Δεν ξεχνούν τον αείμνηστο δάσκαλο Παναγιώτη Κιντή οι μαθητές στην Ευκαρπία

Tην Κυριακή 5-10-14 πραγματοποιήθηκε το εξαμηνιαίο μνημόσυνο του δασκάλου Παναγιώτη Κιντή, στο Ιερό παρεκκλήσιο του Αγίου Φανουρίου Κιλκίς. Την κατανυκτική λειτουργία και το μνημόσυνο που τέλεσε ο πατέρας Νικόλαος παρακολούθησαν η σύζυγός του συνταξιούχος δασκάλα κ. Ερμιόνη, τα παιδιά του, στενοί συγγενείς και φίλοι και από την Ευκαρπία πολλοί μαθητές του.
Η συγκίνηση ήταν έκδηλη στην οικογένεια και στα μάτια των μαθητών. Οι αναμνήσεις πολλές, από πολύ μακρινές εποχές, ως να ήταν χθες. Όλοι κάτι θυμήθηκαν, κάτι είπαν, κάτι άκουσαν, κάτι ευχήθηκαν.
Η Αθανασία Παπαδοπούλου, μαθήτρια του Κιντή στην Ευκαρπία, φιλόλογος συνταξιούχος σήμερα, αυθόρμητα εξέφρασε τα συναισθήματα όλων των μαθητών λέγοντας:

