Κέντρο Κοινωνικής Στήριξης: Για την Ποπίτσα μας
Για την Ποπίτσα μας,
2002 ήταν όταν ξεκίνησα να εργάζομαι στο Κέντρο Κοινωνικής Στήριξης και ήσουν από τα πρώτα παιδιά που γνώρισα και φυσικά μου επιφύλαξες θερμή υποδοχή.
Δεν θα ξεχάσουμε ποτέ πόσο κοινωνική, πρόσχαρη και γελαστή ήσουν. Το δυνατό και γάργαρο γέλιο σου ακόμα αντηχεί στα αυτιά μας.
Στις εκδρομές ήσουν πάντα η ψυχή της παρέας, αυτή που προκαλούσε την πιο γλυκιά φασαρία.
Και τι να πούμε για τα εύστοχα σχόλιά σου για όλους μας. Σαν να είχες μια έκτη αίσθηση και οι «κεραίες» σου δούλευαν στο «φουλ».
Ώσπου πριν λίγα χρόνια η καρδούλα σου σε καθήλωσε στο σπίτι σου και μας στέρησε την ευχάριστη συντροφιά σου.
Δεν ήσουν μόνη σου όμως, είχες δίπλα σου τον αδερφούλη σου -όπως τον έλεγες- και φυσικά την μανούλα σου, την γλυκιά μας κυρία Σοφία με την οποία πορευτήκατε στην ανηφόρα της ζωής σου.
Κουράστηκες όμως και αποφάσισες να φύγεις… ήρεμα και αθόρυβα.
Το κενό που αφήνεις πίσω σου μεγάλο, αλλά τουλάχιστον θα συναντήσεις τον αγαπημένο σου μπαμπάκα!
Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ Ποπίτσα μας!
Καλό Παράδεισο!
Οι δάσκαλοι & οι φίλοι σου
