Η Ξηρόβρυση δεν ξεχνά τους αδικοχαμένους συγχωριανούς της 20ης Νοεμβρίου 1946

Το καθιερωμένο μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως των ψυχών των σφαγιασθέντων αδικοχαμένων συγχωριανών τελέσθηκε, με μέριμνα του τοπικού συλλόγου «Ομόνοια», την Κυριακή 19.11.23, αμέσως μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας στον ιερό ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου του χωριού.

Ακολούθησαν κατάθεση στεφάνων στο μνημείο των θυμάτων και εκφώνηση του ιστορικού της ημέρας από την Ανδρονίκη Κατικαρίδου, Ξηροβρυσιώτισσα ιστορική ερευνήτρια στο τμήμα πολιτικής επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου Αθηνών.

Στην ομιλία της η κ. Κατικαρίδου είπε, μεταξύ άλλων, και τα εξής:

« … Και σήμερα βρισκόμαστε εδώ, όπως κάθε χρόνο, μπροστά στο μνημείο των αδικοχαμενων συγχωριανών μας πριν 77 χρόνια.
Και γιά να είμαστε ακριβείς στον χαρακτηρισμό, θα πρέπει να πούμε των σφαγιασθέντων συγχωριανών, και μάλιστα με τον πλέον βάρβαρο και αποτρόπαιο τρόπο, από διπλανούς μας ανθρώπους.
Η Ξηρόβρυση είναι ένα από τα χωριά, που ανήκει στο κεντρικό τμήμα του νομού Κιλκίς. Οι κάτοικοί της ήταν κυρίως πρόσφυγες, που εγκαταστάθηκαν στο χωριό από το 1920 και έπειτα. Ήταν πρόσφυγες από τον Πόντο, τον Καύκασο και την Ανατολική Θράκη. Ωρισμένοι κάτοικοι ήταν Σαρακατσάνοι. Καθώς εγκαταστάθηκαν στο χωριό, οι άνθρωποι αυτοί προσπάθησαν με πολύ κόπο να στήσουν την ζωή τους από το μηδέν. Έτσι ασχολήθηκαν με τις αγροτικές καλλιέργειες και την κτηνοτροφία. Τα περισσότερα νοικοκυριά του χωριού ήταν κατασκευασμένα από ξύλο και διέθεταν το δικό τους μαντρί στο οποίο εξέτρεφαν αγελάδες, πρόβατα και γουρούνια. Από μαρτυρίες φίλων και συγγενών έχω μάθει, ότι οι συγχωριανοί μου υπήρξαν πολύ εργατικοί άνθρωποι. Κατά αυτό τον τρόπο, το χωριό σιγά – σιγά αναπτύχθηκε, καθώς εργάζονταν σκληρά με απώτερο σκοπό την βελτίωση του βιοτικού τους επιπέδου.
Παρ’ όλα αυτά, οι Ξηροβρυσιώτες ασχολήθηκαν και με την πνευματική τους καλλιέργεια. Πολλά από τα παιδιά του χωριού κατάφεραν και φοίτησαν στο γυμνάσιο. Επιπροσθέτως, διοργάνωναν χορούς και εκδηλώσεις, όπου κυριαρχούσε το ποντιακό στοιχείο. «Πηγές» αναφέρουν, ότι δεν έλειπαν και οι θεατρικές παραστάσεις από το χωριό, όπου πολλοί κάτοικοι και παιδιά συμμετείχαν. Μία από αυτές ήταν και ο «Λαζάραγας». Κάπως έτσι κυλούσε η ζωή στο χωριό, σχετικά ήρεμα αλλά και δημιουργικά.
