«Δεν ξέρω γω να τσακάω τ’ μέση μ’»

«Εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα μόνον διά την πατρίδα, όχι άλλη φορά»
Κολοκοτρώνης

Σε περιόδους σαν την τωρινή που πιάνουμε τις μύτες μας από τις αναθυμιάσεις που αναδίδει το ανίκανο κηφηναριό των ποικιλώνυμων ιθυνόντων και λοιπών τζιτζιφιόγκων, ανάσα παρηγοριάς είναι η μελέτη της ιστορίας μας. «Κι αν είναι πλήθος τ’ άσχημα/κι αν είναι τ’ άδεια αφέντες» (Παλαμάς) έχουμε -δόξα τω Θεώ- την προγονική εύκλεια που καταπολεμά την πνευματική μας αφυδάτωση και προσφέρει ανασασμό.

Γυρίζω πίσω στα χρόνια της ευλογημένης επανάστασης του Εικοσιένα. Διάβασα πρόσφατα, από τις εξαιρετικές εκδόσεις της «Ενωμένης Ρωμηοσύνης», ένα βιβλίο για τον Δημήτρη Μακρή, τον Κλέφτη του Ζυγού. Πήρε μέρος, ο ήρωας καπετάνιος, στην Έξοδο του Μεσολογγίου. Σώθηκε. Αγνός, φιλόπατρις, ανιδιοτελής, ανδρείος, άνθρωπος μαλαματένιος, πραγματικός Έλληνας «Ο ανεπίληπτος πατριωτισμός, η έξοχος ανδρεία τα απλούστατα ήθη και χείρες αμίαντοι ήσαν οι χαρακτήρες του συμπολίτου μας αυτού» θα γράψει η εφημερίδα «Αιών» του Φιλήμονα μετά τον θάνατο και την ταφή του στον Κήπο των Ηρώων του Μεσολογγίου. Και ας προσεχθεί η φράση «χείρες αμίαντοι».

Από το προαναφερθέν βιβλίο αποσπώ ένα επεισόδιο του βίου του καπετάνιου, «δείγμα χαρακτηριστικότερον του υπερηφάνου χαρακτήρος του». Διαβάζω στην σελίδα 228: «Ηθέλησε ποτέ ο Όθων να διορίση υπασπιστήν του αγωνιστήν τινα αμόλυντον από τους Τούρκους, απροσκύνητον Κλέφτην και ως τοιούτον υπέδειξαν εις αυτόν τον Μακρήν. Εκλήθη τότε και ήλθεν εις Αθήνας ο παλαιός οπλαρχηγός, αλλ’ όταν έμαθε διά ποίον λόγον τον εζήτει ο βασιλεύς, εστεναχωρήθη πολύ, ηρνείτο και να παρουσιασθεί καν. Εις τους φίλους του, τους ερωτώντας αυτόν, διατί αρνείτο τοιαύτην τιμητικήν θέσιν, απήντα σοβαρός και κατηφής. “Δεν ξέρω ‘γω να τσακάω τ’ μέση μ’!”. Και επέστρεψεν εις Μεσολόγγι. Και ούτω πως έζησε τον υπόλοιπον βίον του μακράν των επιδείξεων, μακράν της πρωτεύουσας μακράν της πολιτικής…».

Μέχρι το 1940 -ας προσθέσω και την πραγματική Εθνική Αντίσταση στους Βούλγαρους και Γερμανοϊταλούς- ήμασταν λαός αγονάτιστος και απροσκύνητος. Ακόμη και οι εθνικές συμφορές δεν μας λύγιζαν. Δεν τσακούσαμε τ’ μέση μας στα «θεριά του κόσμου».

Το κατρακύλισμα «στου κακού την σκάλα» ξεκίνησε από το 1950 και εντεύθεν. Και, δυστυχώς, στην γενιά μας ξεβράζονται όλες οι αμαρτίες των παρελθουσών δεκαετιών. Προφανώς γιατί είμαστε οι χειρότεροι Έλληνες όλων των εποχών… Βλέπεις τους κατ’ ευφημισμόν ηγέτες μας και φρίττεις!
Παρένθεση. Δεν θυμάμαι που το διάβασα –είναι καταγεγραμμένη παράδοση- το εξής περιστατικό από την «ιερά» ιστορία μας.

Το 602 μ.Χ. ανήλθε στο θρόνο της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, ο Φωκάς, διαδεχθείς κατόπιν στρατιωτικού πραξικοπήματος τον Μαυρίκιο.
Είναι ίσως ο μοναδικός αυτοκράτορας που χαρακτηρίστηκε τύραννος. Κτηνώδης και σκληρόκαρδος, δεν δίστασε να δολοφονήσει, εκτός από τον Μαυρίκιο, την γυναίκα του και τα πέντε παιδιά του.

