Χρήστος Σπίγκος: Ο έχων ώτα ακούειν, ακουέτω
Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος
Μετά από πολλά χρόνια είδα τον Αλέκο Αλαβάνο να δίνει συνέντευξη σε τηλεοπτικό σταθμό.
Κάθε λέξη του και μια ανάμνηση από την εποχή της κυριαρχίας της Αριστεράς στο πεδίο της Πολιτικής των ιδεών και των επιχειρημάτων.
Τότε, που το πεζοδρόμιο χρησίμευε για αγώνες διεκδίκησης κοινωνικών αιτημάτων, και όχι για προπηλακισμό εσωκομματικών «εχθρών» από αυτόκλητους προεδρικούς φρουρούς.
Στο διάβα των ετών ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ φαίνεται να έχει αλωθεί από φαινόμενα ξενόφερτου πολιτικού χουλιγκανισμού.
Ιδιοτελή εξαπτέρυγα, πρόθυμοι οσφυοκάμπτες, πειθαρχημένοι τραπεζοκόμοι προεδρικών εκδηλώσεων και απεχθείς αρχολίπαροι πολιτικοί νάνοι επιχείρησαν ν’ αλλοιώσουν τ’ αριστερά μας χαρακτηριστικά.
Στ’ όνομα του «καινούργιου» κάποιοι επιμένουν να επιστρέψουμε στο μακρινό χθες της ενοχοποίησης της Αριστεράς για ό,τι κακό συμβαίνει στον κόσμο.
Στο κόμμα μας η εικόνα αντικατέστησε την ιδεολογία και ο πολιτικός λόγος αφέθηκε στο έλεος του λούμπεν πληκτρολογίου.
Η άλλη άποψη δαιμονοποιείται, διαφωνούντα στελέχη χλευάζονται και τρομοκρατούνται, κομματικά όργανα υποβαθμίζονται κι η ενός ανδρός αρχή μετατρέπει το μέλος σε συνένοχο της προεδρικής αυθαιρεσίας, μέσω της περιλάλητης αδιαμεσολάβητης σχέσης.
Ο πρώην Πρόεδρος σ. Αλέκος Αλαβάνος, ακολουθώντας το παράδειγμα των προκατόχων του, ποτέ δεν αναζήτησε τυφλωμένους προσωπικούς οπαδούς και ποτέ δεν παρασυρόταν από προσωπολατρικά χειροκροτήματα .
Μέχρι και τον σ. Αλέξη Τσίπρα ποτέ δεν είδαμε πρόεδρο να δείχνει από πανικό την πόρτα εξόδου στην αγωνιώδη αμφισβήτηση.
Η διαγραφή, για όλους εμάς που ζήσαμε αρκετές δεκαετίες κομματικής ένταξης, δεν ήταν ανακούφιση αλλά απευκταίο ατυχές γεγονός.
Ίσως, γιατί όλοι οι πρόεδροι που προανέφερα, όταν έβλεπαν το αδιέξοδο, επέλεγαν την παραίτηση και όχι διχαστικές διαδικασίες.
Η σημερινή μας εικόνα δεν τιμά κανέναν.
Θα ευχόμουν πρώην Πρόεδροι της ανανεωτικής Αριστεράς να πιάσουν τη γραφίδα ή το μικρόφωνο με σκοπό να μας υπενθυμίσουν τι σημαίνει μέλος ή στέλεχος αριστερού κόμματος και να επαναφέρουν στην πολιτική τάξη την κορδακιζόμενη πολιτική αδαημοσύνη και την κομπάζουσα αριστεροφανή τηλεπερσόνα.
Το έχουμε όλοι ανάγκη.
