«Πυρά» ΠΑΜΕ Κιλκίς κατά συνδικαλιστικών φορέων
Την έντονη αντίδραση της τοπικής γραμματείας Κιλκίς του πανεργατικού αγωνιστικού μετώπου προκάλεσε η στάση άλλων συνδικαλιστικών φορέων του νομού την ημέρα της πανελλαδικής απεργίας των κλάδων της υγείας και της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης, την Τετάρτη 8.6.16.
Στην σχετική ανακοίνωση αναφέρονται τα εξής:
«Την Τετάρτη 8.6.16 ήταν ημέρα πανελλαδικής απεργίας στον κλάδο της Υγείας και στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση.
Στην Αθήνα, την Θεσσαλονίκη και σε πολλές πόλεις της χώρας, χιλιάδες εργαζομένων σε υγεία και παιδεία, συνταξιούχοι, άνεργοι, αλλά και εργαζόμενοι από άλλους κλάδους διαδήλωσαν και εξέφρασαν αγωνιστικά την αντίθεσή τους με την εφαρμοζόμενη πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ, η οποία είναι συνέχεια της αντιλαϊκής πολιτικής των προηγούμενων κυβερνήσεων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Είναι οι ίδιες πολιτικές, πάνω στις ράγες της ΕΕ, όπου κλάδοι όπως αυτοί της υγείας και της παιδείας εμπορευματοποιούνται, η πρόσβαση από τα λαϊκά στρώματα γίνεται όλο και πιο ακριβή και δύσκολη, όπου οι εργαζόμενοι σ’ αυτούς τους χώρους όχι μόνο δεν αμείβονται ικανοποιητικά, αλλά δουλεύουν σε μεγάλο ποσοστό με ελαστικές μορφές απασχόλησης και με ολιγόμηνες συμβάσεις, όπου τα κενά σε προσωπικό παραμένουν και αυξάνονται με τον καιρό.
Αυτές οι επιλογές της κυβέρνησης δεν είναι μόνο αποτέλεσμα των «μνημονίων», δεν είναι αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης ή της διόγκωσης του κρατικού χρέους, για τα οποία ο λαός δεν έχει καμμία ευθύνη. Αυτά τα μέτρα αποτελούν στρατηγικές επιλογές του κεφαλαίου στην Ελλάδα και στην ΕΕ εδώ και χρόνια, ώστε οι μονοπωλιακοί όμιλοι να γίνουν πιο ανταγωνιστικοί και πιο κερδοφόροι. Πάνω σ’ αυτά τα συντρίμμια σε υγεία – πρόνοια, παιδεία, κοινωνική ασφάλιση, εργασιακά κ.ά. θα οικοδομηθεί η πολυπόθητη (για το κεφάλαιο) ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη που για το λαό θα σημαίνει μεγαλύτερη φτώχεια και εκμετάλλευση.
Μπροστά σ’ αυτές τις εξελίξεις οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στο Κιλκίς, μαζί με το σύλλογο γυναικών Κιλκίς και το σωματείο συνταξιούχων ΙΚΑ Κιλκίς, πραγματοποίησαν συγκέντρωση μπροστά στην είσοδο του νοσοκομείου Κιλκίς, το οποίο βρίσκεται σε οριακή κατάσταση, με ανεπαρκή χρηματοδότηση, με τεράστια κενά σε προσωπικό, με προβλήματα στο κτιριακό και στις υπόλοιπες υποδομές, με ελλείψεις σε φαρμακευτικό και υγειονομικό υλικό κτλ.
Χαρακτηριστικό, πάντως, της απεργίας της 8ης του Ιούνη στο Κιλκίς, ήταν η προκλητική απουσία όλων των υπόλοιπων συνδικαλιστικών δυνάμεων τόσο από το νοσοκομείο Κιλκίς, όσο και από τον σύλλογο εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Κιλκίς και τον σύλλογο εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Παιονίας. Σε μια απεργία, όπου είχαν συμφωνήσει όλες οι δυνάμεις σε επίπεδο ομοσπονδιών, στην πράξη οι ίδιοι οι συνδικαλιστές την υπονόμευσαν.
