Χρήστος Σπίγκος: Και να αδελφέ μου που …πάψαμε να κουβεντιάζουμε…
Οι κάλπες έκλεισαν και τ’ αποτελέσματα δείχνουν να ξεχάστηκαν.
Όλοι δηλώνουν νικητές. Μετράμε τις πληγές των διπλανών και χαιρόμαστε που είναι περισσότερες από τις δικές μας.
Όλοι ομολογούμε ότι πήραμε το μήνυμα, και πριν το διαβάσουμε κάποιοι το πέταξαν στο αρχείο της μικροκομματικής ματαιοδοξίας.
Κλαίμε, χωρίς στάλα δάκρυ, για την αποχή και οδυρόμαστε αδιάφορα για τη δεξιά ανασύνταξη.
Το καφενείο κουράστηκε και σιωπά.
Τα παιδιά δε μας βλέπουν.
Τα φοβισμένα 800 ευρώ σκύβουν το κεφάλι και βουβά μας βρίζουν.
Η καινούργια ζωή αρνείται να γεννηθεί.
Χάρτινοι ινστρούχτορες δε σε χαιρετούν από πανικό. Αυτό το λένε κομματική πειθαρχία.
Η ελπίδα άρχισε ν’ αλλάζει στέκι, και στον προοδευτικό χώρο ψάχνουν τον Πικάσσο για τη δική μας Γκουέρνικα.
Η ιδεολογία είναι ντεμοντέ και ψάχνει να κρυφτεί στη μοναξιά της.
Σύντροφε, είμαι κι εγώ αριστερός και πνίγομαι, αλλά το σωσίβιο το κρατάς για τους άλλους, τους «γνήσιους». Ακόμα και στα μεγάλα κύματα σύντροφε κρατάς το μέτρο της κομματικής ορθοδοξίας.
Ο συνοδοιπόρος του χθες, σήμερα εχθρός. Η διαγραφή, δαμόκλειος σπάθη. Και όχι μόνο. Σε χέρια άμαθων ηγετίσκων προσφέρει εξουσιαστική επιβεβαίωση. Το μηδέν ψάχνει τον άσσο για να πάρει αξία.
Μας λένε οι αναλυτές ότι το εκλογικό σώμα δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα. Επικίνδυνη διαπίστωση, μα αληθινή.
Ψηφίζουμε Απλή Αναλογική, παρά την περί αντιθέτου κινδυνολογία της εξουσιαστικής Δεξιάς που έμαθε για μισό και πλέον αιώνα να βολεύεται με καλπονοθευτικά εκλογικά συστήματα. Και την επομένη της ψηφοφορίας αρχίζουμε να διαψεύδουμε τον ίδιο μας τον εαυτό. Τη συνεργασία, δομικό συνακόλουθο στοιχείο της Απλής Αναλογικής, τη θυμόμαστε μόνο λίγους μήνες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές. Τρία και κάτι χρόνια δηλαδή, οχυρωμένος ο καθένας στο δικό του αμπρί, και λίγο πριν βγάλουμε δήμαρχο ή περιφερειάρχη θυμόμαστε τον μέχρι χθες εξοβελιστέο διάλογο.
Τη συνεννόηση μεταξύ των κομμάτων της Κεντροαριστεράς όλοι την επιθυμούμε και όλοι την ευχόμαστε. Διαχρονικός αντίπαλος, η παντοδυναμία της πολύμορφης Δεξιάς που σήμερα απειλεί να μονοπωλήσει τη διαχείριση της ζωής μας για πολλά ακόμα χρόνια, τόσο σε ευρωπαϊκό όσο και εθνικό επίπεδο . Κι όμως, εμάς μας ενοχλεί θανάσιμα η άλλη απόχρωση του δικού μας χρώματος.
Σεβαστή η ιστορία της καθεμιάς και του καθενός. Όμως τα μουσεία δεν επιλύουν προβλήματα. Η μακραίωνη εμπειρία διδάσκει κι εξοπλίζει το εκάστοτε ενεργό νέο. Έτσι είναι η ζωή, αμείλικτη και πρακτική.
Υπάρχει ελπίδα;
Ναι. Υπάρχει ακόμα ελπίδα.
Αρκεί αδελφέ μου να βρούμε το κουράγιο να ξαναθυμηθούμε τον τρόπο που μάθαμε «να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά».
