Η διδακτική ποίηση του εξαίρετου Ιγνάτιου Σαμουηλίδη

Χαμογέλα υιέ μου
Δεν σου χρειάζονται λόγια
που κροταλίζουν σαν τα κομπολόγια
Ρίξε ένα βλέμμα αβροφροσύνης
και σκότωσε τις δολερές σκέψεις αντιπάλων
με το χαμόγελό σου, σπαθί και δόρυ.
Σαν πολυτάξιδο πουλί πετώντας
πήρες των ανέμων την ολόδροση ικμάδα
και γνώρισες λαούς και κυβερνήσεις
γεμίζοντας τον σάκο της ελπίδας για Πατρίδα.
Γόνος εσύ, χωριάτη γόνος
με το χαμόγελο και μόνο συναρπάζεις του συντρόφους
απ’ τα ισόγεια ως τους ψηλούς ουρανούς.
Μόνο εσύ χαμογελώντας το δάκρυ του πεινασμένου
παιδιού μπορείς να σταματήσεις.
Και ποιος περήφανος γονιός δε λαχταρά παιδί
με το δικό σου γέλιο…
Γιατί στο βάθος ξέρει πως το χαμόγελο,
που κι ο Χριστός πλούσια παρείχε,
είναι σημάδι μεγαλόψυχου και θαρραλέου
στις φουρτούνες.
Οσοι αγαπάνε τους εχθρούς και φίλους
απ’ την αλληλουχία της εκτίμησης συμβιώνουν
κι απλώνοντας το χέρι αλληλεγγύης
το γέλιο αυθορμήτως τα πρόσωπα κοσμεί
σαν επιστέγασμα.
Ένα χαμόγελο γλυκό αισθήματα ποικίλα λευτερώνει
που δεν το κατορθώνει κι ο πιο σπουδαίος λόγος
χαμογέλα λοιπόν υιέ μου
να κατακτήσεις των φίλων και αντιπάλων της καρδιές
και της πικρής πατρίδας που ελπίζει
Ιγνάτιος Σαμουηλίδης

Ένα ποίημα από τα δεκάδες αριστουργήματα του Ιγνάτιου Σαμουηλίδη συντοπίτη και φίλου. Μ’ αυτό το ποίημα ο αγαπητός και σεμνός Ιγνάτιος Σαμουηλίδης δείχνει την ευαισθησία του και την τεχνική του ποιητικού του ταλέντου, που σπάνια συναντά κανείς στην εποχή μας.

Πρόκειται για ένα είδος διδακτικής ποίησης που μέσα από τις αράδες του αποτυπώνεται με τον πιο ευπρεπή τρόπο η συμπόνια, η αγάπη σε εχθρούς και φίλους, απλώνοντας το χέρι αλληλεγγύης προς όλους αυτούς.
Πίσω από την πολυμορφία των ποιημάτων του, υπάρχει η καθαρή, η τυπική ουσία του διδακτικού ποιήματος.
Στον κάθε αναγνώστη απευθύνεται συμβουλευτικά, μέσα στα όρια της ανθρωπιάς και του ευπρεπισμού.
Δεν χάνει τον χρόνο του σε υπερβολές κοσμητικών επιθέτων που κουράζουν τον αναγνώστη.
Ρίχνει το κέντρο βάρος των ποιημάτων του, στο υπαρκτό, το αναγκαίο, το ανθρώπινο.
Χαμογέλα υιέ μου. Με λίγα λόγια γίνε «Ωκεανός» της αγάπης και του πόνου και συνακολούθα τον σεβασμόν προς τον πλησίον.

Στη συνέχεια ο ποιητής αναφέρεται στον Χριστό. Αυτόν που δίδαξε την αγάπη στον άνθρωπο, τον φτωχό τον κατατρεγμένο, με τρόπο ήπιο, χαμογελαστό, περήφανο, σημάδι μεγαλοψυχίας και μεγαλείου.
Με λίγα λόγια μας υπενθυμίζει ο Ι.Σ. την ευεργετική επίδραση που ασκεί στους ανθρώπους η διδασκαλία του Χριστού και τους κάνει ενάρετους.

…Ένα χαμόγελο, γλυκό αισθήματα ποικίλα λευτερώνει που δεν το κατορθώνει και ο πιο σπουδαίος λόγος. Χαμογέλα, λοιπόν, υιέ μου να κατακτήσεις των φίλων και αντιπάλων τις καρδιές και της πικρής πατρίδας που ελπίζει…

Ναι είναι αλήθεια, αυτή η αιματοβαμμένη Πατρίδα, που τόσα και τόσα υπέστη από εχθρούς και δήθεν φίλους είναι καιρός να ατενίσει με αισιοδοξία το μέλλον της.