Όλο το προηγούμενο διάστημα δεν εκδόθηκε ούτε μία ανακοίνωση για την προετοιμασία της απεργίας, δεν υπήρχε κάλεσμα για απεργιακή συγκέντρωση από τα πρωτοβάθμια σωματεία, η απεργοσπαστική στάση εκλεγμένων και μη συνδικαλιστών ήταν φαινόμενο και αυτής της απεργίας, ενώ ούτε το ΝΤ της ΑΔΕΔΥ μπήκε στον κόπο να συμβάλει στην επιτυχία της απεργίας.
Αποδείχτηκε με τον πιο περίτρανο τρόπο ότι όλες αυτές οι δυνάμεις του κυβερνητικού συνδικαλισμού, είτε εμφανίζονται «χρωματισμένες» ως ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚ-ΔΗΣΥ, μετά, είτε εμφανίζονται ως «αχρωμάτιστες» και «ανεξάρτητες», δεν κουνάνε το μικρό τους δαχτυλάκι για την οργάνωση των εργαζομένων, δεν μπαίνουν μπροστά στην παραμικρή μάχη.
Και μετά αναρωτιούνται οι ίδιοι, γιατί δεν έχουν επιτυχία οι απεργίες, γιατί δεν ξεσηκώνεται ο κόσμος και άλλα παρόμοια. Μα οι ίδιοι αυτοί οι συνδικαλιστικές «σιγοψιθύριζαν» αριστερά και δεξιά τις προηγούμενες μέρες, ότι «η απεργία δεν έχει νόημα γιατί η σχολική χρονιά τελειώνει όπου να ‘ναι» (λες και δεν θα ξαναρχίσει με πολλαπλάσια προβλήματα…), ότι «η απεργία δεν θα έχει επιτυχία» (το είχαν αποφασίσει από τα πριν…), ότι «η μάχη δίνεται στην Αθήνα και όχι κατά τόπους» (άρα εμείς εδώ να σκύψουμε το κεφάλι, να μην κάνουμε τίποτα…), ή ακόμα ότι «δεν αλλάζει τίποτα» (λες και μπήκαν μπροστά να αλλάξουν τα πράγματα και δεν τα κατάφεραν…). Βέβαια, κανένας τους, δεν βγήκε ανοιχτά, δημόσια να εκφράσει τη γνώμη του και τη θέση του.
Αυτοί, λοιπόν, είναι οι εκπρόσωποι των εργαζομένων σήμερα και γι’ αυτό τους αξίζει ο τίτλος των «κυβερνητικών» συνδικαλιστών, γιατί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, βάζουν πλάτη για να προωθηθούν οι κυβερνητικές επιλογές. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τολμούν να λένε ότι «δεν κινείται φύλλο» και ότι «ο κόσμος δεν αντιδράει».
Οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, οι νεολαίοι και οι γυναίκες, έχουν δείξει πολλές φορές, και τα προηγούμενα χρόνια και τους τελευταίους μήνες, τη δύναμή τους. Το ίδιο πρέπει να κάνουν και σήμερα, ακόμα πιο δυναμικά, παραμερίζοντας αυτές τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, σε συμπόρευση με το ΠΑΜΕ.
Το ΠΑΜΕ και οι ταξικές δυνάμεις, θα συνεχίσουν να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή κάθε αγώνα, κάθε μέρα, σε κάθε τόπο εργασίας και κατοικίας, και θα δίνουν όλες τους τις δυνάμεις για την οργάνωση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, για την μαζικοποίηση του κινήματος, για την ανασύνταξή του σε αντιμονοπωλιακή – αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.
«Τίποτα δεν αλλάζει αν μένεις θεατής – Όλα ανατρέπονται όταν ξεσηκωθείς».
