Οφείλουμε να κερδίσουμε την “μάχη”

Γράφει ο Πολύκαρπος Βασιλειάδης

Αν μπορούσε κάποιος να παγώσει στιγμιαία τον χρόνο και να δει τι συμβαίνει ταυτόχρονα σε όλο τον πλανήτη αυτές τις ημέρες, θα οδηγούνταν στην συνειδητοποίηση (κοινότυπο μεν, υψίστης σημασίας δε), ότι ζούμε στιγμές ιστορικές του μεταπολεμικού παγκόσμιου πολιτισμού.

Aν και η αξιολόγηση του γεγονότος από πλευράς επιδημιολογικής ή ιστορικής θα ήταν καλύτερο να αφεθεί στους αρμόδιους επιστήμονες – γιατρούς και ιστορικούς του μέλλοντος, ωστόσο καλό θα ήταν να δούμε τις αρχικά τις κοινωνικές και, κατ επέκτασιν, και τις οικονομικές προεκτάσεις του ιδιότυπου αυτού εγκλεισμού για την χώρα μας.

Είναι εύκολο να επικεντρωθεί κανείς στις ειδήσεις, στα ΜΜΕ και στους αρκετούς ανυπάκουους ή υπάκουους συμπολίτες μας που επιδεικνύουμε αρνητική ή θετική κοινωνική προσαρμοστικότητα, παρανομώντας ενίοτε εκούσια ή ακούσια.

Εξ άλλου προκαλεί απογοήτευση η ξεροκεφαλιά όχι μόνο του Έλληνα, αλλά των ανθρώπων γενικότερα σε όλο τον πλανήτη, οι οποίοι με μία δόση ιδιότυπου χιούμορ μέχρι επικίνδυνης αδιαφορίας αντιμετώπισαν αρχικά την πανδημία, αλλά πασίδηλα φαίνεται ότι αυτό σταδιακά αλλάζει με την σοβαρότητα της αντιμετώπισης των τελευταίων ημερών από την κυβέρνηση και τους συμπολίτες μας στην πλειοψηφία τους.

Θεωρώ, λοιπόν, ότι η ανυπακοή, ως έμφυτο στοιχείο του γένους μας, μπορεί να ελεγχθεί και να μετριαστεί για το καλό όλων και ειδικά των ευπαθών και γεροντότερων (γιατί όλοι μας έχουμε στις οικογένειές μας τουλάχιστον από έναν), μέχρι νεοτέρας που θα μπορούμε, ελέω Ανοίξεως, να επισκεφθούμε, υγιείς όμως, τις παραλίες, τους συγγενείς και τα χωριά μας.

Ομολογουμένως η συνεχής ανάδειξη του θέματος της ασθένειας και της στάσης του Έλληνα στον δημόσιο διάλογο παρουσιάζει δύο σημαντικές παραμέτρους:

Πρώτον, ο Έλληνας φαίνεται να αγνοεί πλέον φαινόμενα κοινωνικής ψευδοαντίστασης, που παρατηρούνται σε άλλες χώρες του κόσμου (συμπλοκές έξω από σούπερ μάρκετ στην Γαλλία, συνωστισμός στις παραλίες των ΗΠΑ και ξεφάντωμα σε φοιτητικά “πάρτυ”, ατέλειωτες ουρές από διαπιστευμένους φορείς του ιού που βόλταραν και βολτάρουν καθημερινά στα σούπερ μάρκετ), αποδεχόμενος σε μεγάλο βαθμό την προνομία των επιστημόνων στην ευήθεια.

Το πρόβλημα δεν είναι ελληνικό, είναι αμιγώς παγκόσμιο …Και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού ζούμε το πρώτο στη σύγχρονη ιστορία “πείραμα” μαζικού κοινωνικού περιορισμού σε σχεδόν παγκόσμια κλίμακα!