Τα επιτεύγματα του ελληνικού λαού είναι γνωστά, στο παγκόσμιο πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο, που δεν σέβεται τα φώτα του πολιτισμού, που πήρε από τους προγόνους μας και κάθε τόσο βρίσκει βολικές δικαιολογίες και προφάσεις, γιά να θίξει τα συμφέροντα της Πατρίδας μας.

Ο Ιγνάτιος Σαμουηλίδης τέκνο μιας πενταμελούς οικογένειας, έζησε όλα τα χρόνια της Κατοχής, του εμφυλίου και την περίοδο μετά τον εμφύλιο.

Με ευαισθησία κατέγραψε όλα αυτά τα γεγονότα αυτής της περιόδου στα βάθη της φυλής του, σαν νότες μελαγχολικές που τώρα πια με την ωριμότητα της ηλικίας του τα πλάθει σε στίχους ποιητικούς, μεταφέροντάς τα στους αναγνώστες του, με ποιητική μαεστρία και λυρισμό.

Ο ποιητής στα έργα του εκφράζει μια μουσικότητα που δεν τη νιώθει ο καθένας παρά μόνο όσοι είναι καλοί γνώστες του ποιητικού λόγου.

…Γόνος εσύ, χωριάτη γόνος
με το χαμόγελο και μόνο συναρπάζεις τους συντρόφους
απ’ τα ισόγεια ως τους ψηλούς ορόφους.
Μόνον εσύ χαμογελώντας το δάκρυ του πεινασμένου παιδιού
Μπορείς να σταματήσεις…

Μέσα από τις αράδες αυτού του ποιήματος, ουσιαστικά ο Ι.Σ. εμμέσως πλην όμως με σαφήνεια μας παραπέμπει στα πέτρινα χρόνια της παιδικής του ηλικίας, που τόσο έντονα και απάνθρωπα έζησε.
Του καθενός μας η αντίληψη για τον κόσμο είναι κατά κανόνα είδος αρρώστιας, παιδική και ισόβια. Είναι το αιώνιο πρόβλημα της κοινωνίας που με η χωρίς τη θέλησή της πολλές φορές συμπεριφέρεται άδικα στον καθένα από εμάς.

Τα τεχνικά κατασκευάσματα της κοινωνίας προσαρμοσμένα κι ενταγμένα σε πολιτικά συστήματα, συντήρησης, αναπαράγουν αυτά τα φαινόμενα, των κυρίαρχων κοινωνικών κατεστημένων.
….χαμογέλα όμως υιέ μου, έστω και αν
έτσι έχουν τα πράγματα…
Και συνεχίζει
…Γιατί στο βάθος ξέρει πως το χαμόγελο,
που ο Χριστός πλούσια παρείχε,
είναι σημάδι μεγαλόψυχου και θαρραλέου
στις φουρτούνες.
Οσοι αγαπάνε τους εχθρούς και φίλους
απ’ την αλληλουχία της εκτίμησης συμβιώνουν…

Ορθός – ρεαλιστικός και προσαρμοσμένος στο σημερινό γίγνεσθαι που πάνω απ’ όλα σημασία έχει η επιβίωση, όταν αυτή είναι αποτέλεσμα μιας ηθικής που δεν βλάπτει τον πλησίον και ορθώνεται, χωρίς να παραβιάζει και να παραμορφώνει αισθήματα και ιδέες, με λίγα λόγια είναι μια αξιοπρεπής επιβίωση χωρίς μηχανισμούς και ακρότητες, τότε αυτή η μορφή ηθικής είναι χωρίς κοινωνική αυτοϋποδούλωση και ρήξη της φυσικής ισορροπίας.

Ο Ιγνάτιος Σαμουηλίδης για το σύνολο (και είναι πλούσιο) του ποιητικού έργου, έχει επανειλημμένα βραβευτεί από διάφορους φορείς της ελληνικής λογοτεχνίας.

Μερικά από τα έργα του είναι:

Ένα παιδί θυμάται (1998)
Ψυχή μου ποίηση (2004)
Ασίγαστη λύρα (2006)
Λευκές κουρτίνες (2009)
Βροντολαλήματα (2013) και άλλα πολλά δημοσιευμένα στον τοπικό τύπο των εκδόσεων «ΜΑΧΗΤΗΣ».

Εύχομαι ολόψυχα στον φίλο Ιγνάτιο Σαμουηλίδη, μακροημέρευση για να μας χαρίσει και άλλα ποιητικά έργα που τιμούν τον ίδιο και τη γενέτειρά του ΜΕΤΑΛΛΙΚΟ.