Στις «ενορίες» του Παραδείσου ο παπα-Νικόλας (Ευθυμιάδης)

Ήταν ο αιδεσιμώτατος πατήρ Νικόλαος Ευθυμιάδης της ιεράς μητροπόλεως Πολυανής και Κιλκισίου από την Ποντοηράκλεια.

Όμως για την κοινωνία και το χριστεπώνυμο πλήρωμα όλου του νομού Κιλκίς ήταν ο δημοφιλής και αξιαγάπητος παπά-Νικόλας, που καθιστούσε περιττή κάθε άλλη σύσταση.

Από την Τετάρτη 20.10.21 αυτή η κοινωνία αισθάνεται «φτωχότερη» μετά την μετάσταση του «δικού» της παπα-Νικόλα στις «ενορίες του Παραδείσου», καθώς ο σεβάσμιος ιερέας απεβίωσε σε ηλικία 88 ετών, έχοντας αφήσει επί δεκαετίες έντονο το «αποτύπωμά» του στα εκκλησιαστικά, κοινωνικά και πολιτιστικά δρώμενα του τόπου.

Γνήσιος ενσαρκωτής του διπτύχου Ελληνισμού και Ορθοδοξίας, ο παπα-Νικόλας υπηρέτησε με πάθος και προσήλωση τις αξίες, ιδανικά και αρχές και των δύο εννοιών.

Υπήρξε συνεπής λειτουργός της Εκκλησίας, συγχρόνως όμως και ενεργός πολίτης, με βαθειά εθνική αλλά και δημοκρατική συνείδηση, απευθυνόμενος είτε στο «ποίμνιο» είτε στην κοινωνία χωρίς διακρίσεις ή διαχωρισμούς, κάτι που τον καθιστούσε όχι απλώς πρόσωπο κοινής αποδοχής αλλά και άνθρωπο ιδιαιτέρως αγαπητό και χαίροντα της γενικής εκτιμήσεως.

Εμφορούμενος από το πνεύμα του προαναφερθέντος διπτύχου, ο παπα-Νικόλας δημιούργησε από νεαράς ηλικίας μία θαυμάσια οικογένεια, «έπιασε» από νωρίς του «σφυγμό» της κοινωνίας και ενεδύθη τα ιερά άμφια της ιεροσύνης πριν την εποχή της «ώριμης» νιότης του.

Από τότε, τέλη δεκαετίας του ΄50 (1959), που εχειροτονήθη διάκονος και κατόπιν πρεσβύτερος, ακολούθησε απαρεγκλίτως την πορεία, που «χάραξε» ως θεματοφύλακας των κανόνων της Εκκλησίας αλλά και των επιταγών της Πολιτείας, φτάνοντας στην γενική αναγνώριση και καταξίωση.

Και τούτο, διότι ως ιερωμένος δεν περιοριζόταν στα καθήκοντα, που απορρέουν από αυτήν την ιδιότητα, αλλά και συμμετείχε σε κάθε δημιουργική δραστηριότητα φορέων της Πολιτείας, της κοινωνίας, του πολιτισμού και του αθλητισμού.

Γι’ αυτόν οι συνάνθρωποι ήταν πιστοί των χριστεπωνύμου πληρώματος σε κάθε θρησκευτική τελετή και συγχρόνως ενεργά μέλη Πολιτείας και κοινωνίας σε κάθε άλλη.

Εξ ου και οι… αμέτρητες προσκλήσεις πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών φορέων γιά τελετές τους, από εκείνες γιά τις οποίες δεν ισχύει υποχρεωτική συμμετοχή συγκεκριμένων ιερέων (π.χ. τελετή Αγιασμού γιά εγκαίνια γραφείων πολιτικών ή άλλων φορέων, για εγκαίνια εγκαταστάσεων ή γιά έναρξη σημαντικών εκδηλώσεων κλπ.).

