Οι ενεργοί πολίτες εκλέγουν ενεργές διοικήσεις

Γράφει ο Αθανάσιος Τατάρογλου

Τον τελευταίο καιρό με αυξανόμενη συχνότητα γίνονται συζητήσεις είτε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είτε στη καθημερινή ζωή για τις επερχόμενες εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είναι το πιο καυτό θέμα της εποχής και όχι άδικα αφού οι πολίτες κάνουν τον απολογισμό τους και καλούνται να κρίνουν, να αξιολογήσουν και να δώσουν τη θετική τους ψήφο στους επόμενους συμπολίτες που θα διαχειριστούν τη διοίκηση του τόπου, είτε σε κοινοτικό, είτε σε δημοτικό είτε σε περιφερειακό επίπεδο.

Και καλώς γίνονται συζητήσεις γιατί είναι ένα ζήτημα που πρέπει να μας απασχολεί. Έχει να κάνει με τη ζωή μας. Αλλά μήπως αυτές οι συζητήσεις, τα «τι θα κάναμε εμείς», ή τα «τι έκαναν αυτοί» έπρεπε να γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια της τετραετίας; Μήπως αντί να περιμένουμε την εκάστοτε δημοτική αρχή να μας πει το έργο που έκανε τη τετραετία που διοικούσε να την παρακολουθούμε, να την κρίνουμε, να συμμετέχουμε και να συζητάμε κατά τη διάρκεια αυτής; Μήπως αντί να αντιπαθούμε ανθρώπους, να κρίνουμε καθαρά το έργο τους; Μήπως αντί να ψηφίζουμε συγγενείς και φίλους, να δούμε και τις ικανότητες αλλά και τις προτάσεις τους; Μήπως αντί να ψηφίζουμε αρνητικά ή εκδικητικά, να επιλέγουμε να στηρίζουμε αυτόν που πιστεύουμε στις δυνατότητες του; Μήπως να μην ακούμε τα αρνητικά που λέει ο καθείς για τους αντιπάλους του, αλλά να ζητάμε να μας πει τα θετικά του εαυτού του; Ή μήπως μας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν;

«Τι εννοείς Θανάση μας κυβερνούν αυτοί που μας αξίζουν;». Εννοώ πως αν ασχολούμαστε με μια κοινοτική, δημοτική ή περιφερειακή αρχή στο τέλος της τετραετίας και όχι καθ’ όλη τη διάρκεια αυτής τότε εκείνη δεν θα αισθάνεται και πολύ πως έχει να λογοδοτήσει στον κόσμο που την εκλέγει. Εννοώ πως αν ψηφίζουμε κάποιον όχι επειδή τον θεωρούμε ικανό αλλά επειδή ο αντίπαλος του είναι ανίκανος, δεν μας εγγυάται κανείς ότι θα είναι καλύτερη η επιλογή που κάναμε. Εννοώ πως αν επιλέξω τον φίλο ή τον κουμπάρο μου αντί του ανθρώπου που δείχνει πως έχει τις ικανότητες, το μεράκι αλλά και τις γνώσεις να διοικήσει, τότε να μην έχω ανάλογες απαιτήσεις ή προσδοκίες. Εννοώ πως αν επιλέξω κάποιον επειδή με απείλησε ή αντίθετα με βόλεψε, να θεωρώ δεδομένο πως θα είναι ανάξιος να κατέχει θέση διοίκησης.

Συμπερασματικά θέλω να πω πως αν ο κάθε ένας από εμάς δεν είναι ενεργός πολίτης, δεν θα έχει ποτέ τη διοίκηση που φαντάζεται. Γιατί κι εκείνοι είναι ο καθρέφτης μας. Ένας καθρέφτης όμως που ξέρει περισσότερα πράγματα από εμάς κι έτσι μπορεί να αλλοιώνει την εικόνα που μας δείχνει. Μην περιμένουμε λοιπόν ενεργές διοικήσεις, καινοτομίες, αλλαγές, δικαιοσύνη στις αποφάσεις, διαφάνεια αν πρώτα εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε καν τα ονόματα των αιρετών, δεν ασχολούμαστε με το αύριο, βολευόμαστε μονάχα με το να μαζεύονται τα σκουπίδια, δεν ενημερωνόμαστε για τις αποφάσεις των οργάνων και γενικά δεν κάνουμε έλεγχο, δεν ασκούμε κριτική και δεν συμμετέχουμε με προτάσεις. Γιατί η συνέχεια θα παραμείνει μια από τα ίδια για εμάς, όποιος κι αν πάρει τη θέση.

Αν θέλετε να διαβάσετε περισσότερα άρθρα μου, πατήστε εδώ.

Μπορείτε να υποστηρίξετε τη δουλειά μου, κάνοντας κλικ εδώ