Γιατί φοράς ακόμη μάσκα;

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Αν μου έδιναν ένα ευρώ κάθε φορά που με ρωτούσε κάποιος «γιατί φοράς ακόμη μάσκα;», από τον Ιούνιο μέχρι σήμερα, θα μπορούσα να κλείσω διακοπές για ένα μήνα σε έναν αγαπημένο μου προορισμό. «Και τι μας νοιάζει που εσύ ακόμη φοβάσαι; Ο μοναδικός είσαι εξάλλου που προσεχείς τόσο». Θα σας εξηγήσω.

Θα ξεκινήσω με το πιο αδύναμο επιχείρημα. ΓΙΑΤΙ ΑΚΟΜΗ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΝΔΗΜΙΑ. Το έγραψα με κεφαλαία γιατί αισθάνομαι πως αρκετοί συμπολίτες μας μιλάνε για την πανδημία σε παρελθοντικό χρόνο, ενώ αυτή ακόμη υφίσταται. Ο παγκόσμιος οργανισμός υγείας, οι άνθρωποι δηλαδή που μας καθοδήγησαν έως το αρκετά πιο ασφαλές σημείο σε σχέση με αυτό που ήμασταν το 2020, συνεχίζει να χαρακτηρίζει τον κορονοϊό ως μια πανδημία και όχι ως έναν επιδημικό ιό. Θα σταματήσει κάποια στιγμή να ζει ο κόσμος σε καθεστώς πανδημίας; Προφανώς, όπως σε κάθε πανδημία που έχει συμβεί σε αυτή τη γη, όσο εμείς δεν ήμασταν καν ιδέα.

Το «Γιατί, ακόμη τουλάχιστον, δεν έχω κολλήσει» φαντάζομαι ότι πλέον δεν αποτελεί καν επιχείρημα για να πείσω κάποιον, καθώς το «κόλλα μωρέ να ξεπεράσεις τον φόβο σου» θα είναι η πρωτότυπη απάντηση που θα ακούσω για πολλοστή φορά. Αλήθεια εσείς τους φόβους σας τους ξεπερνάτε κάνοντας τους ή θέτοντας σε κίνδυνο άλλους ανθρώπους, ή είστε τίποτε περίεργοι σαν κι εμένα;

Επίσης από πότε είναι το φυσιολογικό να μη βλέπουμε τον ελέφαντα που υπάρχει στο δωμάτιο; Ο ιός υπάρχει, σκοτώνει ανθρώπους κι αν όλοι κάναμε, την ΕΛΑΧΙΣΤΗ ΔΥΝΑΤΗ προσπάθεια που θα μπορούσαμε, θα έλειπαν λιγότεροι από δίπλα μας. Αλλά πιο βολικό δεν είναι να ακολουθούμε την μάζα και μετά, όταν μας συμβεί κάτι, να ρίχνουμε το φταίξιμο σε αυτή;

Το θέμα είναι το πότε θα μάθουμε εμείς να μην ακούμε και εφαρμόζουμε ότι μας βολεύει, πότε θα σταματήσουμε να δρούμε με δέκα μέτρα και τρακόσια σταθμά και πότε επιτέλους θα αναλάβουμε την ευθύνη που μας αρμόζει, ζώντας σε οργανωμένες κοινωνίες; Και να σας πω και κάτι ακόμη; Γιατί με ρωτάς αν φοράω μάσκα αφού στη πραγματικότητα δεν σε ενδιαφέρει να σου πω. Έχεις την γνώμη σου, που δεν θα αλλάξεις και ότι και να σου πω εγώ θα είναι σαν να ακούς κόρνα αυτοκινήτου μεσημέρι μιας Τετάρτης, θα μειδιάσεις και θα συνεχίσεις τη ζωή σου.

Ας μάθουμε επιτέλους να αφήνουμε τους ανθρώπους να εκφράζονται όπως θέλουν, από τη στιγμή που δεν επηρεάζουν τις ζωές των άλλων και ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε πως θα αντιμετωπίσουμε τους κοινωνικά απροσάρμοστους που επηρεάζουν τις ζωές ανθρώπων που σέβονται την κοινωνία που ζουν. Το ‘χουμε ή πάλι ονειρεύομαι;

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