Την εποχή αυτή ακμάζει και ο μεγάλος πατήρ της Εκκλησίας, άγιος Αναστάσιος ο Σιναΐτης, ηγούμενος της μονής του Σινά. Αφουγκραζόμενος τα πάθη του λαού από τον «αλιτήριο» Φωκά, κατόπιν έντονης προσευχής, ζήτησε από τον Κύριο εξήγηση για την παρουσία τέτοιου ανίκανου αυτοκράτορα. Και έλαβε την εξής απάντηση από τον… ουρανό. «Τέτοιοι που είστε, δεν βρήκα άλλο χειρότερο». Βεβαίως το 610 μ.Χ. ο Φωκάς βρήκε το τέλος που το άξιζε και ανέλαβε τις τύχες της αυτοκρατορίας μας, ο μεγάλος Ηράκλειος.
Νομίζω την ίδια απάντηση θα λαμβάναμε και σήμερα. Μία «κυβέρνηση» αθέων, γονατισμένων και πολυπολιτισμικών γραικύλων είναι ό,τι μας αξίζει. Χειρότεροι δεν υπάρχουν…

Τον τύραννο Φωκά, για να επιστρέψω στην ιστορία, ο λαός σε 8 μόλις χρόνια τον κρέμασε και ησύχασε. Εμείς παρακολουθούμε «απραγέστεροι των βατράχων και αφωνότεροι των ιχθύων» την καταστροφή μας.
Ποιό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην πατρίδα μας, το οποίο, μας απειλεί με εξαφάνιση; Η λαθρομετανάστευση. (Εξαιρώ τους «χρήσιμους ηλίθιους» του συστήματος, που περίπου θεωρούν ευλογία την έλευση του Ισλάμ στην Ελλάδα και Ευρώπη).
Ας μας απαντήσουν όμως όλοι αυτοί οι ψευτοπροοδευτικοί χασομέρηδες, σε κάποια ερωτήματα που απ’ όλους εγείρονται:

Πρώτον: Είναι γνωστό ότι ζάπλουτοι Άραβες αγοράζουν ποδοσφαιρικές ομάδες και παίκτες στην Ευρώπη, σπαταλώντας δις, αν όχι τρις, ευρώ. Με τόσα χρήματα που διαθέτουν θα μπορούσαν ολόκληρες πόλεις να οικοδομήσουν στις χώρες τους και να υποδεχτούν τους ομόπιστούς τους, μουσουλμάνους. Γιατί δεν το κάνουν; Γιατί όλες αυτές οι «ανθρωποκάμπιες», οι Ευρωπαίοι ηγέτες, δεν πιέζουν για τέτοια λύση; Πόσους μουσουλμάνους δέχτηκαν οι αραβικές χώρες του Κόλπου;

Δεύτερον: Μάθαμε πρόσφατα ότι αεροπλάνο με 30 Πακιστανούς, τους οποίους «επαναπατρίζαμε»- τι σημαίνει άραγε «πατρίδα» γι’ αυτούς;- δεν έγινε δεκτό στην χώρα τους, το Πακιστάν, και γύρισε πίσω. Άρα, κοινή λογική, υπάρχει σχέδιο κατάκτησης της Ελλάδας και της Ευρώπης. Όσοι δεν το κατανοούν είναι, όπως προείπαμε, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος. Το ερώτημα παραμένει; Γιατί δεν δέχθηκαν οι Πακιστανοί τους Πακιστανούς; Αν ήταν Έλληνες, θα αρνούνταν η Ελλάδα την είσοδο στα παιδιά της;
Τρίτον: Γιατί τούτη την παρανοϊκή εποχή, η αξιοθρήνητη «ηγεσία» μας, επείγεται και καταθέτει νομοσχέδια αποσύνθεσης της ιστορικής μας ταυτότητας και ιδιοπροσωπίας;

Γιατί τώρα το τμήμα ισλαμικών σπουδών στην Θεσσαλονίκη. (Το όραμα του αγίου Αναστασίου του Σιναΐτου για τον Φωκά, θα περιλάμβανε σήμερα και τους καθηγητές της θεολογικής του ΑΠΘ, που υπογράφουν, με χέρια και ποδάρια, μία τέτοια απόφαση).

Γιατί τώρα το ισλαμικό τέμενος στην Αθήνα;
Γιατί τώρα η χορήγηση ιθαγένειας με συνοπτικές διαδικασίες;
Γιατί τώρα το σύμφωνο συμβίωσης, το οποίο προσβάλλει την Μεγάλη του Γένους Σχολή, την οικογένεια;
Γιατί τώρα ακονίζουν οι νεοταξίτες τα μαχαίρια τους, για να αποκεφαλίσουν το μάθημα των θρησκευτικών;
Θα μπορούσα να προσθέσω κι άλλα ερωτήματα, που περνούν από το μυαλό του κάθε Έλληνα, της κάθε Ελληνίδας.
Η απάντηση είναι μία και μοναδική. Γιατί μας κυβερνούν άνθρωποι, που ξέρουν να τσακούν τ’ μέση τους!