Χρήστος Γιανναράς, ο δεύτερος Γεώργιος Μπαμπινιώτης

Γράφει ο Βασίλης Σιδηρόπουλος*

Είναι τόσο προκλητική – απρόκλητη η απαισιοδοξία του καθηγητού Χρήστου Γιανναρά, που σε μία συνέντευξή του για την έντυπη και ηλεκτρονική εφημερίδα «Boulevard-Free Press» το Μάη του 2018, ο διαπρεπής και πολύ καλλιεργημένος Έλληνας δημοσιογράφος Στέλιος Παρασκευόπουλος, εμφανώς αγανακτισμένος αλλά και… οργισμένος τον ρώτησε: «Θα αποπειραθώ! με την τελευταία! μου ερώτηση να εκμαιεύσω! μιάν αισιόδοξη απάντηση! Όλα «μαύρα» κύριε καθηγητά; Και στο παρελθόν η Ελλάδα πέρασε δύσκολες ώρες.

Τραγωδίες ολόκληρες. Στο ιστορικό της διάβα πέρασαν από πάνω της εάν δέν κάνω λάθος 16 φυλές. Κι όμως επέζησε.

Γιατί να μήν επιζήσει και σήμερα; Άλλωστε ο ίδιος έχετε γράψει το 1985, ότι είναι αυθαίρετο να λες πως δεν υπάρχει ελπίδα για τον τόπο. Είναι υπερβολή, ακρότητα, φθάνουμε στο μηδενισμό αν δεχτούμε πως τέλειωσε η ιστορική μας πορεία, πως κηδεύουμε την Πατρίδα».

Εύλογος ο προβληματισμός του μεγαλοδημοσιογράφου και πολύ εύστοχη η ερώτησή του. Και, φυσικά, σε καμμία των περιπτώσεων, δέ θα μπορούσε να αποτελεί τίτλο βιβλίου, η αναιδεστάτη και ανίδεη φράση FINIS GRACIAE (ΕΛΛΑΔΑ ΤΕΛΟΣ). Βιβλίου μάλιστα ευπώλητου (best seller), στις προθήκες των μεγάλων βιβλιοπωλείων όλης της χώρας, από έναν συγγραφέα που κατά κοινή ομολογία, τουλάχιστον αυτήν την περίοδο, «πουλάει» πολύ και είναι πολυδιαβασμένος και πολυγραφότατος. Ο λόγος ανήκει σε αυτόν:

-«Προλάβαμε οι Έλληνες να ελευθερώσουμε από τον Σουλτάνο κάποιες σπιθαμές γης, και στήσαμε κράτος, που δέν έχει τίποτα ελληνικό, ένα καραγκιοζιλίκι εξευρωπαϊσμού, ξεφτίλα μεταπράτη. Αυτό είμαστε και θέλω να μου πεις: Τι φοβάσαι από μάς τους τελειωμένους, τί άλλο θέλεις από μάς; Θέλεις και το μισό Αιγαίο για καλή γειτονία, πού το πάς, πες ξεκάθαρα. Φοβάσαι τους οριστικά νικημένους, τους εκούσια αρνητές των ιερών και των οσίων τους; Είσαστε ογδόντα εκατομμύρια και εμείς σε σαράντα χρόνια με την παρακμιακή μας υπογεννητικότητα θα είμαστε έξι.

-Είμαστε μία χώρα φαιδρή, γελοιώδης. Ο αφανισμός(!), είναι η μόνη λογική προοπτική μας.

-Το τεχνητό ελληνώνυμο κρατίδιο που κατασκεύασαν οι Ευρωπαίοι, θλιβερό και εύχρηστο υποκατάστατο ή και ταφόπλακα, για να πάρει οριστικό τέλος η Ελληνική Οικουμένη. Το κρατίδιο αυτό έχει πιά τελειώσει.

-Ολοζώντανη η κραυγή του Θανάση Βέγγου από την ταινία του Θεόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσεά»: «Η Ελλάδα να πεθάνει γρήγορα, γιατί η αγωνία κρατάει πολύ και κάνει και θόρυβο».

