Το «κατώφλι» της αιωνιότητας πέρασε ο Λεων.Τριανταφυλλίδης

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Ένα ξεχωριστό κεφάλαιο της ποδοσφαιρικής και αυτοδιοικητικής ιστορίας και της κοινωνικής ζωής του Κιλκίς «έκλεισε» την Τετάρτη 22.4.20, με την «αναχώρηση» του Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη για το «δίχως γυρισμό ταξίδι».

Ο εκλιπών, του οποίου ο “κύκλος” της επίγειας ζωής ολοκληρώθηκε στην ηλικία των 78 ετών από παθολογικά αίτια, άφησε ανεξίτηλη την «σφραγίδα» του στους τομείς, στους οποίους μετουσίωσε σε δράση και προσφορά τα ενδιαφέροντά του.

Ορμώμενος από το Λεβεντοχώρι και ολοκληρώνοντας τις εγκύκλιες σπουδές του στο Κιλκίς, ο Λεωνίδας Τριανταφυλλίδης απετέλεσε την δύσκολη δεκαετία του ’60, σε καιρούς δηλαδή που δεν συγκρίνονται με τους σημερινούς ως προς τις αντιλήψεις και νοοτροπίες αλλά και τα αντικειμενικά δεδομένα, ένα λαμπρό παράδειγμα νέου, ικανού να συνδυάζει τις σπουδές, και μάλιστα στην ιατρική επιστήμη, με το ποδόσφαιρο, που ήταν το…. «αθεράπευτο» πάθος του.

Και δεν περιορίσθηκε μόνο στον… απλό συνδυασμό, αλλά διακρίθηκε και στους δύο τομείς:
Εξαιρετικές σπουδές και εν συνεχεία ανάλογη σταδιοδρομία ως γυναικολόγος – μαιευτήρας, είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα (νοσοκομείο Κιλκίς), λαμπρές αγωνιστικές επιδόσεις και ηγετική μορφή στον Κιλκισιακό, στον οποίο εντάχθηκε από την πρώτη ημέρα της ίδρυσής του (1961), σταδιοδρόμησε σ’ αυτόν έως το 1972 (με άδοξο «επίλογο» εξ αιτίας σοβαρού τραυματισμού), αναδειχθείς σε ηγέτη του τόσο ως παίκτης κατά το εν λόγω διάστημα όσο και ως πρόεδρος του επί αρκετές θητείες το επόμενο τέταρτο αιώνος (ο μακροβιότερος στην ιστορία του συλλόγου).

Στα γήπεδα θαυμάστηκε για το ασίγαστο πάθος του αλλά και την αξιόλογη τεχνική του ως κεντρικού αμυντικού, σε ένα συνδυασμό που του έδινε την δυνατότητα να είναι αποτελεσματικός έναντι ακόμη και επιθετικών με υπέρτερα των δικών του προσόντα. Συγκαταλεγόταν στις «φουρνιές» εκείνες παικτών του Κιλκισιακού, που «μάτωναν» την φανέλα του και τον είχαν «σημαία» τους σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής τους.

Αργότερα, εμφορούμενο από το ίδιο πνεύμα αλλά και γνώστης των εκάστοτε οικονομικών δεδομένων των εκάστοτε τεκταινομένων στο «οικοδόμημα» του ελληνικού ποδοσφαίρου και της εκάστοτε αγωνιστικής πραγματικότητας σε τοπικό, περιφερειακό και πανελλήνιο επίπεδο, διοίκησε κατ’ επανάληψιν τον σύλλογο με στιβαρότητα και σοβαρότητα, οδηγώντας τον σε αρκετές επιτυχείς πορείες, όπως και ως παίκτης.

