Τρεις… Εθνικοί, δύο διαφορετικοί «δρόμοι»
Γράφει ο Σταύρος Φάσσος
Πριν «κοπάσει» ο «απόηχος» προσφάτων αναφορών της στήλης στα προβλήματα του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου από την παρατεταμένη οικονομική κρίση, σε συνδυασμό και με την εδώ και ενάμιση χρόνο σοβούσα υγειονομική που τα όξυνε ακόμη περισσότερο, και να την η «αποτύπωσή» της σε τρεις ιστορικές ομάδες του νομού, με κοινό παρονομαστή το όνομα: Εθνικός.
Από την μία ο Εθνικός Σ.Σ. Μουριών και ο Εθνικός Νέου Αγιονερίου, δύο ομάδες με τίτλους και «περγαμηνές», καθώς κατέκτησαν πρωτάθλημα ΕΠΣΚ, ο δεύτερος και κύπελλο, ενώ εκπροσώπησαν το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο στον χώρο των εθνικών κατηγοριών, και συγκεκριμένα στην δ΄και οι δύο, με τον δεύτερο να δίνει το «παρών» και στην μετεξελιγμένη μορφή της σε γ΄. Και φέτος… θα απουσιάσουν και οι δύο από το πρωτάθλημα της ανώτερης κατηγορίας ΕΠΣΚ, το κύπελλο και γενικώς από κάθε επίσημη αγωνιστική δραστηριότητα, έχοντας ανακοινώσει την προσωρινή αναστολή της λειτουργίας των!
Και των δύο οι «ώμοι», σε διαφορετικά χρονικά σημεία, «λύγισαν» κάποια στιγμή υπό το «βάρος» και από τις απαιτήσεις του ρόλου του «μόνιμου πρωταγωνιστή». Ενός ρόλου και κάποιων απαιτήσεων, που σε κάθε τέτοια περίπτωση ωθούν κάθε ομάδα στο να «περιστρέφεται» γύρω από τον «άξονα» του εφήμερου οφέλους, κάτι που αντικειμενικώς εμποδίζει την «εις βάθος» θεώρηση των πραγμάτων, κατευθυντήρια «γραμμή» της οποίας αποτελεί πρώτα η μέριμνα γιά ισχυρές υποδομές (γηπεδικές εγκαταστάσεις, ποδοσφαιρικά «φυτώρια» ή «ακαδημίες», εξασφάλιση «πηγών» διατήρησης και ενίσχυσης τουλάχιστον επαρκούς οικονομικής επιφανείας) και μετά η επιλογή αγωνιστικών αντικειμενικών σκοπών, ακόμη και των πλέον φιλοδόξων.
Και δεν είναι, ότι οι κατά καιρούς διοικούντες των δύο Εθνικών δεν σκέφθηκαν γιά τις υποδομές ή δεν μερίμνησαν να στελεχώνονται οι ομάδες τους κατά βάσιν από το έμψυχο δυναμικό της κάθε περιοχής. Το αντίθετο, μάλιστα, καθώς υπήρξαν φορές, που είχαν προβεί σε κινήσεις, τόσο γιά βελτίωση των γηπεδικών εγκαταστάσεων όσο και για την λειτουργία τους ως μέσω αξιοποιήσεως του ντόπιου έμψυχου δυναμικού.
Όμως, τις ημέρες των «παχειών» γιά όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο «αγελάδων», σε σχέση με τα οικονομικά δεδομένα, πάντοτε ο «πειρασμός» της άμεσης διάκρισης υπερτερούσε της νηφαλιότητας, που απαιτείται γιά την συστηματική οργάνωση και ισχυροποίηση σε όλα τα επίπεδα.
Γι’ αυτό και τόσο ο Εθνικός ΣΣ Μουριών όσο και ο Εθνικός Ν.Αγιονερίου «έγραψαν» μεν ένδοξες σελίδες για τους ίδιους και το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο, πλην όμως γιά τους προαναφερομένους λόγους ακολούθησε και γιά τους δύο μακρά περίοδος στην «φυτοζωία» και στην αφάνεια, που φέτος συνεχίσθηκε κατά τον πλέον τραγικό τρόπο.