Τα χρόνια περνούσαν, ώσπου στις 25 Οκτωβρίου 1941 τα γερμανικά στρατεύματα επιτίθενται στο Κιλκίς και πιό συγκεκριμένα στα χωριά Κλειστό, Κυδωνιά και Αμπελόφυτο. Το Μουζγαλή, το Μουρσαλή και το Κοτσολάρ υπήρξαν τα τρία μαρτυρικά χωριά της κοινότητας των Κρουσίων. Οι κάτοικοι αντίκρυσαν τις εκτελέσεις, του ξυλοδαρμούς, τους βιασμούς και το θάνατο των συγχωριανών τους. Όσοι επέζησαν, αναγκάσθηκαν να εγκαταλείψουν τις οικίες τους και αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Ξηρόβρυση. Ταυτοχρόνως, κάποιοι Ξηροβρυσιώτες εντάχθηκαν στις γραμμές του ΕΑΜ (Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου), λίγο μετά την ίδρυση του, ώστε να αγωνισθούν κατά των κατακτητών. Ο Ηλίας Μεταλλίδης μαζί με άλλα παλληκάρια συμμετέσχε στην μάχη και στην αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων από την γέφυρα του ποταμού Γαλλικού και στην εκδίωξη των κατακτητών από την χώρα.
Ο πόλεμος τελειώνει στην Ελλάδα με την αποχώρηση των Γερμανών στις 12 Οκτωβρίου1944, και στις 09.15 έχει υποσταλεί η γερμανική σημαία.
Δυστυχώς όμως, έχει ήδη αρχίσει ένας άλλος πόλεμος, ο εμφύλιος πόλεμος, ακόμη πριν την αποχώρηση των Γερμανών.
Βεβαίως, όλοι γνωρίζουμε, ότι ο τριετής εμφύλιος του 1946-1949 «κυοφορήθηκε» πολύ νωρίτερα πριν ακόμη το πέρας του Β Παγκοσμίου Πολέμου και την αποχώρηση των Γερμανών με την δόλια συμβολή της τότε Αγγλίας, αφήνοντας πίσω ιδιαίτερες καταστροφές σε όλα τα επίπεδα και με 146.000 νεκρούς.
Είναι γνωστό ιστορικά, ότι οι εμφύλιες συγκρούσεις είναι η χειρότερη μορφή πολέμου και μία απόδειξη αυτού η σφαγή στην Ξηρόβρυση. Η βαρβαρότητα δε της 20ης Νοεμβρίου του 1946 καταμαρτυρείται επιπροσθέτως, αν προσέξει κανείς τις ηλικίες των αδικοχαμένων συγχωριανών μας, μικρά παιδιά 8 και 3 ετών. Και γιά να θυμόμαστε προς παραδειγματισμό. Συγκεκριμένα στις 18 Νοεμβρίου ένα από τα παρακρατικά αποσπάσματα μπαίνει στο χωριό Γερακαριό και καίει μερικά σπίτια. Την επομένη, Τρίτη βράδυ 19 Νοεμβρίου, άνδρες των παραπάνω παρακρατικών μπαίνουν στο χωριό Κοκκινιά, το καίνε και σκοτώνουν 15 άνδρες. Την νύχτα της 20ης Νοεμβρίου τα θλιβερά αυτά γεγονότα επαναλαμβάνονται με τον πλέον όμως φρικαλέο τρόπο στο αριστερό χωριό μας από μία πολυπληθέστερη ομάδα κουκουλοφόρων από 70 άτομα. Γνώρισμα των θρασύδειλων, προφανώς για να μην τους αποδοθούν ποτέ οι ευθύνες των πράξεών τους ακόμα και από την κοινωνία, διότι το επίσημο κράτος εδιοικείτο