Ως αρχηγός της ομάδας βίωσε ως κορυφαίες επιτυχίες την εκ μέρους της κατάληψη της πέμπτης θέσης του πρωταθλήματος γ’ ομίλου της τότε β’ εθνικής κατηγορίας των τριών ομίλων, περιόδου 1969-70, και της ίδιας θέσεις του πρωταθλήματος δ΄ομίλου της τότε β΄εθνικής κατηγορίας περιόδου 1964-65, καθώς και την πρόκριση στους δέκα έξι(16) του κυπέλλου Ελλάδος περιόδου 1969-70.

Ως πρόεδρος του συλλόγου ταυτίσθηκε με την θριαμβευτική πρωτιά της ομάδας στον β’ όμιλο της γ’ εθνικής κατηγορίας των δύο ομίλων περιόδου 1984-85 και προαγωγή της στην ενιαία β’ εθνική. Υπενθυμίζεται, ότι η ομάδα εκείνη κατέκτησε τον τίτλο με την παραμένουσα έως σήμερα πανελλήνια επίδοση των είκοσι εντός έδρας νικών επί ισαρίθμων αγώνων.

Στην ανάδειξη του Λεωνίδα σε διοικητική μορφή του Κιλκισιακού, είτε συμφωνούσε είτε διαφωνούσε κανείς με τον τρόπο διοίκησής του, συνέβαλε και η ικανότητά του να επιλέγει πάντα τους κατάλληλους συνεργάτες, ακόμη και με διαφορετικούς τρόπους σκέψης ή προσέγγισης των πραγμάτων και χωρίς κανένα αποκλεισμό σε σχέση με τα πολιτικά πιστεύω τους και τις κοινωνικές αντιλήψεις τους. Άλλωστε, και ο ίδιος έθετε τα του Κιλκισιακού υπεράνω των ιδεολογικών και πολιτικών προτιμήσεών του.

Ακόμη και σε εποχές, κατά τις οποίες δεν ήταν πρόεδρος ή διοικητικό στέλεχος, ήταν ανά πάσαν στιγμήν έτοιμος να ανταποκριθεί σε οποιοδήποτε προσκλητήριο του συλλόγου, ενώ άλλες φορές, σε περιόδους «ισχνών αγελάδων», ανελάμβανε την διαχείρισή του, ακόμη και αν εξ αιτίας δυσμενών συγκυριών η υποστήριξη παραγόντων και η προσέλευση θεατών στο γήπεδο για αγώνες του Κιλκισιακού ήταν περιορισμένη (εξ ου και το… «ο Λεωνίδας και οι τριακόσιοι»).

Πάντως, ο Κιλκισιακός υπήρξε μεν ο πανίσχυρος άρρηκτος δεσμός του με το κιλκισιώτικο ποδόσφαιρο,πλην όμως όχι και ο μόνος, καθώς ο Λεωνίδας είχε γνώση των τεκταινομένων των περισσοτέρων, αν όχι όλων, των συλλόγων του νομού, είτε λόγω γνωριμιών και φιλικών σχέσεων είτε επειδή παίκτες των ομάδων τους ενδιέφεραν τον ποδοσφαιρικό «σημαιοφόρο» του.

Έτσι, ήλθε κάποια στιγμή και το χρονικό διάστημα, κατά το οποίο διετέλεσε πρόεδρος της ΕΠΣ Κιλκίς (2002-2006), ενώ και τα επόμενα αρκετά χρόνια συνέχισε να «δίνει το παρών» τόσο στα του Κιλκισιακού όσο και στα τεκταινόμενα του χώρου γενικώς.

Μία πορεία ή «τροχιά» στο ποδοσφαιρικό «στερέωμα» του τόπου, που λίγοι έχουν να παρουσιάσουν σε πανελλήνιο επίπεδο.

Όμως, μπορεί το ποδόσφαιρο και ειδικότερα ο Κιλκισιακός, να ήταν το πάθος του Λεωνίδα, ωστόσο τα ενδιαφέροντά του δεν περιορίζονταν σ’ αυτό.

