Σωτήρης Μαρκάδας: «Μεγαλώνοντας ‘’ρηγόπουλα’’ και ‘’ρηγοπούλες’’ Αυξάνονται!»

Εμείς οι εκπαιδευτικοί συναντάμε όλο και περισσότερους/ες.

Γονείς που μεγαλώνουν τα παιδιά τους χωρίς να θέτουν όρια, κανόνες και περιορισμούς στις κοινωνικές συναλλαγές τους.

Χωρίς ‘’κόκκινες γραμμές’’ στη συμπεριφορά τους και αυτοσυγκράτηση στα ‘’θέλω’’ τους.

Γονείς που ανατρέφουν ‘’ρηγόπουλα’’ και ‘’ρηγοπούλες’’ με απούσα την αίσθηση της ‘’ματαίωσης’’, ουσιώδη για την ανάπτυξή τους

Στους αξιακούς τους κώδικες οι πράξεις δεν ζευγαρώνουν με συνέπειες.

Γονείς που δικαιολογούν τα αδικαιολόγητα.

«Το παιδί μου δεν μου λέει ψέματα»: τους περιγράφεις γεγονότα της σχολικής ζωής στα οποία αρνητικός πρωταγωνιστής ήταν το παιδί τους και δυσπιστούν, αμφισβητούν, γίνονται επιθετικοί. Τι κι αν 10-11 συμμαθητές/τριες του λένε κάτι διαφορετικό;

«Γιατί μόνο τον γιο μου;»: αντιπαρέρχονται εύκολα τη συμπεριφορά του δικού τους παιδιού, ακόμα και όταν είναι επιθετική ή εκφοβιστική, επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον τους στη συμπεριφορά άλλων παιδιών.

«Μα καλά! Παιδί είναι!»: και έτσι ξεπερνούν βωμολοχίες, καταστροφές αντικειμένων, συνεπή και συνεχή ενόχληση άλλων παιδιών.

Κάνει ένας εκπαιδευτικός παρατήρηση στο παιδί τους και σχεδόν αντανακλαστικά καταφέρονται εναντίον του.

Ζητάει την εφαρμογή των κανόνων της τάξης και κατηγορείται πως στοχοποιεί το παιδί τους.

Οι ελάχιστοι γονείς που έχουν επιλέξει ως στάση ζωής τους στίχους του Σαββόπουλου «αφού δεν είχε νέα ευχάριστα να πει, καλύτερα να μη μας πει κανένα» φαίνεται να αυξάνονται.

Έχουν απαιτήσεις από το σχολείο, και πολύ καλά κάνουν, ξεχνώντας πως ο πρώτος και σημαντικότερος δάσκαλος ενός παιδιού είναι ο γονιός του.

Συζητούν για δικαιώματα κλείνοντας αυτιά και μάτια στις υποχρεώσεις.

Ζητούν υπευθυνότητα από τους άλλους, αλλά δεν τη διδάσκουν στα παιδιά τους.

Όσοι-ες έχουν επαγγελματική σχέση με την εκπαίδευση, όσοι-ες μετέχουν στη διαπαιδαγώγηση παιδιών, ξέρουν πως οι δυσλειτουργικές συμπεριφορές στο σχολικό πλαίσιο δεν μειώνονται με μαγικά ραβδάκια.

Γνωρίζουν πως χωρίς τη συνεργασία της οικογένειας λίγα μπορούν να επιτευχθούν.

Έχοντας τους γονείς ‘’απόντες’’, κάθε παρέμβαση έχει ελάχιστες πιθανότητες επιτυχίας.

Η πολιτεία πρέπει να προχωρήσει στην ενίσχυση του σχολικού πλαισίου με δυνατότητες ανάσχεσης επιβαρυντικών στάσεων. Με θεσμική κατοχύρωση αρμοδιοτήτων παρέμβασης απέναντι σε φαινόμενα δυσλειτουργικής συμπεριφοράς.

Ταυτόχρονα, εμείς οι εκπαιδευτικοί, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε πως μέσα στον επαγγελματικό μας ρόλο περιλαμβάνεται και η ‘’συμβουλευτική’’ σε γονείς με ελλειμματική διαχείριση ζητημάτων που επηρεάζουν τη σχολική ζωή. Με σταθερότητα, ευγένεια, τεκμηρίωση και πλήρη παιδαγωγική αιτιολόγηση.

Υ.Γ.       Το κείμενο αυτό γράφτηκε το 2015 και δημοσιεύτηκε σε εκπαιδευτικές ιστοσελίδες. Θεωρούμε πως συνεχίζει να είναι επίκαιρο. Μια μικρή αλλαγή έγινε μόνο στον τίτλο του.