Κοινωνική Υποκρισία…
Ζούμε τις ημέρες της μεγαλειώδους κοινωνικής υποκρισίας. Χρόνια οι περισσότεροι συνηθισμένοι στο «βόλεμα» αδυνατούμε να δούμε τι συμβαίνει πραγματικά, να δούμε το συνάνθρωπο μας που δεν έχει να καλύψει τις άμεσες βιοτικές του ανάγκες. Κάνουμε απλά διαπιστώσεις όπως ότι οι καιροί είναι δύσκολοι. Λυπόμαστε για μια στιγμή για τον πόνο που υπάρχει γύρω μας, αλλά συνεχίζουμε ακάθεκτοι το καθημερινό μας πρόγραμμα: που θα φάμε, που θα βγούμε , πως θα εντυπωσιάσουμε.
Το υπερκαταναλωτικό μοντέλο ζωής δεν είμαστε διατεθειμένοι να το εγκαταλείψουμε. Το θέμα είναι ότι δεν έχουμε συνείδηση ότι στη ζωή τίποτα δεν είναι δεδομένο, τίποτα δεν είναι μόνιμο. Όταν το καταλάβουμε αυτό, ίσως κάποιοι προβληματιστούν περισσότερο και αντιμετωπίσουν τα πράγματα και τις συνθήκες με πιο ανθρώπινη ματιά. Οι καιροί δύσκολοι, ο ωχαδελφισμός ξεπερασμένος και κενός νοήματος για την πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Η πραγματικότητα είναι ότι χρειαζόμαστε έναν επαναπροσδιορισμό αξιών, για να έχουμε αυτή την πολυπόθητη κοινωνική ανέλιξη.
Δεν θέλω σε καμιά περίπτωση να κινδυνολογήσω, άλλωστε είμαι φύσει αισιόδοξη. Αυτό, όμως, που πιστεύω, είναι ότι στην παρούσα φάση μόνο ενωμένοι και κοινωνικά ευαισθητοποιημένοι μπορούμε να ελπίζουμε σε αυτή την πολυπόθητη κοινωνική ανέλιξη. Υποκρισία του τύπου: «ευτυχώς δεν συμβαίνει σε μένα αλλά στο διπλανό μου» δεν χωρεί. Το «φαίνεσθαι», που αντικατέστησε το «είναι», είναι ξεπερασμένο πια και φθαρμένο από τον χρόνο και την πολλή χρήση. Ήρθε η εποχή του γνήσιου, του αυθεντικού, του αληθινού είτε σε συναισθήματα είτε σε αξίες και αρχές. Ανάλγητοι κοινωνικά δεν μπορούμε να δημιουργήσουμε εκ νέου μια οικονομικο-κοινωνική-πολιτιστική πραγματικότητα για την οποία θα είμαστε περήφανη αλλά ένα κακό «αντίγραφο» μια περασμένης εποχής.
Οι εξελίξεις είναι ασύλληπτες και το στίγμα μας σε αυτή την ιστορική περίοδο πρέπει να είναι ισχυρό με ανθρωπιά, αλληλεγγύη και ομοψυχία.
