνια. Τότε το 1994 μου είχε κάνει εντύπωση ο αριθμός των αλλοδαπών, που διέμεναν στο Παρίσι, και που από την εμπειρική μου εκτίμηση ήταν το 10% του πληθυσμού.
Σήμερα 30 χρόνια μετά, το 40-50% των κατοίκων της πόλης είναι αλλοδαποί και συγκεκριμένα, έγχρωμοι και Ασιάτες είναι περίπου το 1/3 ενώ το υπόλοιπο, δηλαδή σχεδόν το 30% των κατοίκων της πόλης, Άραβες Μουσουλμάνοι απόλυτα διακριτοί από τους εναπομείναντες γηγενείς Γάλλους.
Κυκλοφορούν όλες οι γυναίκες, άλλα και τα νεαρά κοριτσάκια τους καλυμμένες με το ισλαμικό μαντήλι, διακηρύσσοντας έτσι την πολιτισμική, εθνολογική και θρησκευτική τους ιδιαιτερότητα, ενώ χαρακτηριστικό είναι ότι μιλάνε ως επί το πλείστον μεταξύ τους Αραβικά, ξεκάθαρη ένδειξη ότι δεν ενσωματώνονται, αλλά αντίθετα περιχαρακώνονται και ενσωματώνουν στην δική τους κουλτούρα αυτοί.
Όλα τα υπέροχα μνημεία του Παρισιού, θρησκευτικά, πολιτιστικά και αρχιτεκτονικά αφορούν ένα λαό, που πια παύει να υφίσταται στην ίδια του την κοιτίδα. Παράλληλα η εικόνα των γηγενών Γάλλων είναι αποκαρδιωτική, καθώς η νεολαία τους δια γυμνού οφθαλμού ανήκει σε τεράστιο ποσοστό στους δικαιωματιστές παντός τύπου, από κοινότητα ΛΟΑΤΚΙ κλπ μέχρι τις παρυφές του κινήματος της κουλτούρας ακύρωσης του δυτικού πολιτισμού, λόγω ενοχών.
Οι υπόλοιποι Γάλλοι, με κάποια συνείδηση της φυλής και του πολιτισμού τους, είναι ισόποσοι με τους μουσουλμάνους, μόνο που η πληθυσμιακή προβολή στο μέλλον των δύο κοινοτήτων ανατρέπει την ισορροπία αυτή.
Και εκεί θυμάμαι από το βιβλίο ιστορίας της Γ’ Λυκείου μου, μια παραπομπή σε κείμενο του Βολταίρου, που γράφει ότι αν σε ένα τόπο υπάρχουν πολλές Θρησκείες τότε αυτές θα συνυπάρξουν ειρηνικά αντίθετα σ’ έναν τόπο με δύο Θρησκείες είναι αναπόφευκτη η αλληλοσφαγή για την επικράτηση. Παράλληλα τώρα αντιλαμβάνομαι την επιστολή των πρώην αρχηγών των Γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων προ 6-8 μηνών, που προειδοποιούσαν για το ότι η χώρα τους η Γαλλία υπνοβατεί προς έναν αναπότρεπτο εμφύλιο λόγω της δημιουργίας ενός νέου έθνους εντός του Γαλλικού που διεκδικεί πολιτική, φυλετική και θρησκευτική αυτονομία.
Τέλος παράλληλα δεν μπορεί να μην δεις ότι σ’ όλες τις χαμηλόμισθες δουλειές εργάζονται αποκλειστικά μετανάστες. Το τι κρύβει το μέλλον για την Γαλλία είναι άδηλο, αλλά είναι πολύ πιθανό να δοθεί μια σύγκρουση επιβίωσης μεταξύ παλαιών και νέων πληθυσμών που κανένα κοινό δεν έχουν.
Τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με τον τίτλο του άρθρου και ειδικότερα με το ακριτικό μας Κιλκίς.
Η απάντηση μου ήρθε τις ημέρες που βρισκόμουν στο Παρίσι και ήταν η δημοσίευση των αποτελεσμάτων της απογραφής του 2021, που ελέω ιντερνετ, μου ήταν άμεσα προσβάσιμες. Σε μία χώρα που αυτοκτονεί πληθυσμιακά, το Κιλκίς σέρνει τον χορό, όντας ο δεύτερος νόμος με το μεγαλύτερο ποσοστό μείωσης πληθυσμού, δηλαδή -12,5 % . Το 2011 ήμασταν 80.000 και τώρα είμαστε 70.000.
Η ερήμωση για την οποία μιλούν, είναι πια εδώ και το Κιλκίς έχει μπει σε κύκλο ερήμωσης από γηγενή πληθυσμό.
Όμως, όπως το Παρίσι μου έδειξε και η βιολογία μου έμαθε, η φύση απεχθάνεται το κενό. Όταν μια κοινωνία παρακμάζει και αρχίζει να δείχνει σημεία κάμψης και συρρίκνωσης, έρχονται νέα σφριγηλοί πληθυσμοί να υποκαταστήσουν το κενό.
Η ανθρώπινη ιστορία έχει γραφτεί και θα συνεχίζει να γράφεται από τις μετακινήσεις των λαών και σ’ αυτή την πρόκληση, μέσα στις τόσες άλλες που συσσωρεύονται, η κοινωνία της Ευρώπης από το Παρίσι μέχρι το Κιλκίς έχει να δώσει μια υπαρξιακή απάντηση. Είτε θα προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε την υπόσταση μας είτε θα χαθούμε στα παλιρροϊκά κύματα των νέων «Βαρβάρων».
Ίσως τελικά αυτοί να είναι μια κάποια λύσις.
*Δικηγόρος Κιλκίς
