Χρήστος Σπίγκος: Ψήφος υψηλών προσδοκιών
Γράφει ο Χρήστος Σπίγκος
Είμαι 35 και (παρά) κάτι και σε λίγες βδομάδες μου είπαν να ψηφίσω για Ευρωβουλή.
Κανείς ποτέ δε μου εξήγησε τι κάνουν αυτοί που πάνε στις Βρυξέλλες. Το μόνο που ξέρω είναι ότι παίρνουν ένα σκασμό λεφτά και κάνουν ζωάρα. Και ποτέ δεν άκουσα να έχουν κάνει κάτι θεαματικό για μένα.
Το μόνο που ξέρω είναι, ότι η δική μου δυστυχία είναι εισαγόμενη και φταίω εγώ που, όταν ήμουν μικρός, περνούσαμε καλά.
Τώρα πρέπει να αρκεστώ στο καλάθι του Νονού, για κανένα σοκολατένιο αβγό, και στο καλάθι της ζητιανιάς για να περάσω το Πάσχα με α(να)ξιοπρέπεια.
Από πολύ νωρίς κατάλαβα, ότι όλοι το ίδιο είναι και στην Ελλάδα τίποτα δε γίνεται. Για όλα φταίνε οι ευρωπαίοι κι εμείς είμαστε μικροί, αδύναμοι κι αδικημένοι. Όμως μου λένε να πάω να ψηφίσω. Πλάκα έχουν.
Ο ένας πασχίζει να με πείσει, ότι περνάω καλά και δεν το ξέρω.
Ο άλλος, ότι μ’ αυτόν θα περνάω καλύτερα, και ο διπλανός του, ότι και οι δυο μου λένε ψέματα. Οι υπόλοιποι δε μ’ ενδιαφέρουν γιατί είναι μικροί. Στο ποδόσφαιρο βλέπουμε τους μεγάλους και κανείς δε νοιάζεται για τον Ατρόμητο Άνω Παναγιάς.
Κι όλοι αυτοί μας αποζημιώνουν με το παραπάνω. Σου λένε: «αφού δε σ’ ενδιαφέρει και δεν παρακολουθείς, τουλάχιστον διασκέδασε με τα ψηφοδέλτιά μας».
Και πραγματικά, δεν ξέρω τι λέτε εσείς, αλλά, όσο περνούν τα χρόνια, οι εκλογές αποκτούν ολοένα και μεγαλύτερο χάζι.
Τα ψηφοδέλτια βελτιώνονται συνεχώς και δεν ξέρεις ποιον να πρωτοσταυρώσεις.
Οι ξενέρωτοι με τις δύσκολες λέξεις και τις δυσνόητες φράσεις κάθε φορά λιγοστεύουν, και στη θέση τους, οι δικοί μας άνθρωποι. Εκείνοι που καταλαβαίνουμε τι λένε με το πρώτο. Λίγες λέξεις με νόημα.
Εμένα μ’ αρέσουν τα καλά κεφάλια με τις εύστοχες κεφαλιές, τα γρήγορα πόδια, και τα όμορφα κορμιά. Κι από τούτα, κάποια ψηφοδέλτια είναι χάρμα οφθαλμών. Σωστή πασαρέλα του μέλλοντός μας.
Υπόσχομαι, ότι σ’ αυτές τις εκλογές δε θα πάω για μπάνιο και θα ψηφίσω τον καλύτερο. Δεν ξέρω τι, αλλά θα διαλέξω κάποιον που θαυμάζω από τα παιδικά μου χρόνια είτε στο γήπεδο είτε στην πίστα.
Έχω πολλά να μάθω μέχρι την κάλπη, και να είναι καλά το τικ-τοκ.
Εκεί γελάω πολύ και ταυτόχρονα καταλαβαίνω σε λίγα λεπτά τι πιστεύει ο αρχηγός και τι θέλει από μένα.
Λίγες λέξεις, λίγο μυαλό, μια χαρά ζωή.