Ενας άλλος χώρος, στον οποίο έβαλε «φαρδειά – πλατεία» την «υπογραφή» του, ήταν αυτός της τοπικής διοίκησης αλλά και της πολιτικής γενικότερα, στον οποίο ανέπτυξε δραστηριότητα με «βάση» την παραδοσιακή Αριστερά, στις αρχές και θέσεις της οποίας παρέμεινε πιστός και ακλόνητος εφ’ όρου ζωής.

Η συνέπειά του, συνδυασθείσα με την ισχυρή προσωπικότητά του τόσο ως επιστήμονα όσο και ως ανθρώπου του ποδοσφαίρου, ανταμείφθηκε με την εμπιστοσύνη του χώρου του, ο οποίος στο πρόσωπό του βρήκε μιάν από τις πλέον ισχυρές υποψηφιότητες για όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, βουλευτικές, νομαρχιακές, δημοτικές. Χάρη δε στην προσωπική διεισδυτικότητα αλλά και ακτινοβολία ο Λεωνίδας πάντοτε συγκέντρωνε αξιοσημείωτο αριθμό ψήφων, αφού πολλές από αυτές ήταν «προσωπικές», και πάντοτε «φιγούραρε» στις κορυφαίες θέσεις του κομματικού ή παραταξιακού ψηφοδελτίου, ενώ πέτυχε να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος Κιλκίς.

Ανάλογη υπήρξε παλαιότερα και η παρουσία του στα τεκταινόμενα του Ιατρικού Συλλόγου Κιλκίς, έχοντας εκλεγεί κατά καιρούς στην διοίκησή του.

Όπως, όμως, αναφέρεται ανωτέρω, η ιδεολογική, κομματική και παραταξιακή τοποθέτηση του Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη ουδέποτε τον απέτρεψε από το να «ρίχνει γέφυρες» επικοινωνίας και διαλόγου με όλες τις πλευρές. Εξ ου και το ευρύτατο φάσμα πολιτικών και κοινωνικών πιστεύω, που χαρακτήριζε το, επίσης ευρύτατο, σύνολο γνωστών, φίλων και συνεργατών του, ενδεικτικό της κοινωνικότητάς του, την οποία ενίσχυε η ανταπόκριση και παρουσία του σε εκδηλώσεις ουκ ολίγων πολιτικών, κοινωνικών, πολιτιστικών και αθλητικών φορέων του νομού, σε αρκετούς από τους οποίους υπήρξε μέλος και αρωγός.

Στην κοινωνία του Κιλκίς ο Λεωνίδας καταξιώθηκε και ως οικογενειάρχης, προσφέροντας σ’ αυτήν μαζί με την άξια σύντροφο της ζωής του Βούλα, το γένος Τροκάνα, δύο νέους άξιους επιστήμονες, τον γιό τους Στέλιο και την κόρη τους Σοφία, με τον πρώτο, μάλιστα, να γίνεται «μήλο» κάτω από την «μηλιά», ακολουθώντας και αυτός μία λαμπρή σταδιοδρομία στον ίδιο κλάδο ως γυναικολόγος μαιευτήρας και έχοντας υπηρετήσει τον κιλκισιώτικο αθλητισμό από την «σκοπιά» ενός άλλου αθλήματος, του καλαθοσφαίρου, ως επί αρκετά χρόνια επιτελικός παίκτης (πλαίυ μαίηκερ) του ΓΑΣ Κιλκίς.

Επί πλέον, τα τελευταία χρόνια, κατά τα οποία αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα υγείας, ο Λεωνίδας Τριανταφυλλίδης, έδινε την «μάχη» γι’ αυτήν με το ίδιο πείσμα και την ίδια νοοτροπία, που τον χαρακτήριζαν ως ποδοσφαιριστή, δηλαδή την νοοτροπία… του νικητή, δίνοντας σ’ αυτήν την περίπτωση ένα ξεχωριστό παράδειγμα ανθρώπου, ο οποίος «προ ουδενός ορρωδεί», όπως κάθε αληθινός «μαχητής» της ζωής.