στην πράξη από το γνωστό Σκόμπυ. που έκανε ό’ τι μπορούσε γιά το αιματοκύλισμα της Ελλάδος κατ’ εντολήν του τότε Άγγλου πρωθυπουργού. Οι παραπάνω αιμοχαρείς δολοφόνοι, με την ανοχή της τότε αστυνομίας Κιλκίς, σφάζουν όποιον βρίσκουν μπροστά τους, χωρίς καμμία διάκριση ηλικίας και φύλου. Η αριστερή Ξηρόβρυση έπρεπε να πληρώσει για την ιδεολογία της με τον πλέον φρικτό τρόπο.
Αλήθεια, τι κτηνώδη ένστικτα σε αυτούς τους ανθρώπους, ανθρώπους- τέρατα προφανώς , ώστε να αφαιρέσουν τη ζωή μικρών παιδιών 8 και 3 ετών!
Βλέποντας την στήλη με τα ονόματα των αδικοχαμένων συγχωριανών μας, και πριν την τήρηση σιγής ενός λεπτού, και σήμερα, γιά μιάν ακόμη φορά θα πρέπει να μείνει στο μυαλό μας, θα πρέπει να διδαχθούμε: ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΣΕ ΕΜΦΥΛΙΕΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΙΣ ΣΤΟΝ ΤΟΠΟ ΜΑΣ, ΠΟΤΕ .
Θυμόμαστε, λοιπόν, διδασκόμαστε, προχωρούμε χωρίς τα λάθη μας
Διότι, μπορεί οι ξένοι να «έβαλαν το χεράκι τους» στην εμφύλια σύγκρουση οι ευθύνες, όμως, είναι των Ελληνικών τότε εξουσιών. Αυτό μαρτυρά και η σφαγή των συγχωριανών μας.
Τους μνημονεύουμε:
Αβλαστιμίδου Βαρβάρα
Βαμβακίδης Χαράλαμπος
Γρηγοριάδου Πελαγία
Δερματόπουλος Ιωάννης
Θεοφανίδου Δέσποινα
Θεοφανίδης Μιχάλης
Ιορδανίδης Γεώργιος
Ιωαννίδου Άννα
Ιωαννίδης Ιωάννης
Καρολίδου Σουμέλα
Καρολίδης Γεώργιος
Καρολίδου Ελπίδα
Αθανασίου Δημήτριος
Κυριακού Ευγνωσία
Μαχαιρίδου Σόνια
Συγγερίδου Αναστασία
Μαυρίδου Κυριακή
Μελισσανίδου Αλεξάνδρα
Μπαγανάς Γεώργιος
Μπαγανά Κυριακή
Ξάνθου Ελένη
Ξάνθου Σουλτάνα
Παναγιωτίδου Δέσποινα
Παναγιωτίδου Ελένη
Παπαδόπουλος Κωνσταντίνος
Παπαδοπούλου Ελένη
Παπαδόπουλος Αναστάσιος
Παπαδοπούλου Ολυμπία
Παπαϊωαννίδης Γεώργιος
Σαββίδης Παύλος
Σαββίδου Ευθυμία
Σαββίδου Σοφία
Σαλαβασίδου Ελένη
Σαλαβασίδης Αλέξανδρος
Σαμαράς Δαμιανός
Τσιπίδου Δόμνα
Τσιπίδου Καλλιόπη
Τσιπίδου Ξανθίππη
Χριστίδου Δέσποινα
Χριστίδου Βικτωρία
Χρυσοχοΐδου Ελισάβετ
Χρυσοχοΐδης Ισαάκ
Χρυσοχοΐδης Κωνσταντίνος
Χρυσοχοΐδου Ελένη
Χρυσοχοΐδης Ιωάννης
Χρυσοχοίδης Παναγιώτης
Χρυσοχοΐδου Στέλλα».

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με δεξίωση στο πολιτιστικό κέντρο του χωριού, με την διοίκηση του συλλόγου να ευχαριστεί, όλους τους παρευρεθέντες, «που με την προσέλευσή τους ουσιαστικώς εξέφρασαν την βούλησή τους να παραμείνει «ζωντανή» η ιστορική μνήμη, και δι’ αυτής η μνήμη των αδικοχαμένων σφαγιασθέντων συγχωριανών».