Ύστατο χαίρε στον καλό συντοπίτη και λάτρη του τόπου Μ.Γαβριηλίδη

Η κοινωνία του Κιλκίς έγινε «φτωχότερη» την Παρασκευή 6.8.21 μετά την «αναχώρηση» του καλού συμπολίτη Μενελάου Γαβριηλίδη από την Κοκκινιά γιά το «δίχως γυρισμό ταξίδι», σε ηλικία 82 ετών.

Όπως, δηλαδή, γίνεται κάθε φορά, που αποχωρίζεται ένα αξιόλογο και εκλεκτό μέλος της.

Και ο Μενέλαος Γαβριηλίδης είχε αναδειχθεί σε τέτοιο με τις θέσεις και τον τρόπο ζωής του, που χαρακτηρίζονταν από ειλικρίνεια, συνέπεια, ευπροσηγορία, ανιδιοτέλεια και ήθος.

Έχοντας βιώσει ως παιδί την φοβερή δεκαετία του ’40, ως έφηβος τα «πέτρινα» χρόνια της μετεμφυλιοπολεμικής περιόδου και ως νεαρός άνδρας τα συνταρακτικά πολιτικά, κοινωνικά και πολιτιστικά γεγονότα της δεκαετίας του ’60, ο εκλιπών «σφυρηλάτησε» τα ιδεολογικά πιστεύω του σε συγκεκριμένο χώρο, παραμένοντας διά βίου πιστός σ’ αυτά.

Συγχρόνως, όμως, ανέπτυξε ξεχωριστή κριτική ικανότητα αλλά και ικανότητα αξιολόγησης ανθρώπων σε σχέση με το ποιόν του χαρακτήρα τους, χάρη στην οποία «έκλεισε» κάθε «δρόμο» στην μισαλλοδοξία, τις «μονόχνωτες» αντιλήψεις και τις αντικειμενικές συμπεριφορές. Ήταν το στοιχείο, το οποίο έμελε να αποτελέσει τον «πλοηγό» του στην πορεία της ζωής, ακόμη και σε περιόδους σκληρής δοκιμασίας, όταν μισαλλόδοξες συμπεριφορές κυβερνώντων κατά την πρώτη περίοδο της απριλιανής δικτατορίας τον εξώθησαν στην εξωτερική μετανάστευση.

Έτσι, και κατά την προαναφερθείσα περίοδο και καθ’ όλη την υπόλοιπη ζωή του, πορεύθηκε υπερασπιζόμενος τις ιδεολογικές και πολιτικές θέσεις του, θέτοντας όμως υπεράνω όλων τον παράγοντα «Άνθρωπος» ως κριτήριο κάθε επικοινωνίας, κίνησης και συμπεριφοράς, αναδειχθείς σε σθεναρό υπερασπιστή του διαλόγου και του δικαιώματος «σε άλλη άποψη». Εξ ου και το γεγονός, ότι δεν ήταν λίγες οι φορές, που ασκούσε κριτική σε κακώς κείμενα του χώρου του, ενώ συναναστρεφόταν με ουκ ολίγους ανθρώπους της «άλλης πλευράς».

Είναι η βασική αιτία, γιά την οποία ο Μενέλαος Γαβριηλίδης, που συνδεόταν με στενή φιλία με τον αείμνηστο ιδρυτή του δημοσιογραφικού συγκροτήματος του «Μαχητή» Σταύρο Ορφανίδη, υπήρξε όχι απλώς ένας από τους πρώτους αλλά και ένας εφ’ όρου ζωής ακλόνητος υποστηρικτής της μακροβιότερης στην ιστορία του νομού Κιλκίς εφημερίδας: «”Μαχητής”» και… πάσης Ελλάδος», όπως συνήθιζε να λέγει σε κάθε ευκαιρία.

Επί πλέον, αγαπούσε με πάθος τόσοτον γενέθλιο τόπο όσοκαι την Πατρίδα, υπερασπιζόμενος σε όλη την ζωή του την αρχή «πρώτα ο δικός μας τόπος και η Πατρίδα ύστερα όλα τα άλλα», μη φειδόμενος λόγου τόσο για τα καλώς όσο και για τα κακώς κείμενα σε αυτόν, τον οποίο δημοσιοποιούσε με συχνές παρεμβάσεις του μέσα από τις φιλόξενες στήλες του «Μαχητή», χωρίς ποτέ να «κρύβεται» πίσω από το «παραπέτασμα» της ανωνυμίας.

Απευθύνοντας, λοιπόν, το ύστατο χαίρε σε αυτόν τον άνθρωπο, το δημοσιογραφικό συγκρότημα του «Μαχητή» δεν μπορεί να μην υπογραμμίσει αυτήν ακριβώς την νοοτροπία του Μενέλαου Γαβριηλίδη, ως παράδειγμα προς μίμησιν: Πρώτα ο τόπος, και με την στενή και με την ευρεία έννοια, και έπειτα όλα τα άλλα.

Γι’ αυτό και η μορφή του χαράσσεται «ανεξίτηλη» στην συλλογική μνήμη της ευρύτερης κιλκισιώτικης κοινωνίας.