Και αν το 1972 στάθηκε άτυχος σε αγώνα του Κιλκισιακού με τον Απόλλωνα Κρύας Βρύσης, στον τότε «ξερό» εθνικό στάδιο Κιλκίς, και εξ αιτίας σοβαρού τραυματισμού αναγκάσθηκε να διακόψει αδόξως και προώρως την σταδιοδρομία του, στην παρούσα συγκυρία της τελετής του βίου στάθηκε… πολλαπλώς άτυχος, καθώς, αντί της πανδήμου εκφοράς και της απόδοσης τιμών σ’ αυτόν από ένα μέγα πλήθος συντοπιτών και συμπολιτών του, συνοδεύθηκε στην τελευταία κατοικία του μόνον από τα πολύ συγγενικά πρόσωπά του, εξ αιτίας των δραστικών περιοριστικών μέτρων κατά της πανδημίας του νέου κορωνοϊού.

Σίγουρα δεν άξιζε τέτοιου «αποχωρισμού» μία τέτοια προσωπικότητα της ζωής και της κοινωνίας του Κιλκίς.

Όμως, είναι βέβαιον, ότι αυτό το μέγα πλήθος ήταν εκεί, στο κοιμητήριο του Λεβεντοχωρίου, απευθύνοντας νοερώς το «ύστατο χαίρε» και χαράσσοντας ανεξίτηλα την μορφή του στο ιστορικό γίγνεσθαι του Κιλκίς.

Άλλωστε, έστω και έτσι, η συγκεκριμένη γη δέχθηκε απλώς το σώμα ενός από τους… λεβέντες της, και η ευχή για «ελαφρό χώμα» αφορά μόνο σε αυτό.

Διότι, η μνήμη του Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη θα είναι αιωνία.

Διότι, ο Λεωνίδας θα ζη για πάντα στις καρδιές μας, έχοντας καταλάβει την θέση του στην χορεία των ανθρώπων που με τον βίο και πολιτεία τους “συνέγραψαν” την σύγχρονη ιστορία τούτου του τόπου και “χάραξαν” την κοινωνική πορεία του στην σύγχρονη εποχή.

Στο καλό γιατρέ, παικταρά, πρόεδρε και φίλε Λεωνίδα.

Η οικογένεια του Λεωνίδα Τριανταφυλλίδη ευχαριστεί θερμά…

Με πόνο δυσβάσταχτο σε αποχαιρετούμε πολυαγαπημένε μας σύζυγε, πατέρα, πεθερέ, παππού, αδερφέ, θείε, φίλε Λεωνίδα. Έφυγες ως αγωνιστής, όπως πάντα έκανες στη ζωή σου. Έδωσες σκληρή μάχη ατέλειωτες φορές τα τελευταία χρόνια, τελευταίους μήνες, τελευταίες ημέρες. Έδειξες τεράστια αποθέματα ψυχικής και σωματικής δύναμης.

Συνέχισες παρά ταύτα μέχρι τέλους να μας υποστηρίζεις, να μας φροντίζεις και να μας δείχνεις την αγάπη σου όπως μόνο εσύ ήξερες. Τα αποθέματά σου δεν ήταν δυστυχώς ανεξάντλητα και ήρθε η οδυνηρή στιγμή του αποχωρισμού. Το αποτύπωμα σου όμως τεράστιο και ξεχωριστό. Μας δίδαξες μεταξύ άλλων ξεχωριστές και πολύτιμες αρετές και αρχές ανθρωπιάς.

Ως συνοδοιπόροι και συνεχιστές σου ευχόμαστε να φανούμε αντάξιοι της πορείας σου. Σε ευχαριστούμε για όλα όσα μας προσέφερες και που μας έκανες το επίκεντρο της ζωής σου, σκεπτόμενος πάντα το δικό μας καλό και την πρόοδο. Ήσουν πάντα εκεί όταν σε χρειαζόμασταν. Θα είσαι για πάντα στη μνήμη μας και στην καρδιά μας, να μας καθοδηγείς και να μας συντροφεύεις.