-Το λεκανοπέδιο της Αττικής, δέν θα θελήσουν να το κατακτήσουν οι πανευφυείς(!) Τούρκοι. Θα το αφήσουν με ολίγη Πελοπόννησο, να σαπίζει από μόνο του ως έσχατη αποσύνθεση, με υπουργεία, λιμουζίνες, θλιβερούς και ηλίθιους αξιωματούχους, γιά να απολαμβάνουν οι Τούρκοι τη σύγκριση με το δικό τους μεγαλείο.

-Τι έκανε ο Έλληνας στο εξωτερικό τα πρώτα χρόνια; έπλενε πιάτα στα εστιατόρια της Αμερικής, έγδερνε ψάρια στα μικροφαγάδικα της Αυστραλίας και ήταν ένας ευτελισμένος γκασταρμπάιτερ αργότερα στην Γερμανία.

-Ναί, στις 25 Μαρτίου 2021, κάποιος, ο οποιοσδήποτε, ας οργανώσει ένα μικρό, αθόρυβο μνημόσυνο, για όσους θέλουνε να θρηνήσουνε για την Ελλάδα που χάθηκε.

-Ο Καζαντζάκης ο Νίκος, ένας συγγραφέας με ψεύτικη γλώσσα, που δέ μιλήθηκε ποτέ και πουθενά(!). Στην πραγματικότητα, ήταν τόσο τεχνητή η γλώσσα του όσο και δανεικές οι ιδέες του.

-Κοπέλλες έρημες, να πηγαίνουν για αρραβώνα στο εξωτερικό με κάποιον άγνωστο(!) που ξεπήδησε από συστάσεις χωρικών και από μια ταχυδρομημένη φωτογραφία: Nα χτίσουν τη ζωή τους με τον άγνωστο στην άλλη άκρη του κόσμου, να μοιραστούν το κρεβάτι και να κάνουν παιδιά, μόνον για να γλιτώσουν τη φτώχεια.

-Ποιές είναι αυτές οι καταστολισμένες παχύσαρκες Αυστραλοελληνίδες;

-Γιατί μπήκε και ο Καζαντζάκης ο Νίκος στην διεθνή βιβλιαγορά; Ήταν ψεύτικος και κάλπικος ως το μεδούλι. Είδατε το ταλέντο του τι ανυπολόγιστη ζημιά προκάλεσε. Μας συνδέσανε μόνον με το συρτάκι».

Ο Χρήστος Γιανναράς, αρέσκεται πολύ τελευταίως να χρησιμοποιεί τη λέξη και τον όρο «προσλαμβάνουσες».

Προσλαμβάνουσες είναι αυτές που καθορίζουν τις εκτιμήσεις κάθε ανθρώπου, τις αποφάσεις του, σε συνδυασμό πάντα με τις αρχές του και το όραμά του. Εσείς διαβάζοντας τα ως άνω αποσπάσματά του, ποιές πιστεύετε, ότι είναι οι προσλαμβάνουσες του Χρήστου Γιανναρά σήμερα; Είναι γνήσιες; Είναι αυθεντικές;

Είναι καθαρές; Είναι αληθινές; Είναι κρυστάλλινες (κρύσταλλο); Είναι ολόλευκη αλεπού ο Χρήστος Γιανναράς; Eμείς οφείλουμε να έχουμε μεγάλες επιφυλάξεις, διότι το ίδιο ακριβώς βιώσαμε και με τον Γεώργιο Μπαμπινιώτη, όταν εμφανώς ή και αφανώς, ο περίφημος γλωσσολόγος, σε προγενέστερο χρόνο, είχε ταχθεί με το σύστημα (ναι, με αυτό), ορίζοντας με το δικό του, κατά κοινή ομολογία, μοναδικό και σπάνιο γλωσσικό αισθητήριο, εντελώς λανθασμένα, ευαίσθητους όρους, όπως αυτόν της λέξεως Μακεδονία.

Φυσικά, στην συνέχεια, ήλθε στα συγκαλά του, τασσόμενος εμφανώς υπέρ του ελληνικού κοινωνικού ιδεώδους, της ελληνικής παιδείας, της κοινής λογικής και της αυτής ομαλότητος.

Ευχόμαστε το ίδιο, και γιά τον Χρήστο Γιανναρά.

*Δικηγόρος