Φυσικά, αμέτρητες και οι φορές, που, δοθεισών αυτών των ευκαιριών, ο παπα-Νικόλας «περνούσε» μηνύματα ενότητος, ομοψυχίας και πολιτικής και κοινωνικής γαλήνης, με κοινό παρονομαστή την προσήλωση στις θρησκευτικές, εθνικές και δημοκρατικές παραδόσεις μας.

Από αυτήν την κατεύθυνση τίποτε δεν στάθηκε δυνατόν να εκτρέψει τον παπα-Νικόλα. Ούτε, όταν την δεκαετία του ΄90 «πικράθηκε» για την απομάκρυνσή του από την ενορία, με την οποία είχε συνδέσει το όνομά του, την ενορία Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κιλκίς, ούτε το 2000, όταν βίωσε τον «εφιάλτη» της τραγικής και άδικης απώλειας του μικρότερου από τους τρείς γιούς του σε τροχαίο δυστύχημα. Θα έλεγε κανείς, ότι τέτοιου είδους «εμπόδια» έδωσαν μεγαλύτερη δύναμη ψυχής στον παπα-Νικόλα, να… συνεχίσει να είναι ο παπα-Νικόλας, ο αεικίνητος ιερέας όλων και για όλα.

Ιδιαίτερης μνείας αξίζουν άλλες δύο πτυχές του βίου του:

-Αν και χρόνια μακριά από την γενέτειρά του, την Ποντοηράκλεια, ο παπα-Νικόλας όχι μόνο δεν την «ξέχασε» ποτέ, αλλά διατήρησε άρρηκτους τους δεσμούς του μαζί της και στήριξε, όσο μπορούσε, τους φορείς της.

-Έλκων την καταγωγή από τον ηρωικό μαρτυρικό Πόντο, γόνος προσφυγικής οικογένειας από αυτόν και ρέκτης των ιστορικών, πολιτιστικών και λαογραφικών παραδόσεών του, όχι μόνο διακήρυσσε σε όλους τους τόνους τα δίκαιά του, με αποκορύφωμα την αναγνώριση της Γενοκτονίας, αλλά και στήριζε κάθε δραστηριότητα προς αυτήν την κατεύθυνση από οπουδήποτε και αν προερχόταν, ενώ δεν σταματούσε ποτέ να προτρέπει τους συλλογικούς φορείς του Πόντου να λειτουργούν με ενότητα, «βγάζοντας οποιεσδήποτε άλλες επιδιώξεις έξω από αυτήν την υπόθεση».

Την ίδια ευαισθησία επεδείκνυε και με τους συντοπίτες με «ρίζες» από άλλες περιοχές του Ελληνισμού (Βόρεια και Ανατολική Θράκη, Ιωνία, Στρώμνιτσα κ.ά.) αλλά και γηγενείς, καθώς τα θέματα του Ελληνισμού τον απασχολούσαν στο σύνολό τους, διακηρύσσοντας και σε σχέση με αυτήν την παράμετρο την ανάγκη ενότητας ολόκληρου του Ελληνισμού και ενιαίας προβολής των δικαίων του.

Ένα άλλο γνώρισμα, το οποίο εδραίωσε τον παπα-Νικόλα στην συνείδηση των Κιλκισιωτών ήταν η χαρακτηριστική «πρίμα» φωνή του, που σε συνδυασμό με την εξαιρετική άρθρωσή του, του επέτρεπε να ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο τα τροπάρια, απολυτίκια και άλλους εκκλησιαστικούς ψαλμούς. Συγχρόνως ήταν μία φωνή, που βοηθούσε στην κάθε διαλογική συζήτηση, όπως κάθε δυνατή μεν, «εντός ορίων» δε.

Επί πλέον, ο παπα-Νικόλας γνώριζε τους πάντες, και επεδίωκε να γνωρίζει κάθε γενιά ή «φουρνιά» Κιλκισιωτών με το μικρό όνομά τους, έχοντας πάντα ένα καλό λόγο για όλους, πάντα την έγνοια γιά εμπερίστατους, πάντα το ενδιαφέρον γιά όσους ταλανίζονταν από προβλήματα.