Θλίψη μεγάλη στην οικογένειά μας και όχι μόνο έφερε ο χαμός σου. Θλίψη αλλά και περηφάνια που ήμασταν κομμάτι της ζωής σου. Η αγάπη του κόσμου που βρέθηκε δίπλα μας, ο καθένας με το δικό του τρόπο, υπό τις ιδιαίτερες και πρωτόγνωρες συνθήκες που βιώνουμε, υπήρξε συγκινητική και μας προσέφερε παρηγοριά αυτές τις δύσκολες στιγμές. Σας ευχαριστούμε όλους για την έκφραση αγάπης στο πρόσωπο του αγαπημένου μας “Λέων” και την υποστήριξη στην οικογένειά μας.

Είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες στο ιατρονοσηλευτικό και λοιπό προσωπικό του νοσ. Κιλκίς που φρόντισε με ιδιαίτερη αγάπη και καλοσύνη τον άνθρωπό μας. Τεράστια ευγνωμοσύνη στους εξαιρετικούς θεράποντες ιατρούς Χρήστο Πετρίδη και Φωτεινή Τερζίδου, ακτινολόγους και πολυαγαπημένους κουμπάρους, Αχιλλέα Σιοζόπουλο ακτινολόγο, Ηλία Καραπάντζο ΩΡΛ, Αθανάσιο και Γιώργο Τσουλφά γενικούς χειρουργούς και αγαπημένους κουμπάρους, Ιωάννη Ανδρονικίδη ακτινοθεραπευτή, Χρήστο Κάρκο αγγειοχειρουργό, Ιωάννη Τριανταφυλλίδη παθολόγο και αγαπημένο ανιψιό, Παντελή Σαραφίδη και Δάφνη Μεϊμαρίδου νεφρολόγους, οι οποίοι συνέβαλαν καταλυτικά, με την υψηλή επιστημονική κατάρτιση, αλλά πάνω από όλα με την ανθρωπιά τους, στην επιτυχή αντιμετώπιση των σοβαρότατων προβλημάτων υγείας του ανθρώπου μας.

Σε όλον αυτόν τον δύσκολο αγώνα βέβαια, υπήρξαν στην κυριολεξία δεκάδες άτομα από τον ιατρονοσηλευτικό χώρο, το στενό και ευρύτερο συγγενικό αλλά και φιλικό και συναδελφικό περιβάλλον, τόσο στη διάρκεια του επίπονου αγώνα του όσο και μετά το χαμό του. Ιδιαίτερα συγκινητικές οι τοποθετήσεις από τον ποδοσφαιρικό χώρο, τον οποίο υπηρέτησε με ανιδιοτέλεια από διαφορετικά πόστα επί δεκαετίες, καθώς και από τον κιλκισιώτικο και όχι μόνο κόσμο για και με τους οποίους αγωνίστηκε με γνώμονα το δίκαιο και το κοινό πάντα όφελος.

Όλοι σας και ο καθένας σας χωριστά προσφέρατε σταγόνες δύναμης, ελπίδας και παρηγοριάς στον αγαπημένο μας άνθρωπο και στην οικογένειά μας. Χωρίς όλους εσάς όλα θα ήταν δυσκολότερα.

Λένα Αναστασιάδου ένα μεγάλο ευχαριστώ για τη στήριξη, την ψυχολογική και όχι μόνο συμπαράσταση που προσφέρεις στην οικογένειά μας, όπως μόνο εσύ ξέρεις, από την καρδιά σου. Σας ευχαριστούμε από τα βάθη των καρδιών μας και να είστε πάντα καλά για να θυμόμαστε όλοι μαζί τον αγαπημένο μας Λέων!