Με το «δρομολόγιο» για την αιωνιότητα «ταξιδεύει» τώρα ο Ηλίας Τοκουσμπαλίδης

Η φετινή Πρωτομαγιά, λίγες ώρες πριν την Ανάσταση του Κυρίου, ήταν η ημέρα του Επιταφίου Θρήνου γιά τον καλό συμπολίτη μας Ηλία Τοκουσμπαλίδη, που σε ηλικία 69 ετών έχασε την «μάχη» γιά την ζωή, «νικημένος» από ανίατη ασθένεια.

Αυτήν την «μάχη» την έδωσε με πείσμα αλλά και καρτερικότητα, με σθένος αλλά και αξιοπρέπεια.

Στοιχεία που τον χαρακτήρισαν καθ΄όλη την διάρκεια του βίου του, και σε συνδυασμό με την κοινωνικότητα αλλά και την αμεσότητα της επικοινωνίας του, χωρις διανθίσεις στον λόγο του, τον ανέδειξαν σε μιάν από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές της κοινωνίας του Κιλκίς, χωρίς να συγκαταλέγεται στους λεγομένους «επωνύμους».

Βεβαίως, ο αλησμόνητος Ηλίας κινήθηκε σε «πρόσφορο έδαφος» γιά την διαμόρφωση αυτής της κοινωνικής «ταυτότητάς» του, καθώς η πορεία του στην ζωή ταυτίσθηκε με αυτήν του ΚΤΕΛ Κιλκίς, στο οποίο δραστηριοποιήθηκε… από μικρό παιδί. Λογικό, αφού «μέντοράς» του ήταν ο αείμνηστος θείος του Θανάσης Καρυοφύλλης, ο θρυλικός Κανακάρης, εκ των «ακρογωνιαίων λίθων» της αστικής και υπεραστικής συγκοινωνίας του νομού μετά την Κατοχή και επί αρκετές δεκαετίες.

Στην αρχή, κατά τα χρόνια της εφηβείας και τα πρώτα μετά την ενηλικίωση ο Ηλίας Τοκουσμπαλίδης εργάσθηκε ως εισπράκτορας, και κατόπιν ως ελεγκτής. Εκεί, όμως, όπου η παρουσία του εθεωρείτο από ένα χρονικό σημείο και μετά… «αυτονόητη», ήταν στην υπηρεσία του σταθμαρχείου, ενώ έδωσε «παρών» και στις υπηρεσίες γραφείων.

Υπερασπιζόταν με πάθος τα θέματα του ΚΤΕΛ, από την άλλη, όμως, έτεινε πάντα «ευήκοον ους» σε δικαιολογημένα παράπονα πολιτών, πρωτοστατώντας, με αυτοκριτική διάθεση, σε ενέργειες διόρθωσης κακώς κειμένων ή βελτίωση παρεχομένων υπηρεσιών. Θα μπορούσε, λοιπόν, να χαρακτηρισθεί ως «θεματοφύλακας» της λειτουργίας του ΚΤΕΛ, χωρίς να «βάλλει» αδιακρίτως «κατά δικαίων και αδίκων», όταν προέβαλλε είτε θέσεις είτε αντίλογο.

Στο σταθμαρχείο και στα γραφεία του ΚΤΕΛ «έπαιρνε» παρουσία ακόμη και μετά την προ ολίγων ετών συνταξιοδότησή του, επαληθεύοντας έτσι την συγκεκριμένη πτυχή της παροιμίας «το αίμα νερό δεν γίνεται».
Το ίδιο και με την παρουσία του στην «πιάτσα» του Κιλκίς, όπου γνώριζε πολύ κόσμο και… τον γνώριζε πολύς κόσμος.

Γι΄αυτό και το θλιβερό άγγελμα της ολοκλήρωσης του κύκλου της επίγειας ζωής του «βύθισε» στο πένθος το ΚΤΕΛ και προκάλεσε θλίψη και συγκίνηση στην κοινωνία του Κιλκίς.

Το «άσχημο» είναι, ότι ο Ηλίας Τοκουσμπαλίδης ξεκίνησε γιά το «ταξίδι» γιά την αιωνιότητα στην ατυχή γιά όλο τον κόσμο συγκυρία της πανδημίας του νέου κορωνοϊού, μία συγκυρία κατά την οποία η «αναχώρηση» ουκ ολίγων συμπολιτών μας γνωστοποιήθηκε είτε την τελευταία στιγμή είτε με καθυστέρηση, ενώ, ενόσω διαρκεί, δεν επιτρέπει στην κάθε κοινωνία να αποχαιρετήσει κάθε συμπολίτη με την τιμή που του αρμόζει.

Ανεξαρτήτως, όμως, αυτού, η κοινωνία του Κιλκίς αποχωρίσθηκε την φυσική παρουσία του Ηλία Τοκουσμπαλίδη, με την μορφή του, όμως, να μένει ανεξίτηλα «αποτυπωμένη» στην συλλογική συνείδηση.

Γι΄αυτό και η μνήμη του θα είναι αιωνία.

Ας είναι ελαφρό το χώμα της ιερής γης του Κιλκίς, που τον «σκέπασε» γιά πάντα.

Καλή Ανάσταση καλέ μας συμπολίτη και φίλε