Γι’ αυτό και το επώνυμό του σιγά-σιγά … «παραγκωνίσθηκε»: Το «Ευθυμιάδης» υπήρξαν και αρκετοί που δεν το γνώριζαν, ενώ το «παπα-Νικόλας»… το «ήξεραν και οι πέτρες»!

Και γι’ αυτούς ακριβώς του λόγους, ήταν βαθειά η λύπη και «βαρύ» το πένθος, σε όλη την κιλκισιώτικη κοινότητα και κοινωνία, στα οποία αυτή «βυθίστηκε» με το θλιβερό άγγελμα τις μεταστάσεως του παπα-Νικόλα στις «ενορίες» του Παραδείσου.

Όμως, είναι οι ίδιοι λόγοι, γιά τους οποίους η μορφή του χαράχθηκε ανεξίτηλα στην συλλογική συνείδηση, και ο παπα-Νικόλας θα συνεχίσει να βρίσκεται για πάντα ανάμεσά μας.

Αναπαύου, λοιπόν, «εν σκηναίς δικαίων και εν κόλποις Αβραάμ» αξιομακάριστε και αείμνηστε αδελφέ μας και σεβάσμιε λειτουργέ της ιεροσύνης παπα-Νικόλα.

Και καλή Ανάσταση.

«Μία ζωή γεμάτη Χριστό»

Η εκφορά του μαραριστού πατρός Νικολάου Ευθυμιάδη, του παπα-Νικόλα όλων έγινε την Πέμπτη 21.10.21 σε κλίμα συναισθηματικής φόρτισης από τον ιερό μητροπολιτικό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κιλκίς, της ενορίας της οποίας διατέλεσε, όπως αναφέρθηκε, επί μακρόν εφημέριος.

Εκ μέρος της ιεράς μητροπόλεως Πολυανής και Κιλκισίου τον μεταστάντα ιερέα αποχαιρέτησε ο γενικός αρχιερατικός επίτροπός της π.Γεώργιος Παντελίδης, εφημέριος Σταυροχωρίου, με ένα μεστό πνευματικού περιεχομένου επικήδειο, στο πλαίσιο του οποίου έκανε και αναφορές σε σταθμούς της πορείας του.

Όπως ανέφερε ο πατήρ Γεώργιος, ο παπα-Νικόλας, που γεννήθηκε στην Ποντοηράκλεια το 1933 από πρόσφυγες γονείς, ενυμφεύθη το 1954 την Υπαπαντή το γένος Φωτακέλη, με την οποία απέκτησε τρεις γιούς, τον Γεώργιο, τον Ντίνο και τον Ηλία.

Εχειροτονήθη διάκονος στις 23 Απριλίου 1959 και πρεσβύτερος την αμέσως επόμενη ημέρα από τον μακαριστό μητροπολίτη Πολυανής και Κιλκισίου κυρό Ιωακείμ.

Υπηρέτησε ως εφημέριος πρώτα στην γενέτειρά του Ποντοηράκλεια και κατόπιν σε Π.Αγιονέρι, Μ.Βρύση και, τέλος, στον ιερό μητροπολιτικό ναό Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Κιλκίς.

Διετέλεσε συντονιστής στην διαχείριση οικονομικών και διοικητικών θεμάτων του πνευματικού κέντρου του ΙΜΠΚ, είχε την ευθύνη γιά τα συμβούλια των συσσιτίων της, υπήρξε πρωτεργάτης στις κατασκηνώσεις της και, τέλος, από το 1975 έως το 1983 διετέλεσε γενικός αρχιερατικός σύμβουλος.

«Μιά ζωή στα εικονοστάσια, μιά ζωή γεμάτη Χριστό, και στην οικογένεια στυλοβάτης και στην ΙΜΠΚ δυναμικός», τόνισε χαρακτηριστώς ο π.Γεώργιος.