Μια φορά τον μήνα

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Πρόσφατα αντιμετώπισε ένας δικός μου άνθρωπος ένα πρόβλημα υγείας, το οποίο μας ανάγκασε να περάσουμε τις πύλες ενός νοσοκομείου. Όλα πήγαν κατ’ ευχήν για εμάς αλλά η πολύωρη αναμονή μου και το πλήθος ανθρώπων που παρατηρούσα κατά τη διάρκεια αυτής με έκανε να αναρωτηθώ, «μήπως θα έπρεπε μια φορά τον μήνα, έτσι χωρίς να αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα, να επισκεπτόμαστε ένα νοσοκομείο για να μην ξεχνάμε ποια είναι τα αληθινά προβλήματα της ζωής και πως το ¨να είσαι καλά¨, δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται ούτε σαν δεδομένο, ούτε είναι κλισέ;».

Και θα μου πείτε τώρα, «καλά θα πάμε να δούμε τον πόνο των άλλων για να πάρουμε θάρρος εμείς;». Όχι απαραίτητα. Αν μπορείτε να βοηθήσετε κάποιον να το κάνετε. Να συνειδητοποιήσετε πως πολλοί άνθρωποι, ακόμα κι αν δεν βρίσκονται εντός κάποιου νοσοκομείου, αντιμετωπίζουν προβλήματα υγείας, τα οποία πολλές φορές μπορεί να μη γνωρίζουμε καν. Ας ρωτήσουμε, ας νοιαστούμε κι αν μπορούμε ας βοηθήσουμε, με οποίο μέσο μας είναι εφικτό, ακόμη και με μια καλή κουβέντα.

Ας ταξινομήσουμε τα προβλήματα που εμείς οι ίδιοι αντιμετωπίζουμε με βάση την σπουδαιότητα τους, την πραγματική, όχι αυτή που πολλές φορές τους δίνουμε εμείς, αγνοώντας ή εθελοτυφλώντας, για τα όσα αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι τριγύρω μας. Βλέπεις πολλές φορές νομίζουμε ότι ο δικός μας μικρόκοσμος αποτελεί εικόνα του τι γίνεται και στον κανονικό κόσμο. Είναι βέβαια λογικό να είμαστε οι πιο σημαντικοί άνθρωποι στον μικρόκοσμο μας, αλλά ως ένα βαθμό. Να βοηθάμε τον εαυτό μας να ξεπερνάει τα προβλήματα αλλά να μην τον θεοποιούμε γιατί μεγεθύνοντας εαυτόν το ίδιο, αυτόματα συμβαίνει και σε όσα συμβαίνουν σε αυτόν.

Ας δώσουμε και την αξία που πρέπει σε όσα έχουμε. Γιατί κάθε μέρα θεωρούμε δεδομένο ότι θα έχουμε έναν άνθρωπο, ένα πιάτο φαγητό, ένα σπίτι ή ζεστό νερό για να κάνουμε μπάνιο; «Εκεί φτάσαμε ρε Θανάση, να χαιρόμαστε με αυτά; Και να βολευτούμε σε αυτά τα μικρά; Και τα μεγάλα τι θα γίνουν;». Σας ακούω, μην νομίζετε, τις ιδές σκέψεις κάνουμε. Όχι είναι η απάντηση, δε λέω να βολευτούμε σε όσα θεωρούμε αυτονόητα ή έχουμε πρόσκαιρα κατακτήσει. Να θεωρήσουμε τον εαυτό μας άξιο και τυχερό που τα έχει και να πάρουμε δύναμη από αυτά, ώστε να συνεχίσουμε να περπατάμε και προς τα μεγάλα. Εκείνα που έχουμε ως όνειρα και μας ορίζουν ή αποτελούν την αιτία που προσπαθούμε.

Αντλείστε δύναμη από όσα έχετε, τη δεδομένη στιγμή, ακόμη κι αν είναι λίγα, ακόμη κι αν είναι «αυτονόητα», γιατί άλλοι άνθρωποι δεν έχουν ούτε αυτά και χαμογελούν. Δίνουν μάχες, πολλές φορές τόσο σιωπηλές που θα είναι τρομακτικό αν  ακούσουμε. Για κάθε τι που έχετε να είστε περήφανοι πώς σας αξίζει και να το απολαμβάνετε, γιατί τίποτα δεν θα είναι δεδομένο αύριο από όσα ήταν μέχρι σήμερα.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