Δεύτερον, το πρόβλημα έχει να κάνει και με την αβεβαιότητα της επόμενης ημέρας, για μία ακόμη φορά φοβούμαι, της υπάκουης πλειοψηφίας στη χώρα μας.

Αυτής της πλατιάς πλειοψηφίας των μετριοπαθών συμπολιτών μας, νέων και μεγαλύτερων σε ηλικία, που αντιλαμβάνεται τους κινδύνους της ανεξέλεγκτηςέ εξάπλωσης του ιού και αυτοπεριορίζεται στα σπίτια, μειώνοντας στο ελάχιστο τις μετακινήσεις.

Είναι οι επαγγελματίες, που βλέπουν να αδρανοποιούνται και να χάνονται παραγωγικές δυνάμεις και ευκαιρίες.

Είναι οι νέοι επαγγελματίες, που στο ξεκίνημα της σταδιοδρομίας τους βλέπουν το μέλλον τους να φαντάζει πλέον αβέβαιο σε περίπτωση παράτασης των περιορισμών, που ενδομύχως όλοι φοβούμαστε, ότι θα έχουν συνέχεια, ίσως με διαφορετική μορφή.

Eίναι η γενιά της πρόσφατης κρίσης, που μόλις είδε λίγο “φως στο τούννελ” αρχίζει να τρομάζει ξανά μπροστά σε μία νέα και ίσως σκληρότερη ύφεση.

Eίναι οι οικογενειάρχες, οι αστοί, οι εποχικοί εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι γηραιότεροι, που σέβονται τα μέτρα, διότι έμαθαν να σέβονται τον εαυτό τους και τον συνάνθρωπο τους.

Είναι οι γονείς μας, οι παππούδες μας, οι φίλοι μας, οι συνάδελφοί μας, που περιμένουν υπομονετικά την επόμενη ημέρα.

Αυτή είναι η πλειοψηφία που με τόσο κόπο ανέδειξε την Ελλάδα, βγάζοντάς την από τα “μνημόνια” και θα συνεχίσει με κόπο και θυσίες να την αναδεικνύει.

Περάσαμε δύσκολα τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια εξ αιτίας της επικράτησης της αδιαφορίας και της καλοπέρασης στην σύγχρονη “κουλτούρα” και συμπεριφορά μας.

Είχαμε το αρνητικό προνόμιο, να μας θεωρήσει η παγκόσμια κοινότητα ως τα κακομαθημένα, αναξιόπιστα και υπερχρεωμένα παιδιά του πλανήτη.

Ζήσαμε δύσκολες στιγμές, χάσαμε τις δουλειές μας, γευτήκαμε αποτυχημένα πολιτικά πειράματα, φτάσαμε στο χείλος της πλήρους καταστροφής, κι όμως επιζήσαμε αλλάζοντας σταδιακά και δίνοντας χώρο στη νέα γενιά, στην κοινή λογική αλλά και στις επόμενες αγέννητες γενιές.

Ζούμε πρωτόγνωρες καταστάσεις, αλλά δεν είμαστε πλέον η εξαίρεση.

Συμμετέχουμε σε κάτι, που μας ξεπερνά ,αλλά δεν είμαστε μόνοι μας, και οφείλουμε να κερδίσουμε την “μάχη” στο πλαίσιο της παγκόσμιας, συλλογικής και πανανθρώπινης προσπάθειας.

Ας αφήσουμε την μεμψιμοιρία, τις υποθετικές συνωμοσιολογικές θεωρίες αλλά και τον φόβο και ας ετοιμαστούμε για τα επόμενα βήματα και τις κοινωνικοοικονομικές συνέπειες, που ίσως θα είναι λίγο πιό δύσκολες.

Ο,τιδήποτε άλλο δεν είναι ούτε αστείο, ούτε έχει πλάκα.

*Οικονομολόγος, τραπεζικός σύμβουλος, υπεύθυνος επιχειρήσεων ΕΒΕ Κιλκίς