Βλαδίμηρος Ηλ. Λαλόπουλος: Ένα πλατύ χαμόγελο
Βγαίνω βιαστικά από το σπίτι και πορεύομαι από τη Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης προς τον τόπο συνάντησης ένδεκα φίλων συναδέλφων. Όλοι υψηλόβαθμοι καθηγητές της Μέσης Εκπαίδευσης: Ο παλιός πρόεδρος της Ο.Λ.Μ.Ε., Σχολικοί Σύμβουλοι, Προϊστάμενοι Γραφείου, Λυκειάρχες και δύο γιατροί.
Συνολικά δώδεκα. Μια όμορφη παρέα που με διεξοδικό διάλογο λύνει όλα τα προβλήματα, τη στιγμή που καμμιά κυβέρνηση δεν μπόρεσε να λύσει… Σύμπνοια και ομόνοια βασιλεύουν. Κανένα άλυτο πρόβλημα και κυρίως εκπαιδευτικό…
Βαδίζω, λοιπόν, βιαστικός με τη βοήθεια ενός καλαίσθητου μπαστουνιού. Δεν είναι και λίγα τα ενενήντα πέντε χρόνια ζωής.
Οκτώ Μαΐου 2023, ημέρα Δευτέρα, ώρα 10.15 πρωινή.
Διαπερνώ την πλατεία Αριστοτέλους, κάθετους προς τη Μητροπόλεως δρόμους, προσπερνώ τη Μητρόπολη Θεσσαλονίκης, πάντα στο αριστερό πεζοδρόμιο να με χτυπά ο ήλιος, και φτάνω σε μια κάθετη οδό χωρίς σήμανση. Κοντά στην παλιά κλινική «Γαληνός». Το πάτος της οδού περίπου πέντε μέτρα.
Και τότε συμβαίνει κάτι απροσδόκητο που βαθιά με συγκίνησε και ποτέ δεν θα ξεχάσω.
Δύο, με μπλε φορεσιά, καθαρίστριες του Δήμου Θεσσαλονίκης σπρώχνουν ένα γαλάζιο καρότσι μ’ όλα τα σύνεργα της δουλειάς τους. Διασχίζουν γρήγορα κάθετα τη Μητροπόλεως να μπουν σ’ αυτήν τη μικρή οδό.
Κατεβάζω το δεξί μου πόδι να περάσω απέναντι, αλλά αυτές βρίσκονται μπροστά μου, ακινητοποιούν το καρότσι, κάνουν ένα βήμα πίσω και μ’ ένα πλατύ ζεστό χαμόγελο μου κάνουν νεύμα να περάσω. Εντυπωσιάστηκα από την όλη τους αυτή συμπεριφορά. Τις κοίταξα, τις ευχαρίστησα και πέρασα απέναντι.
Οι δυο απλές καθαρίστριες του Δήμου απέδειξαν περίτρανα ότι η ευγένεια, το από καρδιάς χαμόγελο είναι δείγματα σωστής ανατροφής, αγάπης και σεβασμού προς έναν ηλικιωμένο συνάνθρωπό τους.
Η συγκίνησή μου μεγάλη. Κι όσο ο άνθρωπος μεγαλώνει γίνεται περισσότερο συναισθηματικός, και μια τέτοια συμπεριφορά έχει την δύναμη να δώσει φτερά σ’ έναν ηλικιωμένο, αλλά και να χάσει τον βηματισμό του.
Αυτό έπαθα κι εγώ. Η συγκίνηση τάραξε το βηματισμό μου. Κι άρχισα να ταλαντεύομαι.
Και επειδή είμαι υπερτασικός, συγκέντρωσα τις δυνάμεις μου κι έφτασα σκεφτικός και προβληματισμένος κοντά στους συναδέλφους μου.
Αυτοί πρόσεξαν ότι έπινα τον καφέ μου, αλλά δεν μιλούσα. Και στην απορία τους τους διηγήθηκα τη συμπεριφορά, αλλά και το αυθόρμητο πλατύ χαμόγελο των δύο ευγενικών καθαριστριών. Και τότε έγινε μια πλατιά αλλά ουσιώδης συζήτηση πάνω σ’ αυτό το θέμα.
Κάποιος είπε ότι μήπως οι κοπέλλες είχαν παππού και στο πρόσωπό μου είδαν τον δικό τους άνθρωπο; Απάντησα αρνητικά, διότι το πλατύ χαμόγελό τους ήταν τόσο αυθόρμητο και πηγαίο που μόνο μια ευγενική καλλιεργημένη ψυχή μπορούσε να εκφράσει.
Κι όλοι μας, πάνω από ογδόντα πέντε χρόνων, έμπειροι παιδαγωγοί καταλήξαμε ότι η διάπλαση του χαρακτήρα και της προσωπικότητας ενός ανθρώπου είναι συνισταμένη πολλών παραγόντων και ότι και εμείς, ίσως, με τις μικρές μας δυνάμεις να βάλαμε ένα λιθαράκι στο οικοδόμημα μιας πολιτισμένης ύπαρξης.
Στις 12.30 μ.μ. «διαλυθήκαμε». Ο καθένας τράβηξε τον δρόμο του για το δικό του σπίτι. Κι όταν κι εγώ έφτασα στο σημείο εκείνο, γυρνώντας στο σπίτι, σκέφτηκα: Ότι η μεγαλοσύνη κρύβεται πολλές φορές στα πιο απλά πράγματα. Η ομορφιά και η χαρά υπάρχουν στα μικρά καθημερινά της ζωής που καμιά φορά μιας διαφεύγουν: ένα δειλινό, ένας έναστρος ουρανός, η τρυφερότητα ενός φιλιού, ένα λουλούδι που ανοίγει, μια πεταλούδα που πετάει, το χαμόγελο ενός παιδιού ή και μεγαλυτέρου, όσο ασήμαντα κι αν μας φαίνονται, κι όμως αποτελούν την πεμπτουσία της ανθρώπινης ζωής.
Αυτή η χρησιμότητα του απλού, του ανυπολόγιστου, του άχρηστου στην κοινωνία του κέρδους και της καλοπέρασης, δεν αντικαθίσταται μ’ όλα τα πλούτη του κόσμου.
*Φιλολόγου, συνταξιούχου εκπαιδευτικού