Παρόμοια περίοδο γνώρισε και ο τρίτος των ιστορικών Εθνικών, αυτός της Αξιούπολης, με τις ουκ ολίγες αγωνιστικές επιτυχίες και διακρίσεις τόσο σε επίπεδο κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου όσο και στην δ΄εθνική κατηγορία, στην παλαιότερη μορφή της.
Το ευτύχημα γι’ αυτόν, που θα ήταν ευχής έργων να έχει άμεση εφαρμογή και στους άλλους δύο Εθνικούς, είναι ότι την τελευταία διετία της διπλής κρίσης στελεχώθηκε από παράγοντες, που «κοιτάζουν» τα πράγματα «εις βάθος», και οι οποίοι επέλεξαν το να προβούν σε «επανεκκίνηση» του αξιουπολίτικου συγκροτήματος σε όλους τους τομείς, ώστε να «πατεί γερά» στον αγωνιστικό χώρο.
Έτσι, λοιπόν, ο Εθνικός Αξιούπολης:
-Διαθέτει άριστες γηπεδικές εγκαταστάσεις, και μάλιστα πανελλαδικής, και όχι απλώς τοπικής και περιφερειακής, εμβελείας.
-Έχει συγκροτήσει τμήματα ηλικιακών κατηγοριών, στα οποία δραστηριοποιείται μεγάλος αριθμός «πιτσιρικάδων» και «νεανιών», έχοντας συγχρόνως προχωρήσει σε αυτόνομη λειτουργική οργάνωσή τους.
-Έχει εξασφαλίσει «πηγές» χρηματοδότησης ικανής να καλύψει τις τρέχουσες ανάγκες και να δίνει τις «ανάσες», που χρειάζονται γιά κάθε σχεδιασμό και εγχείρημα, ενώ συνεχίζει να αναζητεί τρόπους προσέλκυσης οικονομικών παραγόντων με επιφάνεια, που να επιτρέπει την απρόσκοπτη λειτουργία σε όλους τους τομείς.
-Ανέπτυξε στενή συνεργασία με την τοπική διοίκηση, αξιοποιώντας ποικιλοτρόπως την όποια στήριξη μπορεί αυτή να προσφέρει στα αθλητικά σωματεία.
-Συγκρότησε ομάδα αρκούντως ανταγωνιστική στην κατηγορία της, με στελέχη που «διψούν» γιά διάκριση αλλά και γενικώς γιά το καλύτερο.
Βεβαίως, όλα αυτά δεν καθιστούν αυτομάτως τον Εθνικό Αξιούπολης «φωτεινό παράδειγμα προς μίμησιν», καθώς και αυτός διήνυσε, όπως αναφέρθηκε, μακρά περίοδο στην αφάνεια, επειδή πριν κάποια αρκετά χρόνια δεν έπραξε αυτά, τα οποία πράττουν οι σημερινοί διοικούντες και εξωδιοικητικοί παράγοντές του. Βρέθηκε, δηλαδή, νωρίτερα στη θέση, στην οποία βρίσκονται σήμερα οι Εθνικός ΣΣ Μουριών και Ν.Αγιονερίου.
Ωστόσο, η στάση, συμπεριφορά και τακτική των ανθρώπων του Εθνικού Αξιούπολης καταδεικνύουν, τουλάχιστον, ότι αυτοί διδάχθηκαν από τα λάθη του παρελθόντος και επιχειρούν την ανασυγκρότηση της ομάδας επί υγιών βάσεων, ώστε αυτή να έχει και μέλλον και διάρκεια στα καλύτερα δυνατά επίπεδα, ανεξαρτήτως οικονομικών, κοινωνικών, πολιτικών, υγειονομικών και οποιωνδήποτε άλλων δεδομένων.
Αν μη τι άλλο, οι παράγοντες του Εθνικού Αξιούπολης τηρούν στάση, επιδεικνύουν συμπεριφορά και εφαρμόζουν τακτική, που πρωτίστως συνάδει με την λαμπρή ιστορία του συλλόγου, ενός από τους πέντε ιστορικώτερους του νομού.
Και θα αποτελέσει ευτύχημα γιά την στήλη να κάνει ακόμη και στο εγγύς μέλλον ανάλογη αναφορά και στους Εθνικούς ΣΣ Μουριών και Ν.Αγιονερίου, των οποίων η πραγματική θέση δεν είναι… στο «περιθώριο» της ιστορίας του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου.
