Όχι άλλη… επανάληψη

Γράφει ο Σταύρος Φάσσος

Πριν λίγες ημέρες ο Κιλκισιακός ανακοίνωσε την σύναψη συμφωνίας με τον Παναγιώτη Ζιάκα, ο οποίος και ανέλαβε την τεχνική ηγεσία της ομάδας.

Το ότι στον πάγκο της θα κάθεται από την νέα περίοδο ένα «δικό της παιδί», καθώς ήταν αυτή που τον ανέδειξε, και η οποία απετέλεσε το «εφαλτήριό» του προς μία αξιοσημείωτη πανελλήνια σταδιοδρομία ως ποδοσφαιριστής, συνιστά από μόνο του εύστοχη κίνηση από πλευράς συλλόγου, ανεξαρτήτως προσώπων που συγκροτούν την διοίκησή του.

Άλλωστε, και ως προπονητής ο Παναγιώτης Ζιάκας, χάρη στην τεράστια ποδοσφαιρική γνώση και πείρα του αλλά και στα υπερεπαρκή τυπικά προσόντα του, ακολουθεί με την ίδια επιτυχία την ανάλογη πορεία, γνωρίζοντας τα «μυστικά» της καθοδήγησης ομάδων, τόσο σε ανταγωνιστικό επίπεδο όσο και σε επίπεδο ηλικιακών κατηγοριών, αλλά και το πώς να καθιστά τις δεύτερες συστηματικές τροφοδότριες των πρώτων.

Υπό το πρίσμα όλων αυτών η συνεργασία Κιλκισιακού – Παναγιώτη Ζιάκα δημιουργεί θετικές προοπτικές εν όψει της νέας αγωνιστικής περιόδου, και παρά τις όποιες έως τώρα επιπτώσεις της πανδημίας του νέου κορωνοϊού, τόσο στην αγωνιστική δράση όσο και στην οικονομία και ψυχολογία του χώρου του ποδοσφαίρου.

Ωστόσο, υφίσταται μία παράμετρος, η οποία αφήνει περιθώρια επιφυλακτικότητας, όσον αφορά στις αγωνιστικές προσδοκίες των φίλων του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου από τον Κιλκισιακό.

Ο Παναγιώτης Ζιάκας δεν είναι ο μόνος ποδοσφαιράνθρωπος, που προήλθε από τα «σπλάχνα» της ιστορικότερης ομάδας του νομού, καθώς είναι γνωστό, ότι αυτή απετέλεσε «φυτώριο», από το οποίο «ανδρώθηκε» και «άνθισε» μία πλειάδα ποδοσφαιριστών. Ποδοσφαιριστών, που «κέντρισαν» το ενδιαφέρον ομάδων της ανώτερης κατηγορίας του ελληνικού ποδοσφαίρου, μετενεγράφησαν και διακρίθηκαν σ΄αυτές, σταδιοδρόμησαν τόσο σε «μεγάλες» όσο και σε άλλες λιγότερο «μεγάλες», αλλά αξιόλογα μεγέθη, και αρκετοί από αυτούς συνέχισαν και συνεχίζουν να υπηρετούν το ποδόσφαιρο ως επιτυχημένοι προπονητές.

Επίσης, ο Παναγιώτης Ζιάκας δεν είναι ο μόνος «παλιννοστήσας», που προσέφερε υπηρεσίες στον Κιλκισιακό ως παίκτης στην «ώριμη» ποδοσφαιρική ηλικία και αργότερα ως προπονητής, αφού και σε αυτήν την περίπτωση είναι αρκετά τα «γεννήματα-θρέμματα» της ομάδας του Κιλκίς, που επανέκαμψαν και με τις δύο ιδιότητες σ΄αυτήν.

Το ζητούμενο, λοιπόν, από την στιγμή της γνωστοποίησης της σύναψης συμφωνίας συνεργασίας μεταξύ Κιλκισιακού και Παναγιώτη Ζιάκα δεν είναι, να προστεθεί ένας ακόμη «κρίκος» στην ήδη μακρά «αλυσίδα» των προερχομένων από την ποδοσφαιρική «κυψέλη» του Κιλκίς, που επανακάμπτουν με την όποια ιδιότητα στα δρώμενά της, απλώς μέχρι του σημείου να λέγεται ότι αυτή στελεχώνεται αγωνιστικώς και καθοδηγείται προπονητικώς από «δικά της παιδιά».

