Πολιτική

Και να αδελφέ μου, που μάθαμε να κουβεντιάζουμε,
 ήσυχα-ήσυχα κι απλά

Διαβάζω και ακούω πολλές αναλύσεις αναφορικά με το μεταμνημονιακό πολιτικό μας σύστημα. Κοινή διαπίστωση ότι η οικονομική κρίση 2010-2018 προκάλεσε, πλην των άλλων, έναν πολιτικό σεισμό που διέκοψε απότομα τη μεταπολιτευτική πολιτική ραστώνη της σίγουρης εναλλαγής της εξουσίας μεταξύ δυο μόνο κομμάτων.

Τότε, που την αγωνία των πολιτών την κοίμιζαν τα πλαστικά λόγια των μπλε ή πράσινων σημαιών στις προεκλογικές συγκεντρώσεις των δυο αδιαμφισβήτητων διεκδικητών της νομής της εξουσίας. Και η σοβούσα κρίση έβλεπε απέναντί της, όχι την ανησυχία της γνώσης των δυσκολιών, αλλά την αμεριμνησία της επιβαλλόμενης εκ των άνω άγνοιας.

Νομοτελειακά η εκδίκηση της υποτιμημένης πραγματικότητας ήταν τρομακτική.

Ο πολίτης αναγνώρισε τις συνέπειες του Κράτους λάφυρου και της αχαλίνωτης συμπεριφοράς των εξαπτέρυγων της γαλαζοπράσινης νομενκλατούρας που δεν έμαθαν να δουλεύουν, αλλά να διαφεντεύουν τις τύχες των εργαζομένων είτε είχαν προσληφθεί με ΑΣΕΠ είτε όχι.

Η επώδυνη προσγείωση των μνημονίων επιστράτευσε τη μνήμη και την κριτική αξιολόγηση, που έφεραν την αμφισβήτηση πολλών μέχρι τότε στερεοτυπικών αγιοποιήσεων, και η λαϊκή ψήφος ανέδειξε απροκατάληπτα τις κυβερνήσεις συνεργασίας.

Προέχει η επιβίωση και έπονται οι τύψεις «ανίερων» συμμαχιών.

Το 2009 ο κυρίαρχος λαός ψήφισε ΠΑΣΟΚ με Γιώργο Παπανδρέου, και δυο χρόνια μετά ερήμην του προέκυψε Λουκάς Παπαδήμος με ΝΔ, ακροδεξιό ΛΑΟΣ και ολίγον ΠΑΣΟΚ. Και ενώ η κρίση συνέχιζε να βυθίζει τη χώρα στον οικονομικό εφιάλτη, το 2012 ανέδειξε τρικομματική κυβέρνηση με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, που πολύ σύντομα κατέληξε σε δικομματική με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ.

Τέλος, το 2015 ο αγανακτισμένος Έλληνας πολίτης εμπιστεύτηκε τον ΣΥΡΙΖΑ, που σχημάτισε κυβέρνηση συνεργασίας με τον Δεξιό Πάνο Καμμένο. Την Κυβέρνηση που κατάφερε με πολλές θυσίες να απελευθερώσει τη χώρα από τις μνημονιακές αλυσίδες, που τις είχε φέρει ο 35ετής νεποτισμός των γαλάζιων και πράσινων μονοκομματικών κυβερνήσεων.

Σήμερα, καλούμαστε να εκλέξουμε κυβέρνηση με το σύστημα της Απλής Αναλογικής, που απαιτεί τη συνεννόηση μεταξύ κομμάτων για να σχηματιστεί κυβέρνηση. Και αντί να αρχίσουμε να συνεννοούμαστε για το καλό του τόπου, ξύπνησε το ένδοξο προμνημονιακό παρελθόν της ακυβερνησίας των μονοκομματικών κυβερνήσεων, της φαυλότητας των πελατειακών δικτύων και του εκβιασμού του πολίτη από τους κατά τόπους παραγοντίσκους και παρατρεχάμενους, που μάθανε να μετατρέπουν το δικαίωμα σε ρουσφέτι.

Βέβαια με την Απλή Αναλογική υπάρχει και μια ακόμα δυσκολία. Πρέπει το κάθε κόμμα, από εκείνα που είχαν εθιστεί να διεκδικούν την κυριότητα του Κράτους, να καθίσει στο τραπέζι του διαλόγου με συγκεκριμένο πρόγραμμα και εφικτές προτάσεις.

Η δυσκολία άρχισε να φαίνεται από τη λυσσαλέα επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ, επειδή. καλεί σε προεκλογικό διάλογο δυνάμεις του ίδιου ή ευρύτερου πολιτικού χώρου. Η ρητορική των ίσων αποστάσεων αναζητά νομιμοποίηση στη λάσπη του ανεμιστήρα, και θεμελιωτές του λαϊκισμού στην Ελλάδα δηλώνουν ανερυθρίαστα ότι αναγνωρίζουν στην ανανεωτική αριστερά το χθεσινό είδωλό τους.

Εμείς κατανοούμε την προσχηματική σκοπιμότητα και δεν ανησυχούμε ούτε συμμεριζόμαστε.

Στο τέλος η αίσθηση του δημόσιου συμφέροντος θα καθυποτάξει την έπαρση της νοσταλγίας άλλων ρόλων και θα επικρατήσει το μέτρο στον δημόσιο βίο.

Μέχρι τότε θα περιμένουμε να συζητήσουμε ήσυχα-ήσυχα κι απλά.

Περισσότερα
Δείτε ακόμα