Πέθανε ο ζωγράφος και λογοτέχνης Κώστας Λαχάς σε ηλικία 78 ετών

Ο «Πλους Ονείρου» τελείωσε, το πινέλλο αποτέθηκε, η «γκαλλερύ» μιάς μακράς καλλιτεχνικής δημιουργίας έκλεισε.
Και από την Τρίτη 9.12.14 ο Κιλκισιώτης ζωγράφος, συγγραφέας και γκαλλερίστας Κώστας Λαχάς συνεχίζει να «δημιουργεί» στα «καλλιτεχνικά εργαστήρια» του ουρανού.
«Έφυγε» από τον επίγειο κόσμο, χάνοντας την «μάχη» της ζωής με τον καρκίνο, την οποία έδωσε με καρτερικότητα και γενναιότητα επί μεγάλο χρονικό διάστημα.
Στο αφιέρωμα του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων/Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων αμέσως μετά το άγγελμα του θανάτου του Κιλκισιώτη δημιουργού, αναφέρονται, μεταξύ άλλων, και τα εξής:
«Μου φτάνει που τα μικρά παιδιά, στα χρόνια του «Κοχλία», με φώναζαν «ο κ. Κοχλίας». Μου φτάνει, ότι και στα χρόνια του Βελλίδειου Πολιτιστικού Κέντρου, άλλα παιδιά, με προσφωνούσαν «Ο κ. Βελλίδειος» …Κυρίες και κύριοι εδω τελειώνει ο «Πλούς Ονείρου από τον Εχέδωρο στον Θερμαικό».
Είναι η ακροτελεύτια παράγραφος του αυτοβιογραφικού κειμένου, που έγραψε και δημοσίευσε στο ομότιτλο βιβλίο του ο εικαστικός και λογοτέχνης Κώστας Λαχάς, ο εμβληματικός δημιουργός που πέθανε και κηδεύτηκε χθες Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2014 σε στενότατο οικογενειακό κύκλο, μετά από πολύμηνη μάχη με τον καρκίνο.
Ο «Πλούς Ονείρου» του, που ξεκίνησε πριν 78 χρόνια στις όχθες του Εχέδωρου (Γαλλικού), ολοκληρώθηκε στις 4 το απόγευμα της Τετάρτης 10.12.14, στα κοιμητήρια της Θέρμης Θεσσαλονίκης. Γεννημένος στο 1936 στο Κάτω Θεοδωράκι του νομού Κιλκίς από γονείς πρόσφυγες από τον Πόντο, ο Κώστας Λαχανίδης, ζούσε από το 1960 μόνιμα στη Θεσσαλονίκη. Το Λαχάς ήταν το καλλιτεχνικό ψευδώνυμό του, το οποίο, όμως, ο ίδιος καθιέρωσε ως κανονικό με την προβλεπόμενο νομική διαδικασία.
Το Νοέμβριο του 1962 οργάνωσε την πρώτη ατομική έκθεσή του στο Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης και δυο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε συλλογή πεζογραφημάτων με τον τίτλο «Πεδίον οσφρήσεως». Ακολούθησε στα 1986 το πεζογράφημα «Μετοίκασμα , μεταίσθημα» , το 1994 τα πεζά «Ασκήσεις επί αμμοδόχου» (τιμήθηκε γι ‘ αυτό το έργο του με το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος), ενώ το 1998 κυκλοφόρησε από το ραδιοφωνικό σταθμό «9.58» της ΕΡΤ-3 «Πλούς ονείρου – Από τον Εχέδωρο στο Θερμαικό» (αυτοβιογραφικό κείμενο από σειρά εκπομπών του).
Σπούδασε οικονομικά στο ΑΠΘ, θέατρο (στο Θέατρο Τέχνης του Κάρολου Κούν) ενώ ερμήνευσε ρόλους στο θέατρο αλλά και σε ταινίες του πρόωρα χαμένου ποιητικού κινηματογραφιστή της Θεσσαλονίκης Τάκη Κανελλόπουλου, με αποκορύφωμα την «Εκδρομή».
Εργάστηκε διαδοχικά στην «Τέχνη», στην γραμματεία του Κ.Θ.Β.Ε., στην γραμματεία του φεστιβάλ κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Επίσης ως ιατρικός επισκέπτης φαρμακευτικής εταιρείας (την περίοδο της χούντας) και ως καλλιτεχνικός συντάκτης στις εφημερίδες «Μακεδονική Ώρα» και «Θεσσαλονίκη». Από το 1972 ίδρυσε και διηύθυνε έως το 1986 την γκαλλερύ «Κοχλίας», την πρώτη επαγγελματικά οργανωμένη αίθουσα Τέχνης στην Θεσσαλονίκη. Από το 1987 έως το 1995 ήταν διευθυντής του Βελλίδειου Πολιτιστικού Κέντρου. Κείμενά του έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά…
Ζούσε πάντα στην Θεσσαλονίκη, φορούσε πάντα το καπέλο του, περιποιούνταν πάντα τη γενειάδα του και κρατούσε πάντα την πίπα του…
….» Δεν είναι εύκολη πόλη η Θεσσαλονίκη. Όσο ανοιχτή φαίνεται, άλλο τόσο είναι και κλειστή. Και είναι ένα σύνδρομο, από το οποίο πρέπει να βρεί τον τρόπο να απελευθερωθεί αυτή η πόλη από τον ίδιο τον εαυτό της. Είναι ένα σύνδρομο, το οποίο πρέπει να το αποδιώξει η Θεσσαλονίκη από πάνω της, κυρίως από μέσα της. Εννοώ, όχι μόνο όσα συμβαίνουν κυρίως στους χώρους τους καλλιτεχνικούς και τούς πνευματικούς, όπου εκεί ανθοφορεί, έτσι κι αλλιώς, μια σαρκοβόρα διάθεση, αλλά και ένα έλλειμμα κοινωνικής αποδοχής υπάρχει ανάμεσα στους ανθρώπους που ασχολούνται με την Τέχνη και τα Γράμματα σ αυτήν την πόλη, ούτε και βρίσκουν τις καλύτερες και αμεσότερες, τις πιό αποτελεσματικές επικοινωνίες μεταξύ τους.
Εκεί είναι που γίνεται χαμός. Μικροψυχίες, μικροχαρές και άφθονος φθόνος. Το κοινό της πόλης, ο κόσμος της είναι ανοιχτός. Η πόλη έχει ανάγκη να βρει τα δικά της μέτρα, αναδεικνύοντας αυτό που δικαιωματικά της ανήκει, χωρίς να γίνεται κακέκτυπο κανενός, μέσα στις δυνατότητές της και τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της που πηγάζει από εντόπια νταμάρια, που είναι ταυτόχρονα και διεθνή. Τουλάχιστον Βαλκάνια είναι…». Αυτά έγραφε στον αυτοβιογραφικό «Πλού ονείρου…»
Η τελευταία του «δημόσια» λογοτεχνική κατάθεση ήταν προ εικοσαετίας σχεδόν με την συμμετοχή του (έγραψε τους στίχους για τρία τραγούδια) στο δίσκο «Στου αιώνα την παράγκα» που μελοποίησε ο Θάνος Μικρούτσικος (ερμήνευσε τα τραγούδια ο Δημήτρης Μητροπάνος)
Από εκεί και ο «Τυμβωρύχος»: Στενεύουν τα περάσματα / κι οι φίλοι μου φαντάσματα/ κι η πόλη μοιάζει γενικώς τάφος οικογενειακός…».