Πένθος γιά τον Δ.Παπαθεοδώρου, που «νικήθηκε» από τον νέο κορωνοϊό

Ο καταξιωμένος επιχειρηματίας του Κιλκίς Δημήτρης Παπαθεοδώρου υπήρξε την Τετάρτη 2.12.20 σε ηλικία 74 ετών, το νέο «θύμα» στον «πόλεμο» με τον νέο κορωνοϊό, σε τοπικό επίπεδο.

Η απώλειά του, χωρίς μάλιστα να υφίστανται άλλες αιτίες υγείας γι’ αυτήν, προκάλεσε εύλογη θλίψη και συγκίνηση στην κοινωνία όχι μόνο του Κιλκίς αλλά όλης της ευρύτερης περιοχής, καθώς ο εκλιπών αφ’ ενός μεν ανέπτυσσε την επιχειρηματική δραστηριότητά του και πέραν των ορίων του νομού, αφ’ ετέρου δε με την υπομονή, την επιμονή, τις ικανότητες και το ασίγαστο δημιουργικό πάθος του είχε αναχθείσε πρότυπο επιχειρηματία, που λειτουργεί με αρχές και κανόνες στο πλαίσιο της ποιότητας, της αξιοπιστίας, της φερεγγυότητας και της σταθερής επιχειρηματικής πίστης.

Έχοντας ενταχθεί στο χώρο του επιχειρείν από νεαρή ηλικία και σε χρονικές συγκυρίες, που προσέφεραν «έδαφος» σ’ αυτό, ο Δημήτρης Παπαθεοδώρου ανέπτυξε σχεδόν εξαρχής την δραστηριότητά του κυρίως στον τομέα του τεχνικού εξοπλισμού.

Η αρχική καταξίωση ήλθε με την ενασχόλησή του με τα είδη θέρμανσης, τόσο με τα παραδοσιακά όσο και με τα πρωτοποριακά κάθε εποχής.

Ωστόσο, λειτουργώντας στο πλαίσιο του «εχθρός του καλού …το καλύτερο» ουδέποτε επαναπαύθηκε σε «δάφνες» κεκτημένων, αλλά αναζητούσε συνεχώς νέους ορίζοντες στο επιχειρείν.

Η διαρκής αυτή αναζήτηση μετουσιώθηκε στο πρώτο στο είδος του και μοναδικό στο Κιλκίς, με απαιτητικές προδιαγραφές τεχνικό πολυκατάστημα δηλαδή μία υπεραγορά τεχνικού εξοπλισμού πολλών κλάδων εργασίας και υλικοτεχνικών υποδομών, που «κοσμεί» έως σήμερα το «οικοδόμημα» της τοπικής οικονομίας.

Αυτό, το οποίο «μετρούσε» υπεράνω πάντων γιά τον ίδιο ήταν οι υγιείς επαγγελματικές και ανθρώπινες σχέσεις. Γι’ αυτό ακριβώς δεν τον ένοιαζε μόνο το προσωπικό επιχειρείν αλλά και ο κλάδος του τοπικού επιχειρείν, εξ ου και η κατά καιρούς ενεργός συμμετοχή του στα επιχειρηματικά κοινά του τόπου (εμποροεπαγγελματικός σύλλογος, εμπορικό και βιομηχανικό επιμελητήριο).

Συγχρόνως, χαρακτηριζόταν από κοινωνικές, πολιτιστικές και αθλητικές ευαισθησίες, λόγω των οποίων δεν έλεγε ποτέ «όχι» σε φορείς των ανωτέρων τομέων, που προσέτρεχαν σ’ αυτόν ζητώντας υποστήριξη. Σε κάποιες περιπτώσεις είχει και ο ίδιος ενεργό ανάμιξη στα δρώμενα διαφόρων φορέων με κύριο χαρακτηριστικό την διακριτική και εντελώς «αθόρυβη» παρουσία του.

Όταν, δηλαδή, παρείχε οπουδήποτε την υποστήριξή του, το έκανε επειδή πίστευε στις αρχές και στο έργο των όποιων συγκεκριμένων φορέων ή εκφραζόταν μέσω αυτών, και όχι …«γιά το θεαθήναι». Και αυτήν την υποστήριξη την παρείχε «με την καρδιά του», μη έχοντας την παραμικρή σχέση με υστεροβουλία ή ιδιοτέλεια.

Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του χειροσφαιρικού τμήματος του ΓΑΣ Κιλκίς, στο οποίο κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 με αρχές του ’90 εντάχθηκε ο «πιτσιρικάς» τότε γιός του Αυγερινός, ο Αυγέρης όπως καθιερώθηκε.

Ήταν λογικό και φυσιολογικό να συγκαταλεγεί ευθύς εξαρχής στους οικονομικούς «αιμοδότες» του τμήματος ο Δημήτρης Παπαθεοδώρου, όπως θα έκανε κάθε πατέρας γιά τέκνο του, που αποτελεί στέλεχος αθλητικού τμήματος.
Η διαφορά σ’ αυτήν την περίπτωση έγκειται στο ότι ο αείμνηστος Παπαθεοδώρου πατήρ παρέμεινε «αιμοδότης» του χειροσφαιρικού τμήματος του ΓΑΣ Κιλκίς και επί σημαντικό χρονικό διάστημα μετά την αποχώρηση του υιού από την ενεργό δράση του συγκεκριμένου τμήματος. Δεν συνέδεσε, δηλαδή, ο πατήρ την αρωγή του με την παρουσία του υιού σ’ αυτό, κάτι που καταδεικνύει την υγιή αντίληψη και ποιότητα χαρακτήρα του ανδρός.

Το ευτύχημα γιά τον κιλκισιώτικο αθλητισμό αλλά και το κιλκισιώτικο επιχειρείν είναι, ότι ο υιός αποδεικνύεται, όπως και ο μικρότερος αδελφός του Γιάννης, από πάσης πλευράς «άξιον» τέκνον του πατρός, και άξιος συνεχιστής της παράδοσης που δημιούργησε ο πατήρ.

Είναι, λοιπόν, γιά όλα αυτά εύλογη η αίσθηση ενός πελώριου κενού από την «αναχώρηση» του Δημήτρη Παπαθεοδώρου, γιά το «δίχως γυρισμό ταξίδι». Το ίδιο εύλογη και η αίσθηση της ίδιας αδικίας, που επεφύλαξε η μοίρα σε αρκετούς συμπολίτες μας φέτος, να συνοδευτούν χωρίς την αυτονόητη αθρόα προσέλευση και τις οφειλόμενες τιμές.

Ωστόσο, ο Δημήτρης Παπαθεοδώρου άφησε, με τον δικό του βίο και πολιτεία, ανεξίτηλη την «υπογραφή» και «σφραγίδα» του στο κοινωνικό γίγνεσθαι τούτου του τόπου, κάτι που λειτουργεί σαν «αντίβαρο» σ’ αυτήν την «άχαρη» αίσθηση.

Γι’ αυτό και η μνήμη του θα είναι αιωνία.

Καλό Παράδεισο και καλή Ανάσταση καλέ μας συμπολίτα και φίλε Δημήτρη Παπαθεοδώρου.

Το όνομά σου δεν πρόκειται ποτέ να «διαγραφεί» από την συλλογική σκέψη και θύμησή μας.