Χρήστος Σπίγκος: Ο αποπροσανατολισμός της ακράτειας
Καθώς πλησιάζουμε στο τέλος μιας μακράς προεκλογικής περιόδου με δυο εκλογικές αναμετρήσεις, ο πειρασμός για έναν περίπατο στην οδό των μαργαριταριών είναι μεγάλος. Από όλα τα κόμματα βρέθηκαν μικρά και μεγάλα στελέχη, σοφοί γέροντες και αμετροεπή μειράκια, που βάλθηκαν να μας τρελάνουν είτε με σοβαροφανή φληναφήματα είτε με βαρύγδουπες δηλώσεις είτε με πράξεις λεονταρισμού που προκαλούν μειδίαμα εξαιτίας του ελλείμματος σε δέμας και πνεύμα.
Γενικά μια πολύχρωμη ακράτεια λόγου, που το μόνο που προσέφερε και συνεχίζει να προσφέρει στον δημόσιο διάλογο είναι ο αποπροσανατολισμός από τα κύρια στα ασήμαντα. Ο προεκλογικός χρόνος αναλώνεται στα σαρδάμ του ενός και του άλλου, και τα αγωνιώδη επίδικα ρευστοποιούνται από τη ρηχότητα του τηλεοπτικού σχολιαστή που θυσιάζει το μείζον στο βωμό των νούμερων τηλεθέασης.
Είδαμε στελέχη με μεγάλη πολιτική εμπειρία να μας αφήνουν άναυδους με τις άστοχες δηλώσεις τους και μικρομέγαλα στρατιωτάκια να βγάζουν νύχια, βαμμένα ή άβαφα, σε ηγεσίες κομμάτων προς μεγίστη ικανοποίηση γονέων, αδελφών και φίλων. Διαβάσαμε επίσης για εσωκομματικά μαχαιρώματα, συνωμοσίες και δολοφονίες συντροφικών χαρακτήρων για το «καλό» της παράταξης. Διακρίναμε δολοφονικά βλέμματα και συνοφρυωμένα πρόσωπα έτοιμα να κατασπαράξουν τον ασεβή αντίπαλο του γκουρού της πολιτικής, που έμαθε να στρατολογεί και να εκβιάζει προς όφελος της οικογενειακής του παράταξης με όνομα κομματικό και επώνυμο δικό του.
Αισθανθήκαμε τέλος αδύναμοι θεατές ενός παιγνίου που πόρρω απέχει από τα προβλήματα τα δικά μας και της κοινωνίας ολάκερης.
Μετά τις εκλογές, τότε που γίνεται ο λογαριασμός, ο νικητής θα κλείνει τα δικά του στόματα με το μάνα της εξουσίας και οι ηττημένοι θα ψάχνουν για το εξιλαστήριο θύμα που θα αναλάβει εξολοκλήρου την ευθύνη της ήττας.
Μια ακράτεια λόγου και ανέλεγκτων συναισθημάτων που βυσσοδομεί, λεηλατώντας όνειρα και ελπίδες.
Για την όποια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος συνυπεύθυνα είναι τα κλειστά στόματα και τα φοβισμένα μάτια που ανέχονται και στηρίζουν ηθελημένα ή αθέλητα. Συνένοχη είναι και η υποκριτική καλλιέπεια που θαμπώνει την αλήθεια για να μην πονάει το στομάχι. Συνένοχη και η πατρογονική συμβουλή για το φίδι που περιμένει πάντα τον άλλο να το βγάλει από την τρύπα.
Σε λίγες ημέρες νικητές και ηττημένοι θα πορευόμαστε, στη μια όχθη οι πολλοί και στην άλλη οι λίγοι και γνώριμοι διαγουμιστές της ζωής μας.