Είναι, αυτά τα «δικά της παιδιά», εν προκειμένω προπονητές, που, όταν αναλαμβάνουν ένα έργο με κάποιο ή κάποιους αντικειμενικούς σκοπούς, πρέπει να έχουν την δυνατότητα και την άνεση να το ολοκληρώνουν, καθορίζοντας αυτοί το όποιο χρονοδιάγραμμα επίτευξης, δηλαδή με βραχυπρόθεσμη ή μεσοπρόθεσμη ή μακροπρόθεσμη θεώρηση των πραγμάτων από τους ίδιους και με συγκεκριμένες δεσμεύσεις έναντι των διοικούντων, έτσι που αυτοί να παρεμβαίνουν βάσει των συνολικών αποτελεσμάτων στο όποιο τεκμηριωμένο από τους προπονητές χρονοδιάγραμμα. Όχι, δηλαδή, υπό το καθεστώς της πρόσκαιρης συναισθηματικής φόρτισης λόγω είτε δύο-τριών θετικών αποτελεσμάτων είτε δύο-τριών αρνητικών.

Διότι, δύο-τρία πρόσκαιρα θετικά αποτελέσματα δεν «αναγορεύουν» τον προπονητή σε… «μάγο», όπως δύο-τρία πρόσκαιρα αρνητικά δεν τον «ρίχνουν» στον «Καιάδα»…. της ασχετοσύνης!

Από την στιγμή που το εγχείρημα της παρούσης από πλευράς του Κιλκισιακού είναι η επάνοδος στον χώρο των εθνικών κατηγοριών, δεν υπάρχει κανένα περιθώριο γιά την συναισθηματική φόρτιση να καθοδηγεί, την σκέψη, την κρίση και τις αποφάσεις, στο πλαίσιο της συνεργασίας διοίκησης-τεχνικής ηγεσίας.

Σαν τον Οδυσσέα, και οι δύο έχουν καθήκον και υποχρέωση να κινηθούν βάσει συγκεκριμένου σχεδιασμού και συγκεκριμένων χρονοδιαγραμμάτων, «κλείνοντας τα αυτιά» σε κάθε είδους «Σειρήνες».

Σχεδόν μία τετραετία στην πλήρη αφάνεια του τοπικού πρωταθλήματος, σχεδόν μία δεκαετία «ανελκυστήρας» μεταξύ παλαιότερης γ΄και πρώην δ΄εθνικής κατηγορίας και α΄τοπικής, παραείναι μεγάλο διάστημα αποτελμάτωσης γιά τον Κιλκισιακό, που επί δεκαετίες συνοδευόταν από την φήμη ενός από τα κορυφαία «φυτώρια» του ελληνικού ποδοσφαίρου, ενώ το όνομα και η φανέλλα του προκαλούσαν τον σεβασμό σε όλους και το δέος σε πολλούς.

Το θέμα, λοιπόν, είναι το δεύτερο πέρασμα του Παναγιώτη Ζιάκα από τον πάγκο του Κιλκισιακού να συνδεθεί με ολοκλήρωση του έργου του, με προοπτική αυτό να συνδεθεί με την επίτευξη αντικειμενικών σκοπών, που θα επαναφέρουν την ιστορική ομάδα του Κιλκίς στην θέση που της αξίζει.

Ας μην λησμονείται, σε σχέση πάλι με το παρελθόν μεν, με την τάση… να επαναλβάνεται δε, ότι η τελευταία φορά, που προπονητής κάθησε στον πάγκο του Κιλκισιακού για περισσότερο από… μία περίοδο, ήταν προ… εικοσαετίας και… βάλε, με τον εκ του κιλκισιώτικου ποδοσφαίρου προερχόμενο Γιώργο Σημαιοφορίδη να στερείται της δυνατότητας να ολοκληρώσει ένα έργο, από το οποίο είχε ήδη αποκομίσει σημαντικό όφελος ο Κιλκισιακός, πριν διακοπεί η συγκεκριμένη συνεργασία.

Είναι, επομένως, ανάγκη αυτή, την οποία έχει ανακοινώσει η σημερινή διοίκηση του Κιλκισιακού με τον Παναγιώτη Ζιάκα, να μην έχει την τύχη όλων εκείνων, που μεσολάβησαν καθ΄όλο αυτό το μεγάλο διάστημα.
Είναι, με άλλα λόγια, καιρός να σταματήσει η επανάληψη της ίδιας «πονεμένης» ιστορίας, να γίνει, δηλαδή, ό,τι απαιτεί και επιβάλλει το ιστορικό συμφέρον του Κιλκισιακού.