«Ως κεραυνός εν αιθρία ήχησε στ΄ αυτιά μας η θλιβερή είδηση γιά την απώλεια του αγαπημένου μας Δασκάλου Παναγιώτη Κιντή. Ποιος από μας περίμενε αυτός ο λεβεντάνθρωπος να «παραδοθεί»; Μέχρι τελευταία που τον βλέπαμε ήταν πάντα χαρούμενος, ευδιάθετος, αισιόδοξος, δραστήριος, γεμάτος ζωντάνια. Αντλούσαμε δύναμη, αισιοδοξία και χαρά κάθε φορά που τον συναντούσαμε. Ποτέ δεν μας ξέχασε. Την Ευκαρπία την είχε μέσα στην καρδιά του, γι΄ αυτό άλλωστε μας επισκεπτόταν πολύ συχνά. Θυμόταν με την κάθε λεπτομέρεια τον καθένα μας χωριστά. Η παιδική μας ηλικία μυρίζει Δάσκαλό μας.
Πώς μπορούμε να τον ξεχάσουμε; Θα ήταν ιεροσυλία κάτι τέτοιο! Οι προσπάθειές του και ο αγώνας του να μάθουμε γράμματα ήταν απαράμιλλος. Με τα έξυπνα σπινθηβόλα μάτια του και το αετίσιο βλέμμα του μας καθήλωνε την ώρα του μαθήματος. Ήταν αυστηρός, μα γεμάτος αγάπη και καλοσύνη. Ήθελε να μάθουμε γράμματα. Ήθελε να μιλάμε σωστά την ελληνική γλώσσα και επέμενε γι΄ αυτό. Ήθελε να γίνουμε αξιόλογοι άνθρωποι και το πέτυχε. Μας έδωσε αρχές και αξίες. Πολλοί από τους μαθητές του διέπρεψαν στα γράμματα και στον δημόσιο βίο. Γίναμε πολιτικοί, γιατροί, δάσκαλοι, καθηγητές, δημόσιοι υπάλληλοι, νοσηλευτές κλπ και το πιο σημαντικό γίνανε όλοι άξιοι οικογενειάρχες.
Δεν μας στέρησε τις εκδρομές μας γιατί ήθελε να γνωρίσουμε την Ελλάδα μας. Ποιο παιδί μπορεί να ξεχάσει την εκδρομή που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα… αεροπορικώς με στρατιωτικό αεροπλάνο και μάλιστα χωρίς τη δική μας συμμετοχή. Μόνο ένας τόσο δραστήριος και με πολλές διασυνδέσεις δάσκαλος θα μπορούσε να επιτύχει κάτι τέτοιο.
Ποιός από εμάς μπορεί να ξεχάσει τις λαμπρές εθνικές γιορτές που διοργανώνονταν επί των ημερών του; Στηνόταν κάθε φορά η αξέχαστη σκηνή και παίζαμε θέατρο, απαγγέλαμε ποιήματα, τραγουδούσαμε πατριωτικά τραγούδια και δημιουργούσαμε το κατάλληλο εθνικό κλίμα που συγκινούσε και αναπτέρωνε όλο το χωριό. Όλοι, μικροί και μεγάλοι καταλήγανε στην αίθουσα του σχολείου και με θρησκευτική ευλάβεια παρακολουθούσαν τις εκδηλώσεις και ακούγανε με την δέουσα προσοχή τις γεμάτες παλμό ομιλίες του.
Ήμασταν τυχεροί και ως σχολείο και ως χωριό που είχαμε κοντά μας επί επτά χρόνια τον αληθινό και δραστήριο, τον απλό και ακούραστο Δάσκαλο.
Τον αγαπήσαμε εμείς οι μαθητές του, οι γονείς μας και οι συγχωριανοί μας. Τον αγάπησαν ακόμη και οι πέτρες της Ευκαρπίας. Η ημέρα που μας αποχαιρέτησε όταν πήρε μετάθεση ήταν αποφράδα μέρα. Το κλάμα όλων μας ήταν απερίγραπτο. Κλαίγαμε με αναφιλητά διότι χάναμε τον πατέρα μας, τον Δάσκαλό μας. Φεύγοντας άφησε τη σφραγίδα του. Υπήρξε πρωτεργάτης στην ίδρυση των κατασκηνώσεων της Φύσκας.
Αγαπούσε πολύ τα παιδιά γι΄ αυτό με δικές του προσπάθειες συγκέντρωσε, όταν ήταν στην Αθήνα 650, κιλά ξηρά τροφή και την έστειλε στο οικοτροφείο του μακαριστού Χαρίτωνα, για τα φτωχά παιδιά.
Διακρίθηκε για τα φιλάνθρωπα αισθήματά του και τις ανθρωπιστικές του δραστηριότητες.
Διετέλεσε και διευθυντής της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης στην Αθήνα.
Αυτός ο τόσο σημαντικός και αξιόλογος άνθρωπος και Δάσκαλος, υπήρξε ο δικός μας Δάσκαλος.
Όχι, ο δάσκαλός μας δεν μας εγκατέλειψε. Δεν εγκατέλειψε την αγαπημένη του σύζυγο Ερμιόνη, που του στάθηκε πιστή, αφοσιωμένη και πολύτιμος συμπορευτής της ζωής του. Δεν εγκατέλειψε τα παιδιά του Βασιλική, Σοφία και Γιώργο. Δεν εγκατέλειψε εμάς τα πνευματικά του παιδιά. Ζη και βρίσκεται ανάμεσά μας. Ζη μέσα στις καρδιές μας. Ζη στις σκέψεις μας. Ζη στις προσευχές μας. Ζη στη θύμησή μας.
Δάσκαλέ μας,
Εκεί ψηλά που είσαι στη χορεία των αγγέλων, γίνε ο άγγελός μας, προστάτης και φύλακας μας.
Σ΄ ευγνωμονούμε
Σ΄ ευχαριστούμε
Σ΄ αγαπάμε
Δεν σε ξεχνάμε.
Αιωνία σου η μνήμη.

Η οικογένεια δεξιώθηκε και ευχαρίστησε όλους τους μαθητές.
Οι μαθητές προσευχήθηκαν για το δάσκαλό τους και πιστεύουν ότι είναι ελαφρύ το χώμα που τον σκεπάζει, στην ιδιαίτερη πατρίδα του στα Τρόπαια Γορτυνίας Αρκαδίας.